مصر، عاقبت انقلاب بی امام

انقلاب باید صاحاب داشته باشد. باید یکی باشد که بیست سال قبل از انقلاب  روی سربازان توی گهواره سرمایه گذاری کند. باید یکی باشد که طعم تبعید را چشیده ، بیش از یک دهه نوار ها و اعلامیه هایش  زیر لباس مردم جابجا شود. انقلاب بی امام، میشود مصر بی صاحاب.

مگر میشود یکسال رفت  میدانی را تسخیر کرد و دل خوش که بله دیدی ما هم انقلاب کردیم؟ نمیشود. میشود همین جنگ داخلی مصر که ارتش به خواست برخی از مردم(!)، رئیس جمهور همه ی مردم را بازداشت میکند و بدون انتخابات، رئیس "جمهور" جدید "انتصاب" می کند.

عاقبت جدایی دین از سیاست این است که شیخ الازهر در اوج درگیری ها میگوید ما تا اتمام درگیری ها عزلت می گزینیم و سکوت می کنیم. عاقبت اسلام  دوزاری الازهر میشود همین که ما چه کار به کار سیاست داریم، اجتهاد می کنیم و حکم میدهیم در باب احکام طهارت. گور پدر سیاست.

مصر انقلاب ندارد. چون یک امام  ندارد که با اشاره ای مردم برایش جان بدهند. آنها امام ندارند و عاقبت انقلابشان جنگ داخلی است. آنها رهبری ندارد که تسلیم اردو کشی خیابانی نشود. آنها کسی را ندارند که بگوید مرسی اگر بد است منتخب مردم است و اینطور کله کردن رئیس جمهور میشود سر بریدن دموکراسی. می شود کودتای نظامی.

 یک سال قبل از شروع نا آرامی های شمال آفریقا نوشتم : به آفریقا نگاه کن . حالا من مرده شما زنده، کار به جایی می رسد که مصری ها له له برگشتن به شرایط زمان حسنی مبارک را بزنند. جنگ داخلی فرسایشی و ناآرامی های مزمن، آینده ی روشن تر از روز مردم مصر است. مردمی که انقلاب کردند بدون امام.