وی افزود: در بازیهای پارالمپیک 2012 لندن موفق به کسب مدال طلا شدم اما اکنون زمین پرتاب ندارم ضمن اینکه بدون مربی تمرین می‌کنم. دوست ندارم وارد حاشیه شوم و بعضی‌ها بگویند "حالا تو یک مدال گرفتی و اگر دو مدال گرفته بودی چکار می‌کردی" اما مشکلاتی در خصوص ورزش معلولان وجود دارد و بزرگ‌ترین آن این است که در حال حاضر به تنهایی تمرین می‌کنم.
ورزشکار معلول 23 ساله کرمانشاهی هیچ مدال داخلی حتی برنز هم ندارد اما چهار مدال طلای جهانی و پارالمپیک در کارنامه این پرتابگر نیزه به چشم می‌خورد. وی در ادامه تصریح کرد: نکته قابل توجه این است که من چهار مدال طلای برون مرزی دارم اما حتی یک مدال داخلی اگر چه برنز هم ندارم که این در نوع خود جالب توجه است. در سال 2011 موفق به کسب مدال طلای جوانان جهان در دبی شدم و در همان سال در مسابقات جهانی موفق شدم مدال طلای بزرگسالان که در شارجه برگزار شد را به نام خودم ثبت کنم. پیش از مسابقات پارالمپیک لندن در مسابقات جهانی جمهوری چک به مدال طلا رسیدم و در لندن هم مدال طلا گرفتم.
خالوندی در پاسخ به این سوال که چطور وارد ورزش شد گفت: من خیلی اتفاقی وارد ورزش شدم. پسرخاله‌ای داشتم که به من گفتند وارد عرصه ورزش شوم و من این کار را در آغاز به عنوان سرگرمی شروع کردم و آن زمان تنها 18 سال داشتم. اما 4 سال بعد یعنی در 22 سالگی موفق شدم چهارمین مدال طلای خود را در بازی های پارالمپیک لندن کسب کنم.
وی در پاسخ به این سوال که "نوروز سال 92 را قصد دارد به کجا سفر کند" گفت: دوست دارم در ایام نوروز پیش خانواده‌ام باشم. به هرحال در این ایام میهمانان زیادی از شهرستان به منزل ما می‌آیند و بهتر این است که نوروز را در کرمانشاه بمانیم. ضمن اینکه گلایه کوچکی از مسئولان شهرداری، شورای شهر و تربیت بدنی کرمانشاه دارم چرا که قول اهدای یک خودرو را به من داده بودند که این کار تا به امروز انجام نشده است و من بدون وسیله هستم.
خالوندی در پاسخ به این سوال که با سکه‌های طلای مسابقات جهانی و پارالمپیک چه کرده است، گفت: من تا قبل از بازیهای پارالمپیک لندن اجاره نشین بودم اما جوایز پارالمپیک و مسابقات جهانی باعث شد که خانه‌دار شویم و من همچنین یک سری بدهی‌های مرحوم پدرم را ادا کردم که از این بابت خدا را شکر می‌کنم. ضمن اینکه با مابقی پول ازدواج کردم.
دارنده مدال طلای پارالمپیک لندن در پاسخ به این سوال که برای آینده چه برنامه ای دارد، گفت: هدف بعدی من مسابقات جهانی فرانسه است ضمن اینکه بازیهای پاراآسیایی هم پیش روست. اما مهم‌ترین دغدغه من این است که مبادا رشته پرتاب با نیزه از پارالمپیک 2016 برزیل حذف شود چرا که گفته‌اند در این مسابقات رشته پرتاب دیسک را جایگزین آن می‌کنند البته خوشبختانه تا به امروز تصویب نشده است و اگر تصویب نشود فکر کنم بار دیگر بتوانم با مدال طلا ملت ایران را شاد کنم.
"چه خاطره‌ای از بازیهای پارالمپیک لندن داری؟" خالوندی گفت: آقای هرمز صادقی (مربی) تا قبل از برگزاری مسابقات هر روز از من رکوردگیری می‌کرد و می‌گفت: "اگر بتوانی 47 متر پرتاب داشته باشی مقام می‌آوری." من تا قبل از بازیهای پارالمپیک 47/70 متر پرتاب می‌کردم اما شب مسابقه 50/98 متر پرتاب کردم که هم به مدال طلا دست پیدا کردم، هم رکورد پارالمپیک را شکستم و هم رکورد جهان را ارتقا بخشیدم.
محمد خالوندی در شبی موفق به کسب مدال طلای بازیهای پارالمپیک لندن شد که همگان با فکر اینکه تیم والیبال نشسته ایران با شکست بوسنی به مدال طلای پارالمپیک لندن دست پیدا می‌کند، در سالن والیبال نشسته حضور پیدا کرده بودند. خالوندی در تنهایی به مدال طلا دست پیدا کرد و تیم والیبال نشسته مقابل بوسنی شکست ناامید کننده ای را متحمل شد.
خالوندی در این خصوص به خبرنگار مهر گفت: من غریب ترین مدال آور پارالمپیک هستم. چرا که در شبی که موفق به کسب مدال طلا شدم فقط آقایان بهمن رضایی، دکتر بهرامی و کامران شکری در ورزشگاه حضور داشتند. تا پیش از این هر گاه دوستان من مسابقه‌ای داشتند در ورزشگاه حاضر می‌شدم اما در شبی که من مسابقه داشتم کسی به ورزشگاه نیامد. خبرنگاران هم برای پوشش مسابقه والیبال نشسته به سالن رفته بودند. خود آقای خسروی وفا هم فکر نمی‌کرد که مدال بیاورم و به من می‌گفت اگر جزو هشت نفر باشم هم خوب است. یکی از بچه‌های والیبال نشسته فردای آن روز گفت: "محمد می‌دانی چه کرده ای؟ اگر آن شب تو مدال طلا نمی‌گرفتی شکست ما مقابل بوسنی به چشم می آمد اما این شکست زیر سایه مدال طلای تو پنهان ماند."
