خوب بود روحیه‌ی اعتماد به جوانان از حسینیه‌ی امام به بقیه‌ی نهادها سرایت می‌کرد

گروه فرهنگی ـ سیدمجتبی نعیمی: سال‌هاست که در ماه مبارک رمضان٬ اقشار مختلف مردم به حضور رهبر انقلاب می‌رسند تا هم به بیان مهمترین دغدغه‌های خود ‌بپردازند و هم به صحبت‌های جهت‌دهنده‌ی ایشان که عموما مخصوص به همان قشر است گوش دهند. اما در بین این دیدارها٬ حضور دانشجویان در حسینیه‌ی حضرت امام(ره) رنگ و بوی دیگری دارد. رنگ و بویی مملو از نشاط٬ روحیه‌ی سازندگی و پیشرفت. ولی این دیدار٬ پیام‌هایی هم دارد که خوب است به گوش مخاطبان اصلی آن برسد.

به گزارش بولتن نیوز، شاید مهمترین پیامی که این دیدار دارد آن است که باید به جوانان اعتماد کرد و حضور خط‌شکنانه‌ی ایشان را به رسمیت شمرد و هزینه‌ی شور و هیجان آنها را بخاطر نقش این قشر٬ تقبل کرد. اینکه در بین گروه‌های مختلف اجتماعی٬ رهبر انقلاب اصرار دارند که در سال حداقل یکبار با دانش‌جویان دیدار داشته باشند٬ خود مؤید این مطلب است. اینکه وظایف بسیار مهمی از جمله حفظ و گسترش گفتمان عدالت‌خواهی و ارتقای روحیه‌ی مطالبه‌گری در جامعه٬ از سوی رهبر انقلاب بر دوش دانش‌جویان گذاشته شده است٬ خود دلیل دیگری بر این ادعاست. و اینکه در همین آخرین دیدار٬ ایشان صریحا اعلام می‌کنند که هرجا احتیاج به خط‌شکنی‌ و ایجاد یک عمل بزرگ و انقلابی‌ست باید از حضور جوانان استفاده شود٬ نشان می‌دهد که نگاه ایشان به قشر دانشجو و جوان چگونه است.

اما مخاطب این پیام کیست؟ چه کسانی باید جایگاه واقعی جوانان و دانش‌جویان را درک کرده و شرایط را برای تحقق حضور این قشر در نقش اصلی خود فراهم کند؟ به نظر می‌رسد حداقل دو گروه اصلی مخاطب این پیام هستند: گروه اول مدیران نهادها و سازمان‌های دولتی و غیردولتی‌ هستند و گروه دوم٬ خود جوانان و دانش‌جویان هستند که باید این پیام را به بهترین شکل ممکن درک کنند.

اما گروه اول؛ انصافا اگر مقایسه‌ای بین رفتار و طرز تفکر رهبر انقلاب به عنوان یکی از اعضای متعلق به نسل اول انقلاب با دیگر اعضای این نسل داشته باشیم که عمدتا در مدیریت‌های اصلی دولتی یا غیردولتی هستند٬ متوجه تفاوت رفتار و طرز فکر ایشان من‌باب نوع تعامل با جوانان و دانش‌جویان خواهیم شد. زیرا هرچقدر رهبر انقلاب معتقد به نقش اساسی جوانان در تحولات اجتماعی هستند و توصیه به استفاده از این قشر در امور مختلف می‌کنند٬ متأسفانه در سطوح گوناگون مدیریتی کشور چنین رویکردی دیده نمی‌شود. زیرا آن اعتماد لازم به جوانان در نزد مدیران وجود ندارد و به همین دلیل٬ باید بگوییم که این قشر در حوزه‌ی تصمیمات و اقدامات بزرگ کشور٬ منزوی‌ست. مگر آنجاهایی که جوانان و دانش‌جویان خودشان به عرصه ورود کرده و اتفاقا٬ نشان داده‌اند که چند مرده حلاجند. مثل دفاع مقدس و مثل فتنه‌ی ۸۸.

اما این انزوا٬ یک سرش به طرز نگاه نسل اول انقلاب به نسل سوم برمی‌گردد و سر دیگرش و از قضا سر بزرگ‌ترش به نگاه نسل سوم انقلاب به جایگاه و توانایی‌هایش خودش مربوط است. زیرا به نظر می‌رسد آن اعتماد به نفس و جایگاهی که نسل اول انقلاب برای خودش در نظر می‌گرفت در این نسل دیده نمی‌شود. به عبارت دیگر٬ آنچه باعث رقم زدن غیبت تاریخی جوانان و دانش‌جویان این دوره می‌شود بیشتر به خودشان مربوط است تا دیگران. و مهمترین ضعف نسل سوم انقلاب را باید در این دانست که عموما منتظر هستند تا ظرفیت‌های لازم برای ایفای نقش‌های اساسی از سوی مدیران فعلی به ایشان هدیه داده شود - بخوانید نوچه‌ی سیاسی یا فرهنگی آنها شوند - و دنبال ایجاد ظرفیت برای خویش با توجه به توانایی‌های‌شان نیستند.

در نتیجه به نظر می‌رسد تا هم نسل سوم انقلاب و هم نسل‌های پیشین٬ یک تجدید نظر اساسی در این باره کنند و نگاه مثبت و سازنده‌ی رهبر انقلاب را مدنظر خویش قرار دهند. چه خوب است استان‌داران٬ فرمانداران و ائمه‌ی جمعه‌ی سراسر کشور کمی صبغه‌ی رهبری پیدا کرده و علاوه بر دیدارهای منظم و موثر با جوانان و دانش‌جویان٬ فکری به حال استفاده از این پتانسیل معطل مانده بکنند. و چه خوب است جوانان ما٬ تا این اندازه منتظر بزرگ‌ترهای‌شان نایستند. چون با توجه به وظایف تاریخی که برعهده دارند٬ اگر در انجام آنها موفق عمل نکنند در دیار آخرت عذرهایی چون ممانعت پدران و بزرگ‌ترها چندان مقبول به نظر نمی‌رسد.‌