عصبانیت اپوزیسیون از مواضع اعتدالی دکتر روحانی

گروه مانیتورینگ - سخنان اصولی و برخاسته از مشی اعتدال گونه دکتر روحانی به مذاق اپوزیسیون و ضد انقلاب خوش نیامده و در روزهای اخیر، به صورت مرتب در نوشته های خود نسبت به آن واکنش نشان داده اند.

به گزارش بولتن نیوز، اپوزیسیون که در ابتدا تصور می کرد از دکتر روحانی نیز می تواند شخصیت های بی منطقی چون موسوی و کروبی بسازد، حال متوجه شده که سخت در اشتباه بوده و روحانی عاقل تر از آن است که افسار دولت خود را دست عناصر سبک سر و افراطی چون اپوزیسیون دهد.

بر همین اساس در روزهای اخیر آنان سعی کرده اند در رسانه های خود و بعضا با استفاده از تریبونی که برخی از روزنامه های زنجیره ای اصلاح طلب برای آنان فراهم کرده اند، علیه مواضع اصولی دکتر روحانی موضع گیری کنند.

برای مثال، علی افشاری از عناصر افراطی اصلاح طلب که بعد از وقایع فتنه 88 به خارج از کشور گریخت، در مطلبی با عنوان "تقابل استراتژیک سبز و بنفش" که در سایت ضدانقلاب "روزآنلاین" منتشر کرده، به موضوع تقابل فکری و سیاسی دکتر روحانی با جنبش سبز پرداخته است. وی چنین می نویسد:

"سخنان روحانی در جریان رای اعتماد مجلس نهم به وزیران پیشنهادی اش و دفاع از کسانی که مورد حمله اصول گرایان تند رو قرار گرفته بودند و  همچنین نطق او  در اجلاس خبرگان  از فاصله جنبش سبز و گفتمان اعتدال پرده  برداشت. روحانی از ابتدا نیز مرزبندی و مخالفتش با جنبش سبز را بیان کرده بود. او نه تنها هیچگاه کلمه ای در حمایت از جنبش سبز به زبان نیاورده بود بلکه  بعد از فراخوان موسوی و کروبی برای راهپیمایی 25 بهمن  مخالفتش را علنی ساخت و آنها را به همسویی و آب به آسیاب اسرائیل ریختن متهم ساخت. همچنین روحانی در سومین سالگرد راهپیمایی حکومتی 9 دی با خبرنگار صدا  و سیما مصاحبه کرد و ضمن تجلیل از آن راهپیمایی  و  مرزبندی با فتنه، حضور مردم را به معنای دعوت معترضین به قانون گرایی و ارسال پیام ایستادگی بر روی آرمان ها به دشمنان تعبیر کرد.

روحانی در ایام انتخابات نوعی مصلحت گرایی سیاسی به خرج داد. او  سخنی در همراهی با جنبش سبز اعلام نکرد اما در عین حال به گونه ای با ابهام سخن گفت تا رای بخشی از طرفداران جنبش سبز را جلب نماید. در این راستا برخی با استدلال گزینش بد و بدتر و یا مخالفت مشترک روحانی و موسوی با دولت احمدی نژاد و همچنین برخورد احساسی سعی کردند تصویری مشابه و همسان از سبز و بنفش ارائه بدهند. نام بردن از موسوی و کروبی در جریان میتینگ های انتخاباتی روحانی و شادمانی خود جوش مردم بعد از اعلام پیروزی روحانی این فضا را تقویت کرد. اما به مرور بعد از انتخابات با روشن شدن موضع گیری ها معلوم شود این تصور با واقعیت تطبیق ندارد  و فاصله عمیق گفتمانی و راهبردی جنبش سبز با اعتدال را نمی توان نا دیده گرفت و یا فرو گذاشت."

نویسنده که از تعبیر "اردوکشی خیابانی" که دکتر روحانی برای وقایع سال 88 به کار برده، به شدت عصبانی است، ادامه می دهد: "در این میان نقطه  اوج این تمایز سخنان روحانی در مجلس بود که جنبش سبز را به اردوکشی خیابانی تنزل داد  و در کنار  فجایع رخ داده در بازداشتگاه کهریزک قرار داد. او به صراحت پیروزی خود  و  24 خرداد را به معنای خاموش شدن فتنه اعلام کرد. دفاع وی و وزیرانش در مقابل حمله جریان فوق به خاطر حضور و همراهی با میر حسین موسوی  بر این پایه قرار داشت که با 24 خرداد دیگر پرونده تقلب در انتخابات 88 بسته شد و  نظام سربلند بیرون آمد. محمد علی نجفی  و ربیعی نیز  اصل انتساب فتنه را پذیرفتند  و با تکذیب شرکت خود در جنبش سبز  نوعی برخورد کردند  که این جنبش تمام شده است.

در اصل برخورد افرادی مثل نجفی را می توان در رویکرد تکنوکرات هایی جست که در هر شرایطی که فرصت را مناسب می بینند تمایل به نقش آفرینی در قدرت و حضور در مصادر اجرایی و تصمیم گیری دارند. در سال 1388 آنها فکر می کردند با همراهی موسوی می توانند به   دوران خانه نشینی 4 ساله بعد از 1384 پایان بخشند اگر سیر حوادث را پیشبینی می کردند با موسوی همکاری نمی کردند. در اصل رابطه آنها با موسوی تا زمانی بود که امید داشتند وی رئیس جمهور شود و بعد از نا امید شدن به همکاری پایان دادند."

وی سپس چنین نتیجه می گیرد که: "بنابراین گفتمان اعتدال روحانی بدیل و جایگزین جنبش سبز است و با آن تقابل استراتژیک دارد. دولت روحانی همانطور که با گفتمان سوم تیر و اصول گرایان تند رو مشکل دارد با طرفداران جنبش سبز و مدافعان گذار به دموکراسی همدل نیست و به چشم رقیب به آنها می نگرد.  بین سبز و بنفش نمی توان همسانی و با اشتراک گفتمانی و محتویی برقرار کرد."