آقای مدیر! آیا با همین نگاه در معاونت موسیقی کار می‌کنید/با محبت خارها گل می‌شود/در اتاق مدیر فرهنگی نباید هفت سال بسته بماند/علت توجه سینمای غرب به هولوکاست در چیست؟

گروه فرهنگی بولتن نیوز- «آقای مدیر! آیا با همین نگاه در معاونت موسیقی کار می‌کنید» به گزارش خبرگزاری فارس و به نقل از تارنمای هنری سازمان بسیج هنرمندان، دهنادی در واکنش به سخنان سخنگوی خانه‌‌ی موسیقی نامه‌ای سرگشاده  به او نوشت.

بر‌اساس این گزارش، چند روز پیش و در جشن خانه موسیقی پیرنیاکان - سخنگوی خانه - در حضور معاون هنری وزیر ارشاد با اصرار بر مشکل نداشتن خوانندگی خانم‌ها در اسلام، حرف‌هایی زد که البته با واکنشی از سوی مقامات مسیول مواجه نشد.

ذره‌بین فرهنگی: اینکه بعضی از فعالان عرصه‌ی هنر دارای برخی اعتقادات خاص و مشخص هستند چیز تازه و عجیبی‌ نیست. چون تا توانسته‌اند در کارهای‌شان، این اعتقادات را نشان داده‌اند. اما عجیب این است که برخی از مدیران فرهنگی و هنری ما به قول رئیس مجلس مبتلا به شل دینی شده‌اند. واقعا سکوت در برابر تعرض به یکی از قوانین بدیهی اسلام از سوی این حضرات چه توجیهی می‌تواند داشته باشد؟ آیا واقعا مدیران معاونت موسیقی وزارت ارشاد دارای چنین اعتقاداتی هستند؟ حقیقتا از دل چنین مدیریتی چه محصولاتی بیرون می‌آید؟

با محبت خارها گل می‌شود

به گزارش خبرگزاری فارس، «ارناود ون درون» تهیه‌کننده‌ی فیلم موهن «فتنه» و سیاستمدار سابق هلندی که اوایل سال جاری میلادی (اواخر 1391) به اسلام گروید در حج شرکت کرده است. وی که پس از ادای مراسم حج با روزنامه‌ی عربستانی «عکاظ» صحبت کرده، درباره‌ی احساسش هنگام ادای این مناسک گفت: خودم را در میان قلب‌های مومنان دیدم و احساس کردم دعاها و گریه‌هایم پس از توبه، گناهان من را شسته است. این سیاستمدار سابق هلند با اشاره به نیتی که کرده، افزود: به زودی و پس از بازگشت از حج اقدام به تولید اثری بزرگ خواهم کرد که به اسلام و مسلمین خدمت کرده و خلق و خوی نبوی(ص) را ارائه دهد.

ذره‌بین فرهنگی: از اصول اخلاقی دین مبین اسلام این است که اهل توبه را باید پذیرا بود و با روی گشاده با ایشان برخورد کرد. چون هر نوع برخورد خشن با چنین افرادی، نه تنها باعث نمی‌شود که آنها نسبت به اشتباهات گذشته پشیمان نشوند، بلکه ممکن است اهل توبه را به اعتقادات قبلی راسخ‌تر سازد. اینکه کارگردان فیلم موهن فتنه، در حدود یک سال تغییر 180 درجه‌ای پیدا می‌کند تا حدی که تصمیم به جبران عملی اشتباهش می‌گیرد، از فرصت‌های بزرگ پیش آمده برای مسلمانان است. تنها کافی‌ست با حفظ احترام متقابل، زمینه‌ی جذب ایشان را فراهم نمود تا بتوان از اعمال و رفتار آنها، بهترین تبلیغات را انجام داد. البته لازم است به تنبلی رسانه‌های جهان اسلام در خصوص بهره‌برداری از این اتفاق نیز یاد کنیم. فکرش را بکنید این اتفاق خدای نکرده به شکل معکوس رخ می‌داد. چه سوءاستفاده‌هایی که رسانه‌های صهیونیستی از این اتفاق نمی‌کردند.

