جزئیات بازجویی سرلشکر «لشگری»

باشگاه خبرنگاران در نظر دارد برای گرامیداشت مقام والای امیر مقاوم و آزاده لشکر اسلام، زندگی‌نامه و خاطرات این شهید بزرگوار را منتشر کند؛ قسمت چهارم این خاطرات به شرح ذیل است:

" قدر زیادی خون به داخل معده‌ام رفته بود. دکتر با ریختن مقداری سوپ به دهانم قصد داشت خون‌های لخته شده را از گلوی من بیرون آورد. کار بخیه زدن و دادن سوپ تمام شد. او سعی کرد سرم را به پشتی تختخواب تکیه دهد. حالم کمی بهتر شده بود و می‌توانستم اطراف خودم را ببینم.

متوجه شدم روبروی تخت من تعدادی سرهنگ و ژنرال نشسته‌اند. یکی از سرهنگ‌ها به عربی سؤال کرد و همان سروان عراقی آن را به انگلیسی ترجمه کرد:

-کجا را بمباران کردی؟
-نیروهای استتار شده در پشت تپه‌ها را.

-چرا بمباران کردی؟
-من یک سربازم و طبق دستور عمل کردم.
 
-پدافند شما را سرنگون کرد؟
-نه، هواپیمایم آتش گرفت و پریدم بیرون.

اصرار کردم بگوید به چه وسیله‌ای هواپیمایم را زده‌اند، ولی نگفت. لحظات غم‌انگیزی بود و خیلی کند می‌گذشت. از درد به خود می‌پیچیدم و توانایی اینکه سر و گردنم را بگردانم، نداشتم.

بازجو فهمید که من حال مساعدی ندارم، بازجویی را قطع کرد و همه حاضران اتاق را ترک کردند. قبل از این‌که به خواب عمیقی بروم، توانستم ذهنم را مقداری به عقب برگردانم و آخرین دقایق خداحافظی با همسرم و فرزندم را به یاد بیاورم.

در دل خوشحال بودم وصیتم را به همسرم کرده‌ام. پیش خود گفتم خدایا می‌شود یکبار دیگر روی پسرم علی‌اکبر را ببینم و او را در آغوش بگیرم و ببوسم. دست و پایم را به تخت بسته بودند.

از آنجایی‌که خسته بودم با همان حال به خواب رفتم. وقتی بیدار شدم احساس کردم که باید به دستشویی بروم. نگهبان مرا راهنمایی کرد و جلو دستشویی چشم و دستم را باز کرد.

پس از 2 الی3 روز خودم را د‌ر آینه نگاه کردم؛ چهره وحشتناکی پیدا کرده بودم. لب پایینم شکافته و چند بخیه خورده بود. لحظه‌ای خودم را با چند روز قبل که شاداب و سرزنده بودم مقایسه کردم. تصمیم گرفتم به هر نحو ممکن مقاومت کنم و روحیه خودم را در اسارت حفظ نمایم".

 

 
همسر امیر آزاده شهید سرلشکر "حسین لشگری" از لحظات خداحافظی و شنیدن خبر اسارت چنین می‌گوید:

" صبح پنج‌شنبه 26 شهریور آقای لشکری از دزفول زنگ زدند و گفتند:

- واکسن علی رو زدی؟

- بله.

- خانم مواظب باش تب نکنه!

- شما نگران نباش، با مادرم مواظبش هستیم.
 
- این روزها خیلی سرم شلوغه، صبح زود که پا می‌شم تا شب یا در پروازم یا در دفتر عملیات، ترجیح می‌دم شب‌ها هم خونه‌ نرم.
  
- اجازه بده برگردم خونه ( منزل حسین لشگری در دزفول)، حداقل می‌تونم غذا برای شما درست کنم.
  
- نه ... نه، شما ناراحت نباشید، توی عملیات یه چیزی می‌خورم."

  

  

چند لحظه بعد خبر آوردند باند فرودگاه مورد اصابت قرار گرفته و پرواز انجام نمی‌شود. سرانجام به‌وسیله اتوبوس و با چند برابر قیمت بلیت تهیه کردیم و به تهران برگشتیم.

تا چند روز دوستان و آشنایان زنگ می‌زدند، می‌آمدند و می‌رفتند، چی شد، چی نشد، چی می‌شه؟ من هم جوابی برای آن‌ها نداشتم.

از آن پس برای یک زن 18 ساله و یک بچه هشت ماهه، تنهایی بود و تنهایی".