اي «عمار»! براي هميشه «مردمی» بمان

گروه فرهنگي- سیدمجتبی نعیمی: وحید جلیلی که جمعه شب در برنامه‌ی هفت حاضر شده بود، به چند مورد اشاره کرد که همگی‌ آنها گویای مردمی بودن جشنواره‌ی عمار است. اینکه مثلاً در 640 نقطه از ایران، آثار این جشنواره با پول خود مردم اکران می‌شود و خبر از هیچ حق‌الزحمه‌ای نیست. و یا اینکه مثلاً تنوع موضوعات در آثار تولیدی آنچنان زیاد است که از یک پیش نماز تا هزارن کشاورز را در خودش جا می‌دهد.

البته از همین نکات می‌توان به غیر مردمی بودن سینمای رسمی ایران رسید. سینمایی که تا پول در آن نباشد، یک فریم هم برای رضای خدا فیلم نمی‌گیرد. سینمایی که هیچ جایی برای آثار از دل برآمده‌ی تولیدکنندگان جوان اما بی‌پشتوانه‌ی این مملکت ندارد. سینمایی که در آن، نه وام‌های بانکی با سود 27 درصد مسئله است و نه ترور دانشمندان هسته‌ای. بلکه اکثر دغدغه‌اش خیانت زن و مرد به هم است و والسلام.

اما به لطف الهی اگر این جشنواره ادامه‌دار باشد، آفت غیر مردمی شدن را در پیش رو خواهد داشت. وقتی اسم و رسمی پیدا شود و سطح کیفی پیدا کند و چند نفر از مدیران فرهنگی، از خر شیطان پایین آمده و این جشنواره را هم نگاه کنند، این امکان هست که پول‌هایی به آن تزریق شده و چندتا دوربین بیشتر از رسانه‌ی ملی در آن حضور پیدا کنند.

در نتیجه، امکان دارد که اندک اندک این جشنواره هم برود جزء بیلان کاری حضرات مدیر و از بلیط بعضی از آنها استفاده کند و پای بعضی فیلم‌سازان ضدمردمی هم در آن باز شود تا برای پر کردن سابقه‌ی کاری‌شان، مدال افتخاری هم از جشنواره‌ی عمار کسب کنند. بالاخره انسان است و امکان هرگونه تغییر روشی در آن وجود دارد، چه اینکه بعضی از این تغییرات، در وحله‌ی اول خیلی معقول و به جا تصور می‌شوند.

جناب جشنواره‌ی عمار! ما نه سکه می‌خواهیم نه نیم سکه. چه برسد به ماشین و خانه و ویلا. نه سالن استاندارد می‌خواهیم نه صدای دالبی دیجیتال و نه پخش بلو ری. ما به همین حداقل‌های موجود قانعيم. ما فقط جایی می‌خواهیم که حرف‌های در گلو مانده‌ی ما را به گوش اهلش برساند و این جا، تویی. پس تو را به خدا، به قیمت بهبود شرایط کیفی، پا روی مردمی بودنت نگذار.

گویی اصلاً در این مملکت و توی این دوره زمانه، مردمی بودن و مردمی ماندن، با همه‌ی چیزهایی که کیفیت کار ما را بالا می‌برد در تضاد است. نمی‌دانم چرا تکنیکی‌ترین آثار سینمایی ایران، اینقدر با این مردم غریبه‌اند. معلوم نیست چرا جشنواره‌های ما با وجود این همه سالن خوب و جوایز خیره کننده، اصلا مال این مردم نیست. جناب جشنواره‌ی عمار، اگر مردمی بودنت به قیمت نداشتن کیفیتی در حد جشنواره‌ی فجر است، ایرادی ندارد، مردمی بمان.

خواهش می‌کنیم جناب جشنواره‌ی عمار، حداقل تو یکی درک کن که هرچقدر بتوانی روی پای خودت بایستی و محتاج نهادهای دولتی نشوی، مردمی‌تر می‌شوی و مردمی می‌مانی. زیرا مگر غیر از این است که نسبت دولت و قدرت با فرهنگ و هنر، یک نسبت معکوس است؟ که هرچقدر دولتی در کار فرهنگی جامعه‌اش ورود کرد و متصدی آن شد، بیشتر کار را خراب کرد و رفت پی کارش.

خدا را شکر که تا اینجای کار، جشنواره‌ی عمار توانسته است نماینده‌ی صدای ملت ایران در عرصه‌ی فرهنگ باشد. صدایی که هیچ نهاد دولتی به بیرون آمدن آن کمک نکرد و همین قضیه باعث شده که سیمرغ سینمای ایران تا قلب روستاهای ایران پرواز کند. امیدواریم مسئولین برگزار کننده‌ی جشنواره‌ی مردمی عمار بتوانند با توانایی‌های خودشان و بدون هیچ کمک دولتی، کیفیت کاری‌شان را بالا ببرند و اگر روزی بین دو راهی "مردمی بودن" یا "استفاده از امکانات دولتی برای بالا بردن کیفیت" قرار گرفتند، گزینه‌ی اول را انتخاب کنند.