به یاد چمران و شریعتی/ تئاتر مظلوم و بودجه‌ی اندک/ خداحافظی جمشیدی از رسانه‌ی ملی
ذره‌بین فرهنگی: اینکه می‌گویند «ما به خرداد پر از حادثه عادت داریم» سخن حقی‌ست. اواسط این ماه مصادف است با سالگرد رحلت امام خمینی (ره) و قیام پانزده خرداد سال 42. و روزهای آخر این ماه همراه است با سالگرد شهادت دو تن از بزرگترین چهره‌های انقلاب اسلامی، یعنی دکتر علی شریعتی و دکتر مصطفی چمران. دو بزرگ مردی که توأمان با قلم‌ها و قدم‌های‌شان در راستای احیا، گسترش و استمرار آرمان‌های دینی و انقلابی تلاش کردند و محصول این تلاش چیزی نیست جز تبدیل شدن این دو عزیز به الگوهای فعالان فرهنگی و انقلابی. خوب است که برای بالا رفتن سطح دیدگاه‌های‌مان، با نگاه انتقادی به آثار و اعمال ایشان بپردازیم و تنها از سر اسطوره‌سازی، به آنها ننگریم. زیرا مطمئناً این خواسته، اساسی‌ترین دغدغه‌ی آنها بود، اگر زنده بودند. برای شادی روح بلندشان صلواتی ختم کنید.
تئاتر مظلوم و بودجه‌ی اندک
امیر دژاکام: متولیان فرهنگ لطفا بعد از 33 سال دیگر درباره تئاتر سخنرانی نکنند؛ این همه سال حرف زده‌اند می‌خواهند کاری کنند بودجه تئاتر را افزایش دهند آن هم به 400 تا 500 میلیارد تومان. چطور برای یک پیاده‌رو حتی 20 میلیارد خرج می‌کنند اما برای تئاتر، بی‌خیال بودجه می‌شوند. به گزارش خبرنگار «نسیم»، این فعال تئاتر در "مجله تئاتر" افزود: برای عرصه تئاتر، به اسم 17 میلیارد تصویب می‌کنند که رسما 6 میلیارد می‌شود و آنچه که می‌دهند بین 2 تا3 میلیارد تومان است.
ذره‌بین فرهنگی: متأسفانه در کشور ما یک مرکز واحد ارزش‌گذاری برای امور مختلف وجود ندارد که براساس نظر آن مرکز، برای مقولات مختلف تخصیص بودجه صورت بگیرد. به همین دلیل، می‌بینیم که مثلا برای فوتبال مملکت میلیاردها تومان هزینه می‌شود اما برای خیلی از موضوعات فرهنگی، به سختی بودجه‌ی اندکی تعلق می‌گیرد. و در این بین، تئاتر یکی از مظلوم‌ترین‌هاست. چند روز پیش گفتیم که مدیران فرهنگی‌ما هنوز نتوانسته‌اند بدهی‌های تئاتر خیابانی در خصوص پیامبر (ص) را پرداخت کنند اما در طرف دیگر می‌بینی که به راحتی، در تیم‌های فوتبال قراردادهای میلیاردی بسته می‌شود. و این برای یک مملکتی که مزیت نسبی‌اش بر روی مقولات فرهنگی‌ست، یک خطر استراتژیک است.
بیشتر از این‌ها را در داخل نیاز داریم
نمایشگاه آثار هنرمندان عکاس ایرانی با عنوان "ایران، صنعت، مذهب، هنر، طبیعت"، با هدف نشان دادن فعالیت‌های همه جانبه ایران در دوران تحریم، از سوی موسسه تحریر کارگاه خیال با همت اداره همکاری‌های سازمان فرهنگ وارتباطات اسلامی، صبح امروز در پکن افتتاح شد. به گزارش «نسیم»، مهناز شفیعی؛ مدیرعامل این موسسه و عکاس که با این نمایشگاه در شهر پکن حضور دارد در مورد دلیل برگزاری این نمایشگاه گفت: 50 عکس از بیش از ۱۰ هنرمند عکاس است که در قطع 50 در 70 با کیفیت عالی و روی شاسی در نمایشگاه به نمایش گذاشته می شود و با توجه به اینکه هزینه چاپ در خارج از ایران برای ما زیاد می شد ما عکس ها را در ایران چاپ کردیم و شاسی شده به پکن خواهیم برد. هدف ما معرفی و نمایش جاذبه های گردشگری، فعالیت بانوان، صنعت و تکنولوژی وحضور مذاهب در ایران است.
ذره‌بین فرهنگی: این درست که باید در خارج از کشور و به هم‌وطنان‌مان و دیگر مردم جهان نشان دهیم که با وجود تحریم، فعالیت‌های مختلف صنعتی و هنری در کشور دچار خلل نشده و اصلاً ایران کشوری نیست که با این چیزها، مشکل‌دار شود. اما به نظر می‌رسد که چنین اقدامات اقناعی در داخل کشور ضروری‌تر است. به عبارت دیگر، اگر در خارج از ایران ده‌تا نمایشگاه توان‌مندی‌های داخلی برگزار می‌شود، لازم است تا در داخل ایران و با روش‌های مختلف مانند برنامه‌سازی‌های تلویزیونی و سینمای و دیگر اشکال ممکن، چنین مفاهیمی بازتولید شده و سطح امید و اعتقاد مردم بالاتر برود.
