جایگاه ولایت فقیه در دولت اصلاحات چگونه است؟

 به گزارش بولتن نیوز به نقل از فرهنگ نیوز؛ روز ۲۴ خرداد امسال، انتخابات یازدهمین دوره ریاست‌جمهوری و همز‌مان انتخابات چهارمین دوره شورای اسلامی شهروروستا در سراسر کشور برگزار می‌شود.

موضوع مشارکت گسترده ملت در این آوردگاه، امری اساسی است که برگزاری قدرتمندانه و موفق آن برای هر ایرانی مسلمان، می‌تواند حکم حفظ آبرو و تحقق خواسته‌های اساسی را داشته باشد؛ ضمن آنکه اقلیت‌های دینی هم در این بین امکان رأی داشته و حقوق محفوظی دارند.

شاخص‌ اصلی جمهوری اسلامی

حکومت کشور ما که نظامی مبتنی بر اصول اسلامی، رأی مردم و دموکراسی حقیقی است، دارای شاخصه‌هایی مهم، مطابق با فرهنگ و ارزش‌های مذهبی و بومی است.

اصل مترقی "ولایت مطلقه فقیه" برجسته‌ترین خصوصیت و رأس هرم حاکمیتی نظام "جمهوری اسلامی ایران" است.

"ولایت فقیه" جوهره اسلامی بودن نظام سیاسی جمهوری اسلامی است. "ولایت فقیه"، یادگار ارزشمند امام خمینی (ره) است. "ولایت فقیه" در جایگاه تضمین جهت تداوم انقلاب اسلامی است که اعتقاد و التزام عملی به آن، اساسی‌ترین شرط جهت عبور از فیلترهای نظارتی و سازوکارهای شورای نگهبان است. از همین‌رو با نزدیک شدن به روز برگزاری انتخابات، جریان‌ها، افراد و گروه‌های فعال سیاسی با انواع تبلیغات و طی اظهارنظرهای مختلف، برداشت موردنظر خود از این اصل مهم را به رأی‌دهندگان عرضه می کنند. برآیند چنین تبلیغاتی آن است که سیاسیون درنظر دارند خود را معتقد به اصل ۱۱۰ قانون اساسی کشور و واجد التزام عملی به آن معرفی کنند.

البته درستی یا نادرستی این ادعا با عنایت به بعضی تفکرات موجود میان سیاسیون، سابقه عملکرد آنها در عرصه مدیریت اجرایی و قانون‌گذاری کشور و همچنین اظهارنظرهای فعلی آنها، قابل بررسی است.

اصلاح‌طلبان و ولایت فقیه

در حال حاضر افراد شاخص اصلاح‌طلب، در جایگاه فعالان یکی از جریان‌های سیاسی موجود در کشور، با در نظر گرفتن حساسیت موجود پیرامون "ولایت فقیه"، همواره سعی داشته اند که با اعلام اعتقاد به "ولایت فقیه" ضمن اثبات برخورداری از لیاقت حضور در عرصه سیاسی کشور، پایبندی خود به قانون اساسی را اعلام کنند. در این میان بد نیست به جستاری هرچند کوتاه بر جنس اعتقاد و نوع تفکر آنها پیرامون حکومت و اصل مترقی "ولایت مطلقه فقیه"  بپردازیم.

چند نکته در باب اصلاحات

از جمله سوالات موجود درباره اصلاحات می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

- نظر "اصلاح‌طلبان" درباره ارتباط میان "جایگاه حکومت" و نسبت آن با "مشروعیت مردمی" چیست؟

- برداشت اصلاح‌طلبان از اصل "ولایت‌فقیه" چگونه است؟

- آیا اصلاحات دارای ارتباط معناداری با "ولایت فقیه" است؟

* درباره موضوع مشروعیت نظام حکومتی، نظری که عموماً و گاه در فحوای کلام اصلاح‌طلبان مطرح می‌شود آن است که"مشروعیت‌حکومت" معنایی جز "قانونی‌بودن‌حکومت" ندارد! این نظر به‌معنای مردود دانستن لزوم "شرعی‌بودن‌حکومت" است.

نقطه آغاز این برداشتِ انحرافی، در قائل شدن تفکیک میان "امامت" از "ولایت" است.

قائلین به این نظر معتقدند که: "خداوند تدبیر سیاسی امت اسلام را در عصر غیبت معصوم به خود ایشان تفویض کرده است و این مردم هستند که در چارچوب ضوابط دینی حاکمیت خود را اعمال می‌نمایند. در این چارچوب فکری، مردم از جانب خداوند حاکم بر سرنوشت خویش هستند و احدی حق ندارد این حق الهی را از ایشان سلب نماید و«رأی مردم مادامی که در راستای اهداف دین باشد و با احکام شرع ناسازگاری نداشته باشد، دخیل در مشروعیت است.»(۱)

* این تفکر تا جایی ادامه می‌یابد که خانه‌نشینی حضرت علی‌علیه‌السلام را مصداق ورود مردم به عرصه ی  ایفای نقش در حکومت تلقی می کند! جالب اینجاست که اغلب درباره مشروع یا نامشروع دانستن این اِعمال نظر مردمی، ابراز عقیده نمی‌شود چرا که معلوم نیست اصلاح‌طلبان، خانه‌نشینی امیرالمومنین علیه‌السلام را امری مذموم می‌دانند یا امری صحیح!!!

اصولاً جایگاه مرجعی که باید صحت و عدم صحت تصمیم مردمی از نظر شرع را بررسی کند، در تفکر اصلاحات مشخص نیست.جایگاهی که در جمهوری اسلامی ایران، متعلق به "ولی فقیه" است.

روی‌هم‌رفته از دید اصلاح‌طلبان،  "ولایت فقیه" یک مقام الهی نیست. "ولایت‌فقیه" تداوم حکومت پیامبرصلی‌ا...علیه‌وآله‌وسلم و امامان معصوم‌ علیهم السلام نیست. " ولایت فقیه" یک مقام زمینی و تنها یکی اصل از اصول قانون اساسی است.  "ولی‌فقیه" با رأی خبرگان منتخب مردم تعیین می‌شود. این جایگاه مقامی تعریف شده در قانون می باشد که اختیاراتش منحصر به اصل ۱۱۰ است.

طبعاً چنین تفکری باعث می‌شود تا اصلاح‌طلبان الزامی در تبعیت از "ولی‌فقیه" نداشته‌باشند.

البته این رویکرد دقیقا و به وضوح نه تنها در عمل، که در کلام افراد شاخص جریان اصلاحات هم به چشم می خورد؛ آنجا که آقایان خاتمی، عارف و... صریحا اعلام کرده اند ولایت فقیه را در چارچوب قانون اساسی قبول دارند. این حرف عملا به مفهوم عدم پذیرش واقعی و عملی ولایت و کنار آمدن با آن به دلیل قانونی بودنش است.

* جهت مطالعه بیشتر مراجعه کنید به: آيا ولايت فقيه فوق قانون اساسی است؟