انفصال دانشگاهی که دو سال قبل ادغام شده بود!

به گزارش بولتن نیوز، در طی این دو سال این دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایران بودند که به خاطر چند هفته تلاش کمتری که در کنکور سراسری انجام داده بودند و نهایتا با اختلاف جزئی در دانشگاه ایران پذیرفته شدند؛ بار ها مورد توهین عده‌ای از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران قرار گرفتند!

ادغام این دو دانشگاه به گونه ای انجام شد که محل تحصیل دانشجویان رشته پزشکی ایرانی ( پردیس همت ) پذیرای 600 نفر ورودی های جدید سال های 90 و 91 شد.

دانشکده های پیراپزشکی ، توانبخشی، مدیریت، پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی ایران پذیرای تمام دانشجویان این رشته های دانشگاه علوم پزشکی تهران شد به نحوی که هم اکنون دانشگاه علوم پزشکی تهران آن ساختمان ها را فروخته و فضایی برای این دانشکده ها وجود ندارد.

از آنجاییکه رشته پزشکی دارای پنج دوره مختلف علوم پایه ،فیزیوپاتولوژی، کارآموزی بالینی ، کارورزی بالینی و کارورزی است، دانشجویان این رشته نیز در هنگام ورود به دوره جدید با یکدیگر ادغام شدند و بیمارستان های این دو دانشگاه و دانشجویان مشغول به تحصیل درآنها با یکدیگر یکی شد.

در مدت 3 سال تحمل سختی ناشی از کم شدن امکانات دانشگاه هر زمانی که دانشجویان از مسئولان ذیربط در این رابطه سوال می پرسیدند با این جمله مواجه می شدند که اینجا دانشگاه علوم پزشکی تهران است و این امکانات که در گذشته به دانشجویان تعلق می گرفت از این پس قطع خواهد شد!

با وجود این همه سختی ها، دانشجویان ایرانِ سابق تنها به این دلخوش شده بودند که اسم دانشگاه علوم پزشکی تهران شاید به تحمل سختی هایش بیارزد.

ادغام دانشگاه علوم پزشکی ایران در تهران، با ارتقاء رتبه علمی این دانشگاه، میتوانست زمینه ساز حضور یکی از دانشگاههای کشور در رتبه های بالای رده بندی علمی دانشگاههای جهان باشد، موضوعی که دغدغه مسئولین علمی کشور در سالهای اخیر بوده است. پس می توان گفت : اگر چه ادغام دانشگاه ایران در دانشگاه تهران زمینه رقابت داخلی را برای این دانشگاه از بین برده بود، اما در عوض این دانشگاه را که به گفته مقام معظم رهبری نماد آموزش عالی کشور است، وارد عرصه بزرگتری از رقابت کرده بود.

اما مدتی است بار دیگر خبر انفصال مجدد این دو دانشگاه به گوش می رسد. انفصالی که به نظر غیرکارشناسی است. اما اکنون که بحث انفصال مجدد این دو دانشگاه مطرح گردیده است؛ به نظر می رسد در تقابل قرار دادن دانشجوها تنها میراث ادغام این دو دانشگاه بوده است. هم دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران و هم دانشجویان علوم پزشکی ایران تنها قربانیان ادغام بودند.

اما اکنون که پس از گذشت حدود 3 سال از ادغام اوضاع به حالت طبیعی خود برگشته بود و همه به آن عادت کرده بودند، تصمیم یک شبه انفصال نیز برای بار دوم دانشجویان را غافلگیر کرد!

اقدامی که انسان را به یاد مساله تجربه‌ی جلو عقب کردن ساعت رسمیکشور میاندازد. که پس از مدتی تعلیق مجددا تصمیم بر اجرای آن گرفته شد. اما آیا تبعات منفی انفصال مجدد دو دانشگاه آن هم پس از سه سال ادغام به اندازه عوض شدن تصمیم جلو عقب کردن ساعت است؟

در این مدت سه سال دانشگاه علوم پزشکی تهران از بهمن 89 تا بهمن 91 بیش از 8000 دانشجو (به جز دانشکده داروسازی و دندانپزشکی) در مقاطع مختلف به نام دانشگاه علوم پزشکی تهران وارد دانشگاه شده‌اند که از این تعداد حدود 820 نفر در مقطع دکترای عمومی، حدود 3200 نفر در مقطع کارشناسی، حدود 1200 نفر در مقطع دستیاری تخصصی، حدود 230 نفر در مقطع فوق تخصصی، حدود 250 نفر در دوره‌های فلوشیپ، بیش از 1700 نفر در مقطع کارشناسی ارشد و حدود 1300 نفر در مقطع دکترای تخصصی مشغول به تحصیل هستند.

تفکیک این دانشجویان چگونه ممکن است؟

از آنجاییکه معمولا در کشور تحت تاثیر مسائل سیاسی ، ابتدا تصمیمات، گرفته شده سپس درباره آن فکر می کنند؛ این سوال نیز سوالی است که هم اکنون پاسخی در بین مسوولین وجود ندارد و تنها با وعده و وعید های اعطای مدرک علوم پزشکی تهران سعی در آرام کردن جو ملتهب دانشگاه دارند.

وزیر محترم بهداشت علت اصلی انتزاع دانشگاه علوم پزشکی ایران را اعتراض اعضای هیئت علمی مطرح کردند. اعتراضی که بلافاصله بعد از عزل وزیر سابق بهداشت تبدیل به اهرم فشاری به وزیر شد تا منجر به بازگشت مجدد این دانشگاه شود.

اما اولا دانشجویان در این مدت به وضعیت قبلی عادت کرده و دیگر اعتراضی وجود نداشت، ثانیا اعتراض اعضای هیئت علمی نیز تنها مختص تعداد معدودی از آنان بود که متاسفانه بر خیلی مسائل دیگر از جمله سرنوشت دانشجویان ترجیح داده شد.

سوال این است چرا باید در سالی که حماسه اقتصادی نامیده شده و کشور با بحران های مختلفی از جمله تحریم ارز و دارو درگیر است، هزینه های میلیاردی که از بودجه بیت المال، طی ادغام برای یکسان سازی سیستم آموزشی ، تحقیقاتی ، رفاهی ( خوابگاهها و سرویسها ) ، اداری ، ادغام ساختمان ها و فضای فیزیکی ، ادغام گروههای علمی ، استخدام کارمندان و... مصرف شد ؛ یک بار دیگر برای جداسازی از بین برود؟

آیا معنای حماسه سیاسی و حماسه اقتصادی از بین بردن زیرساخت های یک دانشگاه که برای آینده خود و پیشرفت دانشجویانش برنامه ریزی کرده است می باشد؟

چگونه دانشگاهی که تمام عمر خود را در دوران جابجایی های منصبی مسوولین که ناشی از سیاست های رایج در کشور در هر برهه ای از زمان می باشد، می تواند به پیشرفت و تلاش برای رسیدن به اهداف ترسیم شده بپردازد؟

اکنون دانشجویان این دانشگاه قبل از آنکه تبعات منفی انفصال مجدد دامان آن ها را بگیرد، به حق خواستار لغو تفکیک هستند چراکه می دانند، چه سختی هایی را به واسطه این اقدام، همانند سالهای پیش باید تحمل کنند.
چراکه کاملا مشخص است دانشگاه تشکیل شده فعلی به نام دانشگاه ایران، یک دانشگاه تازه تاسیس محسوب شده و آن دانشگاهی که در هنگام انتخاب رشته ،انتخاب کرده اند نخواهد بود.