در اتاق مدیر فرهنگی نباید هفت سال بسته بماند

برنامه‌ی «ویتامین سه» دیروز - یکشنبه 28 مهرماه - مهمان «علی کاوه» عکاس پیشکسوت بود. کاوه در این برنامه درباره‌ی موضوعات مختلفی صحبت کرد و با نشان دادن عکس‌های مختلف در زمان‌های مختلف گفت از خاطرات دوران کاری‌اش گفت. وی در بخشی از این برنامه عنوان داشت: یک زمانی مهمانان خارجی که به دفتر ما می‌آمدند، چون آقای ضرغامی زبانش خوب بود، با مهمان‌ها صحبت می‌کرد. بعد از آن دیگر ایشان را ندیدم. کاوه ادامه داد: چند بار هم از دفتر ایشان تقاضای ملاقات کردم ولی میسر نشد و این انتظار 7 سال به طول انجامید.

ذره بین فرهنگی: آقای مهندس! این درست که سر شما شلوغ است و آن بالا بالاها می‌چرخید. اما این دلیل نمی‌شود که عکاس پیشکسوت ما را این همه سال معطل یک دیدار بکنید. البته امیدواریم علی کاوه تنها کسی باشد که چنین خاطره‌ای را از شما به ذهن می‌سپرد و از فردا، سر و کله‌ی دیگرانی پیدا نشود که بگویند ما هم پنج سال و شش سال، پشت درهای بسته‌ی اتاق آقای رئیس گیر کرده‌ایم. شاید به این طریق بتوان این مسئله را به گردن اتفاق انداخت...

علت توجه سینمای غرب به هولوکاست در چیست؟

فیلم لهستانی «آیدا» به کارگردانی «پاول پاولیکوسکی» با موضوع هولوکاست برنده‌ی جایزه‌ی برتر این دوره از رقابت‌های سینمایی لندن شد.

به گزارش خبرگزاری فارس، پنجاه و هفتمین جشنواره بین‌المللی فیلم لندن در حالی به کار خود پایان داد که فیلم لهستانی «آیدا» به کارگردانی «پاول پاولیکوسکی» برنده‌ی جایزه‌ی بهترین فیلم این دوره از رقابت‌ها شد و همچنین از سوی هیات داوران نیز مورد تقدیر قرار گرفت. «آیدا» داستان یک کشیش کاتولیک است که والدینش در دهه‌ی 60 در لهستان به دست نازی‌ها به قتل رسیده‌اند و اکنون با آنچه که بر سر والدینش آمده روبرو شده است.

ذره‌بین فرهنگی: زیر سوال رفتن ماجرای هولوکاست، آنهم در فضای رسانه‌ای سنگینی که به احتمال زیاد باعث شده تا درصد پایینی از مردم تنها با این مسئله آشنا شوند، سبب این شده تا به حمله‌ی فرهنگی، جواب فرهنگی بدهند. یعنی غرب به کمترین تعرض به خط قرمز‌هایش سریعا پاسخ داده و نمی‌گذارد خلاء فکری مهمی در جامعه‌ی‌شان ایجاد شود. حالا این نکته را مقایسه کنید با تعرض‌هایی که به خط قرمزهای ما شده و انصافا کمترین واکنش را به آنها داشته‌ایم. همیشه آروز کرده‌ایم که ای‌کاش درصدی از تعهد اجتماعی و ایدئولوژیک موجود در هنرمندان غربی، در برخی از هنرمندان ما بود تا حداقل به جای ساخت فیلم‌های مورد نیاز جامعه، فیلم‌هایی برخلاف ارزش‌های اجتماعی ما نمی‌ساختند.