گناهی که آدم را به بهشت می برد !

بولتن نیوز : در دسته ای از روایات داریم چون توبه کردیم و توبه ما واقعی بود خداوند متعال همه گناهان ما را می بخشد و ما می توانیم احساس آسودگی داشته باشیم و دل خوش داریم به رحمت پرودرگار ، و دسته ای دیگر که فراموش کردن گناه را باعث بد عاقبتی در آخرت و گستاخی و بی پروایی از خداوند متعال در دنیا می داند. بالاخره ما باید به کدام دسته عمل کنیم؟

از نظر روانشناسی، مرور مکرر اشتباهات گذشته ، نوعی نشخوار ذهنی محسوب می شود که علاوه بر از بین بردن اعتماد به نفس و اراده ، افسردگی و انفعال را نیز در پی دارد .خداوند متعال برای اینکه بندگانش دچار یأس و خمودی نشوند و ارتکاب به گناهان آنان را از رحمت حق و بازگشتن به مسیر هدایت باز ندارد باب توبه را قرار داده است و فرموده است که کسی که توبه کند مانند کسی است که اصلا گناهی مرتکب نشده چرا که خداوند متعال بر آن ها قلم عفو می کشد
قطعا فراموش کردن و غفلت از معصیت و گناه، از بزرگترین عذابها و عقوبت هاى خداوند است در دنیا، و از مۆثرترین اسباب گرفتارى و سختى است در روز قیامت. و تا بنده مۆمن اشتغال به طاعت خدا و معرفت عیوب نفسانى خود داشته، و آنچه را که به دین او صدمه و ضرر دارد ترک مى ‏کند؛ پس او از آفات دور و محفوظ بوده، و در دریاى رحمت پروردگار غوطه‏ ور خواهد شد. و چنین شخصى از جواهر حکمت و از لطائف معارف و حقایق استفاده خواهد کرد.و اگر کسى در انجام وظائف خود غفلت ورزیده و معاصى خود را فراموش کرده، و تمام اعتماد و توجه و اتکاء او به قدرت و قوت و نیروى خود شد، به طور مسلم چنین آدمى رستگار نخواهد بود.(مصباح الشریعه/ترجمه مصطفوى/ ص: ۳۴)

امام صادق(علیه السلام) فرمود: نه به خدا خداوند تعالى از مردم نخواسته است جز دو خصلت: اعتراف به نعمت‏ها براى او تا نعمت را بر ایشان بیفزاید و اعتراف به گناهان خود تا آنها را بر ایشان بیامرزد.

یکى از اصحابش، از امام صادق(علیه السلام) گوید: شنیدم مى‏فرمود: راستى مرد گناهى کند و خدا به وسیله آنش به بهشت ببرد، گفتم: خدا به گناه، او را به بهشت برد؟ فرمود: آرى، راستش این است که گناهى مى‏کند و پیوسته ترسان است و بر خود خشمگین است و خدا به او ترحم مى‏کند و او را به بهشت مى‏برد.(اصول الکافی/ ترجمه کمره‏اى، ج‏۵، ص ۵۰۱)

امام باقر(علیه السلام) فرموده است، سه چیز، شکننده پشت آدمى است، بسیار پنداشتن کار نیک، فراموش‏ کردن‏ گناه‏ و شیفتگى به اندیشه خود.(عیون اخبارالرضا، ص ۵۰، ج ۲)

معاویه بن عمار از امام صادق روایت کرد که فرمود: اول از آداب دعا مدح و سپس ثنا سپس اقرار به گناه آنگاه دعاست؛ به خداى قسم! هیچ بنده‏اى از گناه جز با اقرار بیرون نرفت.

توضیح: بنده گنه کار زمانی که به گناهان خود اعتراف می کند و می گوید: ای خدای بزرگ و مهربانی که با همه بدی هایم مرا بخشیدی و به من لطف کردی! امروز با نهایت شرمندگی به درگاه تو آمدم تا از تو درخواستی کنم و امیدم فقط به توست، در پیشگاه خداوند متعال به درجات عالیه می رسد.

از نظر روانشناسی، مرور مکرر اشتباهات گذشته، نوعی نشخوار ذهنی محسوب می شود که علاوه بر از بین بردن اعتماد به نفس و اراده، افسردگی و انفعال را نیز در پی دارد. خداوند متعال برای اینکه بندگانش دچار یأس و خمودی نشوند و ارتکاب به گناهان آنان را از رحمت حق و بازگشتن به مسیر هدایت باز ندارد باب توبه را قرار داده است و فرموده است که کسی که توبه کند مانند کسی است که اصلا گناهی مرتکب نشده چرا که خداوند متعال بر آن ها قلم عفو می کشد.

گمان خوش به آمرزش است که به هنگام استغفار گمان داشته باشد که وى را مى‏آمرزد و به هنگام توبه گمان قبولى‏ توبه‏ داشته باشد و به هنگام دعا گمان اجابت داشته باشد و به هنگام کفیل کردن خداى تعالى در کفایت از وى ظن به کفایت حق سبحان داشته باشد زیرا این صفات جز با حسن ظن به خداى تعالى پیدا نمى‏شود و نیز وقتى کارى براى خدا انجام مى‏دهد گمان پذیرش آن را داشته باشد. بنابراین مستغفر و تایب و نیایشگر و عامل باید این اعمال را با یقین به اجابت انجام دهند، و وعده خداى تعالى را راست بدانند زیرا خداى تعالى به پذیرش توحید حقیقى و اعمال صالح وعده فرمود. ولى اگر وى این اعمال را انجام دهد، و گمان داشته باشد که مورد قبول و پذیرش قرار نمى‏گیرد، و نفعى به حال وى ندارد این ناامیدى از رحمت خداى تعالى است و ناامیدى و قنوط از گناهان کبیره است. و نیز در مرآة آمده است که معناى حدیث که من در نزد حسن ظن بنده‏ام هستم یعنى من در حسن عمل و سوء عمل در نزد وى مى‏باشم، زیرا اگر اعمالش نیکو باشد ظن وى هم نکوست و اگر کسى اعمالش بد باشد گمان بد پیدا مى‏کند.(آداب راز و نیاز به درگاه بى نیاز(ترجمه عدة الداعی)، ص ۳۳۱)

نتیجه:
پس جواب سۆال ابتدای بحث مشخص شد، ما گناهانمان را نباید فراموش کنیم که باعث گستاخی و بی پروایی مان شود، و نباید هم آنقدر به نظرمان بزرگ باشند که عفو و رحمت بی منتهای خدا را از یاد برده دچار یأس و ناراحتی و کج روی در زندگیمان شود.
منابع :

تبیان

کتاب روضة الواعظین/ ترجمه مهدوى)

کتاب آداب راز ونیاز به درگاه بى نیاز (ترجمه عدة الداعی)

کتاب اصول کافی /ترجمه کمره ای ج