خداحافظی فرزاد جمشیدی از رسانه‌ی ملی
به گزارش سرویس تلویزیون و رادیو ایسنا، فرزاد جمشیدی، مجری تلویزیون پس از 20 سال همکاری با صداوسیما، امروز - 29 خرداد ماه - با انتشار نامه‌ای از صدا و سیما خداحافظی کرد. او که در این سال‌ها بالاخص با اجرای برنامه سحرگاهی «ماه خدا» در شبکه یک سیما به مجری شناخته‌شده‌ای بدل شده بود، در این نامه‌ی خداحافظی، با قصه و لطیفه و شعر و ضرب‌المثل، کنایاتی را راجع به شایعات پیرامون خود، ارایه کرده و در نهایت از اجرای تلویزیونی خداحافظی کرده است. در بخشی از نامه جمشیدی که به همین شکل به سرویس تلویزیون ایسنا ارسال شده، آمده است: از همه مسؤولان برگزاری برنامه‌ها، همایش‌ها و مراسم‌ها در بخش‌های دولتی و خصوصی، که مومنانه به حاشیه‌ها و شایعات درباره این بنده‌ی حقیر خدا، توجهی نکردند و ذره‌ای از اعتمادشان نسبت به فرزاد جمشیدی، کاسته نشد، سپاسگزارم. از آنها که به فتوای فضای مَجاز، گناه کردن را برای خود مجاز کردند و با سنگ دروغ، قامتِ غرور دروغین مرا شکستند، تشکر می‌کنم. از آنها که چهره‌ی زرد ترس مرا در «تابه‌ی تهمت» و «روغن معصیت» خودشان، سرخ کردند تا مزه شیرین شهامت را احساس کنم و برای ماندن در عرصه‌ی شهرت، به هر ناکسی، التماس نکنم، تشکر می‌کنم.
ذره‌بین فرهنگی: به نظر می‌رسد آقای فرزاد جمشیدی نباید این چنین منفعلانه با مسئله‌ای به این مهمی برخورد می‌کرد زیرا به همه‌ی کسانی که از راه تهمت‌پراکنی زندگی می‌کنند زمینه می‌دهد تا با دیگران هم چنین برخوردی داشته و از عاقبت کارشان هم نترسند. به نظر می‌رسد بهتر بود که آقای جمشیدی از همه‌ی کسانی که به ایشان تهمت زده‌اند شکایت قضایی می‌کرد و تا آخرش هم پای کار می‌ماند. چون به این طریق، هزینه‌ی تهمت زدن و شایعه‌پراکنی در جامعه بالا می‌رود و شاهد تکرار این مسائل برای دیگران نخواهیم بود. همچنین ابهامات موجود در خصوص ایشان نیز روشن می‌شد.
میدان نقش جهان اصفهان و ماجرایی که تمامی ندارد
به گزارش خبرنگار سرویس میراث فرهنگی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، محمدرضا سعیدآبادی رییس کمیسیون ملی یونسکو در ایران گفت:درباره‌ی پرونده‌ی میدان نقش جهان در اصفهان و مخدوش کردن حریم منظره‌ی این میدان توسط برج جهان‌نما که این روزها در اجلاس جهانی یونسکو در کامبوج بررسی می‌شود. من از نظر کارشناسان یونسکو بعد از بازدید از میدان نقش جهان و برج جهان نما اطلاعی ندارم اما بعید است که میدان نقش جهان به فهرست میراث در خطر وارد شود. به نظرم با توجه به تعامل خوبی که میان سازمان میراث فرهنگی و یونسکو وجود دارد، میدان نقش جهان همچنان در این فهرست باقی می‌ماند.
ذره‌بین فرهنگی: از سریال‌های دنباله‌دار چینی و کره‌ای هم بلندتر شده، این داستان میدان نقش جهان اصفهان. موضوعی که قسمت قابل توجه آن به مدیریت شهری برمی‌گردد و معلوم نیست چرا تا این اندازه، نسبت به این موضوع ضعیف عمل می‌شود. تا جایی که مسئله‌ی میدان نقش جهان اصفهان در کنار دو سه موضوع دیگر اینچنینی مانند تخت جمشید شیراز، باعث شده تا زمینه‌ای شود برای حمله‌ی فرهنگی دشمنان جمهوری اسلامی به آن. به این بهانه که کسی در این نظام دلش به حال تاریخ و آثار تاریخی نمی‌‌سوزد. آیا مدیران فرهنگی و شهری این شهرها، به عمق این مسائل واقف نیستند؟ پس چرا با یک اقدام منطقی، قضیه را تمام نمی‌کنند؟
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
درود خدا و رسولان و مقربانش بر شهیدان چمران و شریعتی...اما حیف شد آقای جمشیدی !! جمشیدی رو اومدی خراب شد. 
