ولایتی پاسخ دهد که آیا واقعا همه اصولگرایان را به بازی گرفته بود؟

گروه سیاسی- از یاد نمی رود تلاشی که رسانه هایی چون بی.بی.سی فارسی از اولین ساعات جدی شدن احراز صلاحیت سعید جلیلی به کار بستند تا به مدد انتصاب وی به نظام و رهبری و ایجاد دو قطبی کاندیداهای مطلوب و مطرود نظام، زمینه آرای قابل پیش بینی جلیلی را محدود و محدودتر کنند.


به گزارش بولتن نیوز، اگر چه در همان شب اول اعلام رسمی اسامی کاندیداهای احراز صلاحیت شده، تلویزیونی بی.بی.سی فارسی در تلاشی کاملا حرفه ای سعی کرد در گفتگو با افرادی مثل مسعود بهنود، محمد نوری زاد و حسین باستانی مثلا ادعای خود را مبنی بر اینکه سعید جلیلی کاندیدای نظام و رهبری است، در ظاهر نقض کند، اما تلاش قبولاندن این مسئله به ذهن مخاطبان را بسیار نرم و غیرمستقیم کلید زد؛ تلاشی که در ادامه دیدیم بسیار موثر واقع شد.

بیان این سخنان به این معنی نیست که لزوما اگر این اتفاقات نمی افتاد، سعید جلیلی منتخب مردم به عنوان رئیس جمهور بود، اما اتفاقاتی که در جریان رقابت های انتخاباتی رخ داد نیز نشانه هایی آشکار، غیرقابل انکار و گویا داشت از اینکه خیلی ها –از جمله برخی بزرگترها- سعید جلیلی را مردی دیگر از تبار احمدی نژاد می دانند که با رئیس جمهور شدن احتمالی او مشکلات ادامه یافته و چه بسا تشدید می شد.


در روزهای اخیر سخنانی از احمد پورنجاتی از اعضای حزب مشارکت در گفتگو با هفته نامه آسمان منتشر شده است که به این تحلیل ها دامن می زند.
پورنجاتی با اشاره به مواضع و سخنان علي اكبر ولايتي یکی از سرشناس‎ترین كانديداهاي اصولگرایان در مناظرات انتخاباتی پرده از کمکی که این اظهارات به «گفتمان رقیب اصولگرایی» کرده برداشته و البته جالب آنکه اين اظهارات را نه یک تصادف که ناشي از «تدبيری عقلاني» خوانده و تاکید کرده است که این سخنان وی نه تحلیل که از روی اطلاع است.



پورنجاتي با بيان اينكه در تبلیغات انتخاباتی صدا و سیما از سوی تیم آقای روحانی با تدبیر عمل شد، تصريح كرده است: "اینگونه نبود که بخشی از کاندیداهایی که در جبهه اصولگرا تعریف می‌شدند خود خواسته و اتفاقی مواضعی را بگیرند که نهایتا به سود کاندیدای پیروز باشد. تمام اینها با برنامه‌ریزی بود، به این معنا که با تدبیر عقلانی همراه بود. به عنوان نمونه موضع‌گیری آقای ولایتی در مسائل سیاست خارجی و مواجهه ایشان با آقای جلیلی صرفا به خاطر خاستگاه شخصی ایشان نبود، بلکه نتیجه تدبیر عقلانی بود که به شکل دقیقی اندیشیده شده بود. من این را با اطلاع می‌گویم و تحلیل نیست.
علی اکبر ولایتی با توجه به چند مولفه اصلی ترین، اصولگراترین و خودی ترین کاندیدای جریان اصولگرایی و برخاسته از بطن و بدنه سنتی این جریان با سابقه اسمی راست سنتی بود.


