قمپز دوران باشکوه اشرافیت!

اتفاقا دلگیری مردم از احمدی‌نژاد و دولت دهمی‌ها از آنجا شروع شد که «فرهنگ معامله» بر سر ارزش‌ها سکه رایج شد و رونق قدیمش را که نه اما تا اندازه‌ای دوباره بازیافت. اگر از مردم سوال کنید هنوز هم حاضر نیستند یک موی ارزش‌های احمدی‌نژاد 84 را با کل تاریخ کارگزاران و اصلاحات تاخت بزنند. نشانه‌اش هم آنجاست که تاریخ‌نگاران صدیق، شادی مردم در شب مناظره را با شعف ایام آزادی خرمشهر مقایسه می‌کردند. اگر باختی هم در کار باشد پای آن بخش شخصیت احمدی‌نژاد است که معامله کرد و برای دوام این و آن یا احتمالا لاپوشانی تخلفات فلانی و بهمانی سر ارزش‌هایش قراردادهای خسرالدنیا والآخره تنظیم و امضا کرد.

مقایسه ارزش‌های والای انقلاب اسلامی که مردم خون رجایی، باهنر، مطهری، شهدای محراب، احمدی روشن، باکری، همت، باقری، کاظمی، علم‌الهدی و هزاران بنده مخلص خدا را برای ماندگاری‌اش تقدیم درگاه ابدیت کرده‌اند با آرمان کمونیسم، ناجوانمردانه، زشت و غیرارزشی است اما اگر عمر 33 ساله انقلاب را با صبر 500 ساله چینی‌ها مقایسه کنیم چه؟! عبور مردم از «ارزش‌ها» محال است چون رد خون شهید پاک شدنی نیست! بازگشت به احمدی‌نژاد فعلی هم محال است مثل طرح رجوع به هاشمی و خاتمی که بیشتر به درد تحلیل‌های آبدوغ خیاری نان به نرخ دیروزخوران آن طرف آبی می‌خورد. سر یک میز بنشینند و در میکروفن مفت ستاره یهود بگویند: «درود بر شرفت رفسنجانی!» وقتی راهبر؛ نوید آینده درخشان را می‌دهد و همچون چراغ مسیر را نورافشانی می‌کند بازگشت به گذشته چرا؟! گذشته به درد تدریس برای آیندگان می‌خورد و درس گرفتن از خطاها و اشتباهات احتمالی یا حتی مرور نقاط قوتی که موجب شد راه 100 ساله را 33 سال طی کنیم. بازگشت به گذشته کار ملت‌های نابیناست که راهبر ندارند و از قدم برداشتن به سمت «آینده» در هراسند.