ما گاهی یادمان میرود که در عرض یک دهه اخیر، شاهد چه تحولاتی در فناوری بودهایم، ما در دنیایی زندگی میکنیم که گرفتن عکسهایی با وضوح ۸ مگاپیکسل و اشتراک بیدرنگ آنها در شبکههای اجتماعی، یک چیز پیش و پا افتاده شده است و روزنامهنگاری شهروندی هم، چیزی هادی است.
اما یک دهه پیش این طور نبود، چند روز پیش مصادف بود با دهمین سال انفجار شاتل کلمبیا.
یکی از عکسهای مشهوری که از انفجار این فضاپیما گرفته شد، عکسی بود که یک عکاس آماتور به نام دکتر اسکات لیبرمن گرفته بود.
لیبرمن یک متخصص قلب است، او در آن زمان تازه یک دوربین یعنی دوربین Canon EOS-D60 را سفارش داده بود. در آن زمان این دوربین بسیار گران بود و خرید آن از عهده هر کسی برنمیآمد، لیرمن دوربین را از کانادا سفارش داده بود، چون در آمریکا نتوانسته بود دوربین را تهیه کند. این دوربین ۶٫۳ مگاپیکسلی بود.
عکسی که او گرفت بسیار تأثیرگذار بود، او فایل عکس را مستقیما به دفتر یک روزنامه برد، عکس به سرعت تصویر صفحه اول حدود ۱۰۰ نشریه از جمله تایم و «پاریس مچ» شد.
در آن زمان هنوز عکاسی دیجیتال به اندازه الان پایههای خود را مستحکم نکرده بود و عکاسان خبری با شک و تردید به آن مینگریستند، اما همین عکس که تبدیل به یکی از عکسها برتر سال شد، تا حد زیادی این تردیدها را کاهش داد.
دکتر لیبرمن حالا در کنار حرفه پزشکی به عکاسی حرفهای میپردازد و به عنوان یک واسطه اتصال و عقد قرارداد با عکاسان و مؤسسات عکاسی مستقل عمل میکند.
یکی از رویدادهای مورد علاقه او در عکاسی مراسم پرتاب و به زمین نشستن شاتلها بود. عکس دیگری هم از او مشهور است، عکسی که در سال ۲۰۰۶ از شاتل دیسکاوری گرفت و در آن سایه شاتل در نور صبحگاهی به زیبایی مشخص است.