خواهر دوقلوی یکی از سه کوهنورد مفقود شده ایرانی در قله برودپیک پاکستان نامه ای خطاب به آیدین بزرگی نوشت.
خواهر دوقلوی یکی از سه کوهنورد مفقود شده ایرانی در قله برودپیک پاکستان نامه ای خطاب به آیدین بزرگی نوشت.
آیدا بزرگی در پیامی که در شبکه اجتماعی خود منتشر کرده،نوشته است:
سلام
به همه مردم عزیزمون که این چند روز از سرتاسر دنیا به ما دلگرمی و انرژی
دادن ضمن تشکر و التماس دعا خواهش می کنم برای من پیام تسلیت نفرستین چون
برادره من زندس.
میخوام بی پرده بنویسم که دلم برات تنگ شده دو هفته
ای میشه که صداتو نشنیدم و بهت نگفتم مواظبه خودت باش موقعه رفتن تو
فرودگاه انقدر شوقه رفتن داشتی که حتی نذاشتی ببوسمت, بغلت کردم و چند
ثانیه تنتو به تنم فشردم و در حالی که اشک تو چشمام حلقه زده بود و تو
نمیخاستی که گریه کنم از بغلم اومدی بیرونو گفتی کفایت میکنه ولی اون چند
ثانیه بغل کردنت اصلن کفایت نمیکرد.
آیدین , چقد پشیمونم که به زور
تو بغلم نگهت نداشتم چقد پشیمونم که صورتتو تو دستام نگرفتم و تو چشمات
نگاه نکردم و بهت نگفتم اگه تو نباشی میمیرم , چقد پشیمونم که شاید واسه
آخرین بار نبوسیدمت.
تفاوته به دنیا اومدنه من و تو فقط 5دقیقه بوده , تو 5دقیقه دیرتر از من به دنیا اومدی ولی واسه رفتنت از پیشم خیلی زوده.
اینارو
مینویسم که بیای و بخونی و بدونی که شبا عکستو رو قلبم میذاشتمو تا صبح
مواظب بودم تکون نخوره تا صدا و انرژی تپشه قلبم که 9ماه تو فاصله ی چند
سانتیمتری ازهم بود و حتی همزمان قلبامون تشکیل شده بود بهت انرژی بده و
زودتر برت گردونه و روزنامه ای رو که عکستون توش چاپ شده بودو تو بالشم
میذاشتم تا زودتر برگردی , اینو بدون که ناراحتیه من از دلتنگیه از اینکه
نمیدونم دیگه کی ممکنه بتونم ببوسمت و بغلت کنم و دستاتو تو دستام بگیرم از
اینکه نمیدونم دیگه کی میتونم تو چشمات زل بزنمو بگم.
دوست دارم داداشم.
اوج نیوز
اشک اجازه نمیده.
منم عاشق برادرامم و درکت میکنم.
که همه ما مثل برادر تو برات هستیم و تو تنها نیستی و میلیونها برادر داری
ما هم در غم از دست دادن برادر بزرگی بنام ایدین هستیم دوست داریم آیدین عزیز و فراموش نشدنی
تو مثل یک سرباز دلیر به نبرد با کوهستان پرداختی و سرتسلیم خم نکردی تو تا ابد زنده ایی استوار مردان آهنین
منتها من همیشه این جور مواقع یه سوالی برام مطرح میشه و اون اینه که ضرورت پرداختن به کوهنوردی اون هم اصرار به فتح قله ها از مسیرهای صعب العبور و خطرناک چیه؟تا به حال چند نفر به خاطر همین موضوع جونشون رو از دست دادن و خانوادشون داغدار شده؟
میگن کوهنوردی اراده آدم رو تقویت میکنه که درست هم هست ولی آخه آدم باید زنده بمونه که اون اراده به دردش بخوره یا نه؟
کوهنوردی در مسیرهای معقول و بی خطر برای سلامت جسمی و روحی خیلی مفیده اما به خطر انداختن جون خودمون صرفا برای اینکه بگیم " ما از یه راه خطرناک تر رفتیم" چه فایده داره؟
من فکر میکنم در کوهنوردی به این صورت علاقه به ورزش به انحراف کشیده شده.
از هر 11 (یا 10 تا دقیق خاطرم نیست) نفر که سعی کردن اورست رو فتح کنن یکیشون کشته شده.خدا وکیلی ارزششو داشته؟ یه آدم جونشو از دست بده به خاطر اینکه بتونه یه پرچم سر یه کوهی بزنه؟حالا فایده اون پرچم چی هست؟
به هر حال همه یه روزی میمیریم و تو این دنیا چیزایی هست که ارزش داشته باشه آدم جونشو به خاطر اونا بده ولی به نظرتون زدن پرچم روی یه سنگی که هیچکی هم اونو نمیبینه ارزش مردن داره؟ راه های معقول تر و هزار بار مفیدتر برای اعتلای نام کشورمون و احترام به پرچمش وجود نداره؟
خدا این عزیزانی که کشته شدن رو مورد رحمت قرار بده و اگه عزیز کوهنوردی اینجارو میخونه ازش خواهش میکنم قبل از به خطر انداختن جونش به ارزش زندگی و به ناراحتی هایی که خدای نکرده ممکنه برای خانواده اش به وجود بیاره فکر کنه
انسان های بزرگ جایی می میرن که با تمام وجود دوستش دارن. انشاالله سر سفره امیرالمونین در این شب های عزیز مهمان باشند.
این سه قهرمان زنده اند همانند شهیدان و در دل مردم و کوهنوردان یاد و نامشان جاودانه است
و خودش را به عظمت کوهستان سپرده
واقعا سخت است از طرفی کسی که کوه را درک میکند و به جاودانگی و بزرگی کوهستان پی می برد ابدیت با کوه غایت آرزوی ناگفته و پنهان وی می شود واز طرفی زندگی عادی یک
کوهنورد که شامل خانواده دوستان است که هر لحظه آرزوی سلامتی او
را دارند
هستش
آيدين برادره منم بود برادره هممون