جهاد نکاح حاصل تفکر افراطی وهابیون یا غفلت علمای اسلام؟!

به گزارش بولتن نیوز، اگرچه در ابتدای شروع درگیری در سوریه چنین تصور می شد که ماجرای سوریه نیز مشابه قیامهای مردمی در بحرین، تونس و مصر و سایر بلاد اسلامی است و نوعی بیداری اسلامی محسوب می شود اما با استمرار جریان مقاومت حامی بشار اسد و رو شدن دستهای پنهان صهیونیستها در حمایت از گروههای مخالف نظام مشروع سوریه مشخص شد قضیه سوریه ربطی به بیداری اسلامی ندارد بلکه نوعی انحراف در صفوف مسلمین برای تضعیف خط مقاومت است. حمایتهای پیدا و پنهان اسراییل و کشورهای غربی عربی  از معاندین و در ادامه پیدا شدن نشانه هایی از وجود تفکر القاعده در بین برخی گروههای معاند نظام سوریه همگی موید این مطلب بود که دنیای استکبار و مزدوران جیره خوار آن عزم خود را بر تغییر نظام سوریه جزم کرده اند تا بدین وسیله خیال اسراییل غاصب را از جریانات مقاومت در منطقه برای همیشه راحت کنند.

در کنار این جنایات وحشتناک که هر انسان آزاد اندیشی را به تامل و محکومیت عاملان قسی القلب آن وا می دارد، شاهد ترویج برخی بدعتها در میان این گروه نیز بوده ایم که یکی از این بدعتها ترویج بی بند و باری جنسی تحت عنوان جهاد نکاح می باشد.

بر طبق فتوای مفتیان وهابی همچون محمد العریفی، مجاهدان تکفیری برای ارضای غریزه جنسی خود می توانند با زنان داوطلب ارتباط جنسی برقرار کنند و نیازی به رعایت قوانین شرعی نکاح مرسوم نیست. بر طبق این فتوا یک زن می تواند خود را در اختیار مردان مختلف قرار دهد و در ازای این جهاد جنسی!! به بهشت دست یابد. این فتوا به این حد هم بسنده نکرد و به مجاهدان تکفیری اجازه داد تا در صورت عدم دسترسی به زنان با محارم خود رابطه جنسی برقرار کنند و یا اقدام به همجنسبازی نمایند.
بعد از انتشار خبر این فتوای جنجالی، عده زیادی از معاندین گروه النصره از آن استقبال کردند و از سویی دیگر متاسفانه عده ای از زنان فریب خورده نیز داوطلب اعزام برای جهاد به اصطلاح جنسی نکاح شدند.
تا اینجای ماجرا متاسفانه برخی علمای اهل سنت منطقه به ویژه مولوی های محترم اهل سنت دارالعلوم مکی به دلایل خاص درباره قضیه سوریه و فجایعی که آنجا در جریان است سکوتی تلخ کرده بودند و همین سکوت باعث شد برخی از عوام، فریب تبلیغات سوء گروههای تکفیری و رسانه های غربی عربی را بخورند و خود را حامی معاندین سوریه بدانند. عدم موضعگیری مناسب از سوی عده ای از  علمای محترم اهل سنت در نهایت موجب شد تا استکبار گران حامی فتنه در سوریه، وقاحت را به اوج خود برسانند و زمینه تبلیغات دعوت به جهاد نکاح را در مناطق سنی نشین ایران نیز فراهم سازند. پس از این بود که شایعاتی مبنی بر اعزام دختران اهل سنت از سیستان و بلوچستان جهت جهاد جنسی نکاح در سوریه بر سر زبانها افتاد که البته طبق بررسی بعمل آمده هیچ نشانه ای از صحت آن یافت نگردید اما به رغم این شایعات باز هم علمای بزرگوار اهل سنت منطقه از اعلام موضع صریح در خصوص حرمت جهاد نکاح سر باز زدند.

در ادامه شاهد موضعگیری به موقع جناب آیت الله قزوینی نسبت به پخش این شایعه مشکوک در شبکه جهانی ولایت بودیم و اینجا بود که علمای محترم اهل سنت که گویا تازه از خواب غفلت بیدار شده اند شروع به اظهار نظر در این باره کردند اما در کمال شگفتی شاهد بودیم که به جای محکومیت صریح فجایع سوریه و بدعتهای گروهک تکفیری النصره که موجب وهن دین مقدس اسلام شده است، اغلب این عزیزان شروع به گلایه و انتقاد از مواضع بحق آیت الله قزوینی نمودند. این انتقادات علیه این شخصیت بزرگوار در حالی انجام شد که ایشان نخستین فردی بود که ماجرای اعزام دختران ایرانی را به سوریه انکار و محکوم کردند و به صراحت عنوان داشتند که زنان و دختران اهل سنت ایران نمونه و الگوی عفاف و پاکدامنی هستند و غیرت اسلامی زنان و مردان ایرانی با موضوع ادعایی برخی رسانه ها همخوانی ندارد.
حال جای سوال جدی از علمای محترم اهل سنت به ویژه جناب مولوی عبدالحمید و علمای همفکر ایشان است که چرا به جای محکومیت ترویج انواع بدعتها توسط گروههای تکفیری در سوریه و اعلام موضع صریح در قبال آن، سعی دارند صورت مساله را پاک کنند و با انتقاد تند و تیز از آیت الله قزوینی باز هم به سکوت خود در قبال فجایع تلخ سوریه ادامه دهند.
آیا کشتار زنان و کودکان بیگناه و سر بریدن افراد بی دفاع توسط گروههای معاند در سوریه مغایر با تعالیم حیاتبخش اسلام و بدیهیات حقوق بشر نمی باشد؟
آیا ترویج بدعتهایی همچون جهاد نکاح و یا قرار گرفتن در صف صهیونیستها و جنگیدن به نفع اسراییل غاصب و تلاش برای ضربه زدن به خط مقدم جبهه مقاومت اسلامی بخشی از جریان بیداری اسلامی محسوب می شود؟
و آیا اکنون پس از کودتای نظامیان وابسته به استکبارگران غربی علیه حکومت مشروع محمد مرسی و جریان اخوان المسلمین و در ادامه حمایت قاطع برخی کشورهای عربی از این اقدام خائنانه جایی برای حمایت از  سران این کشورهای خودفروخته عربی باقی مانده است؟
اینها سوالاتی است که به طور مرتب نزد اذهان عمومی مطرح می شود اما متاسفانه پاسخی مناسب و درخور به آن داده نشده است.