برخورداری از حمایت جامعه مدرسین حوزه علمیه قم تا آنجا که اعلام این حمایت از سوی آیت الله محمد یزدی به گفته برخی دیگر از اعضای جامعه مدرسین، این تشکل کهن، ریشه دار و استخوان خرد کرده که ساختار تشکیلاتی آن با اعتقادات مذهبی عمیق و گسترده درهم تنیده را تا مرز فروپاشی و چند دستگی پیش برد، برخورداری از حمایت گسترده تشکل ها و فعالان سیاسی، علما و ائمه جمعه از جمله احزاب عضو جبهه پیروان خط امام و رهبری و فعالان سیاسی سرشناس منتسب به آن، علمای قم، ائمه جمعه مراکز استان ها و شهرهای بزرگ، برخورداری از جایگاه مشاورت مقام معظم رهبری آن هم در حوزه مهم و حساس امور بین الملل، سابقه سیاسی طولانی، حضور در مقاطع حساس تاریخ نظام جمهوری اسلامی ایران در جایگاه صدارت وزارت امور خارجه، برخورداری از خاستگاه اندیشه ای و سیاسی پرسابقه در جریان راست قدیم و اصولگرای فعلی و دلایل پرشمار دیگر، ولایتی را به نوعی حتی کاندیدای مورد حمایت نظام و رهبری البته در خفا نیز معرفی می کرد.
اما برخی سخنان و مواضع او در جریان رقابت های انتخاباتی به عنوان گام اول، صدور بیانیه ای در اولین ساعات پس از اعلام پیروزی حسن روحانی به عنوان منتخب ملت و تاکید بر اینکه "من دین خود را ادا کردم" به عنوان دومین گام و حالا سخنان پورنجاتی با تاکید موکد بر اینکه این سخنان نه تحلیل بلکه از سر اطلاع است، اضلاع منظومه ای را به یکدیگر پیوند می دهد که در صورت صحت –که البته به سختی می توان آن را رد کرد- گویای تحولات و اتفاقاتی بسیار تاسف برانگیز و نامطلوب خواهد بود.
بخش قابل توجهی از فعالان مذهبی و سیاسی کشور در انتخابات یازدهم ریاست جمهوری از علی اکبر ولایتی حمایت کردند، اما علیرغم همه این اعلام حمایت ها، علی اکبر ولایتی در بین شش نامزد نهایی انتخابات ریاست جمهوری قبل از آقا غرضی نفر ماقبل آخر شد. یک معنای این جایگاه آن است که همه مقبولیت و جایگاه مردمی دایره گسترده ای از فعالان مذهبی و سیاسی ذی نفوذ در ارکان نظام جمهوری اسلامی چقدر است.
معنای دیگر این گستره حامیان آقای ولایتی آن است که چه کسانی از تکرار تجربه رئیس جمهوری همچون احمدی نژاد بیمناک بودند.
از سوی دیگر اگر سخنان پورنجاتی را بپذیریم، درباره موضع گیری حامیان ولایتی دو تحلیل می توان ارائه داد؛ اول اینکه اینان نیز فریب این بازی را خوردند و بدون اینکه خواسته باشند، در زمین هاشمی رفسنجانی بازی کرده و گل به خودی زدند و دوم اینکه همه اینان یا حداقل بخش موثرتر و ذی نفوذترشان با کسانی که این بازی را طراحی و اجرا کردند، هم داستان و همراه بودند که هیچ کدام از این دو یقینا خوشایند نیست.
این نوشتار مجال تحلیل آنچه ولایتی در آخرین مناظره انتخاباتی ریاست جمهوری گفت، نیست، که چه بسا آن سخنان علاوه بر تغییر کفه میزان انتخابات از سوی سعید جلیلی به حسن روحانی، آسیب های بزرگی متوجه منافع اساسی و بلند مدت نظام کرده و چارچوب تصمیم سازی و تصمیم گیری در نظام جمهوری اسلامی را در برابر انظار جهانیان به چالش کشید.
سخنان آن روز ولایتی از جایگاه مشاور امور بین الملل مقام معظم رهبری و وزیر امور خارجه سابق، اینگونه به اذهان القا کرد که همه در نظام جمهوری اسلامی به دنبال مصالحه بر سر پرونده هسته ای هستند، اما هر کس می خواهد آن را به نام خود تمام کند.
شاید حتی پیش دستی ولایتی برای تشکیل ائتلاف 1+2، البته قبل از آنکه مثلا کاندیداتوری فردی مثل جلیلی قطعی شود، برای مهار دیگر کاندیداهای مطرح جریان اصولگرایی در انتخابات بوده باشد.
اگر چه سخنان آن روز ولایتی به هیچ روی قابل اغماض نیست و متاسفانه در هیاهوی انتخابات فعلا به دست فراموشی سپرده شده است، اما بدیهی ترین و اولیه ترین انتظار از کاندیدایی که صفت "اصولگرایی" را یدک می کشد، موضع گیری در برابر سخنان اخیر پورنجاتی و رد آنهاست که اگر غیر از این باشد، باید برای صدر تا ذیل اردوگاه اصولگرایان نوای "واویلا" سر داد