چرا وزارتخانه‌های علوم و ورزش و شهرداری تهران برای اصلاح‌طلبان رادیکال حیاتی‌ست؟ / وظیفه‌ی مجلس و شورای تهران چیست؟

گروه سیاسی ـ سید مجتبی نعیمی: از همان روزی که حجت‌الاسلام روحانی به عنوان رئیس‌جمهور برگزیده شدند، اصلاح‌طلبان رادیکال که در جریان فتنه‌‌ی 88 با دستان خودشان به انزوا کشیده شده بودند، تلاش کردند تا با حضور مجدد در عرصه‌ی قدرت به احیای مجدد خویش بپردازند. به همین دلیل، پروژه‌ی مصادره‌ی دکتر روحانی توسط آنها کلید خورد اما با هوشیاری شخص رئیس‌جمهور و حضور به موقع سایر گروه‌های سیاسی قانونی کشور در کنار وی، آن پروژه شکست خورد.


به گزارش بولتن نیوز، بعد از این سعی شد تا با اشغال وزراتخانه‌های متعدد، به شکل دیگری دولت جدید مصادره شده و احیای اصلاح‌طلبان رادیکال پیگیری شود. در همین راستا بود که فشارهای متعددی به رئیس‌جمهور منتخب و تیم تشکیل کابینه وارد شد. هرچند باز هم تیر این طیف از اصلاح‌طلبان به خطا رفت، اما به علت فشار بیش‌ از حد آنها، چند وزیر پیشنهادی وارد کابینه شد که با عدم رأی اعتماد مجلس، خطر افراط‌گرایی از سر دولت گذشت.
اما به نظر می‌رسد که اصلاح‌طلبان رادیکال خیلی به پیام مردم، رئیس‌جمهور، گروه‌های سیاسی و مجلس توجه ندارند و تنها به فکر احیای خویش هستند. زیرا باز هم تلاش می‌کنند که بعضی از وزارتخانه‌ها و سازمان‌ها را در تصرف خود در آورده تا در چهارچوب آن ساختارها، بازتولید خود را انجام دهند. به ویژه وزارتخانه‌های علوم و وزرش و شهرداری تهران، از اساسی‌ترین نقاط هدف ایشان به شمار می‌آید.
به عبارت دیگر، بعد از چهار سال خاموشی چراغ افراط‌گرایی اصلاح‌طلبی، اگر قرار است ایشان دوباره به ساختار قدرت بازگردند لازم است تا برای مدتی در چند ارگان دولتی و حکومتی به قول معروف دوباره آب‌بندی شوند و برای این کار لازم است تا حداقل چند وزارتخانه و سازمان را در اختیار بگیرند.
ولی با توجه به شکل عملکرد اصلاح‌طلبان رادیکال در احیای خود به نظر می‌رسد که ایشان نه تنها به فکر بازتولید خود هستند بلکه در سودای "یک شبه ره صد ساله را طی کردن" هم بوده و می‌خواهند تا به سرعت در انتخابات‌های بعدی حضور پررنگ و موفقیت‌آمیزی داشته باشند. زیرا دو وزارتخانه‌‌ای که به طور اساسی مدنظر ایشان است (علوم و ورزش)، دارای بیشترین مخاطب موثر و فعال بوده (دانشجویان، جوانان و ورزشکاران) – در مقابل وزرات‌خانه‌ی آموزش و پرورش که مخاطبان آن در انتخابات خیلی حضور ندارند (نوجوانان زیر 18 سال) و برای اصلاح‌طلبان بیشتر نقش آینده‌نگرانه دارد تا استراتژیک - و شهرداری تهران که به هیچ‌وجه نمی‌توان از نقش آن در انتخابات مجلس شورای اسلامی و حتی ریاست‌جمهوری چشم پوشید.
پس به طور خلاصه می‌توان گفت که احیای سازمان اصلاح‌طلبان رادیکال و هدف‌گیری اولین انتخابات‌های پیش‌رو از اصلی‌ترین دلایل دست و پا زدن آنها برای در اختیار گرفتن وزارتخانه‌ها و سازمان‌های مهم است. اما آنچه در این میان مهم است، وظیفه‌ی مجلس شورای اسلامی و شورای شهر تهران است که نگذارند تا یکبار دیگر افراطیون بر کرسی قدرت تکیه زده و مملکت را دچار رادیکالیسم کنند.
مجلس شورای اسلامی یکبار به خوبی این کار را انجام داد و ثابت کرد که برای حفظ چهارچوب‌های نظام حاضر به معامله با هیچ کس نیست. اما خطری که پیش‌بینی می‌‌شود این است که نکند خدای نکرده برخی از نمایندگان مجلس تصور کنند که پافشاری آنها بر سر اصول و خط قرمزها از سوی جامعه و دولت حمل بر لجبازی و مخالفت با دولت شود. باید به نمایندگانی که چنین تردید‌هایی در دل دارند گفت که با تکرار هزار باره‌ی یک اشتباه، قبح آن کم نمی‌شود و وظیفه‌ی همه‌ی ما این است که جلوی انواع انحرافات را بگیریم و این موضوع، محدود به تکرار نمی‌شود.
و اما شورای شهر تهران که اولا باید به جایگاه سیاسی خود واقف شده و بدانند که توانایی تأثیرگذاری بر خیلی از مناسبات سیاسی کشور دارد و ثانیا در راه رعایت ارزش‌های نظام و چهارچوب‌های آن، مجلس شورای اسلامی را الگوی خود قرار دهد. در هر صورت امیدواریم که مسئولین کشور و وکلای مردم همچنان به خطرات پیش‌روی نظام توجه داشته باشند و به یاری خدا کمک کنند که شر افراط گرایی اصلاح‌طلبی از سر این مملکت برچیده شود.