قهرماني واليباليستهاي نوجوان كشورمان در رقابتهاي قهرماني آسيا و صعودشان به رقابتهاي قهرماني جهان، افتخاري ديگر بود كه بر سينه ورزش ايران نصب شد.
اما
نميدانيم بايد سرمان را بالا بگيريم يا پايين بيندازيم. قاعدتا بايد
سرمان را بالا بگيريم بابت افتخارآفريني اين بزرگمردان كوچكي كه حالا
عنوان قهرماني را بر سينه زدهاند. اما از طرفي ديگر، انگار بايد سرمان را
پايين بيندازيم تا چشممان به چشمانشان نيفتد كه بيش از اين شرمنده نشويم.
هيچ
انگاشتن زحمات بزرگمردان كوچكي كه با پرشهاي ديدني، اسپكهاي تحسين
برانگيز و تلاشي مثال زدني توانستند جام قهرماني را بالاي سرببرند، آنقدر
شرمنده مان ميكند كه خيلي زود احساس غروري كه به واسطه موفقيت
واليباليستهاي نوجوان ميكرديم، جاي خود را به شرمندگي ميدهد و باعث
ميشود كه سرمان را به زير بيندازيم.
همين چند وقت پيش بود. خيلي هم
دور نبود كه يادمان رفته باشد و براي يادآوري آن، نياز به خانه تكاني
ذهنمان داشته باشيم. بازي ايران و كره و برد تيمملي در آن، مساوي شد با ۲۵
ميليون تومان پاداش براي هر بازيكن. اما جام قهرماني نوجوانان واليباليست و
صعود به جام جهاني تنها ۳۰۰ هزار تومان پاداش داشت؛ آن هم پاداشي كه خود
فدراسيون داده و نه هيچ نهاد و سازمان ديگري! ۳۰۰ هزار توماني كه البته
وعده آن داده شده و هنوز هم دست بازيكنان واليبال را نگرفته است.
ميگويند
رئيسجمهور دستور داده كه ۲۰ ميليون پاداش بدهند براي برد كره، فدراسيون
هم بقيهاش را داده. شايد اين هم در راستاي همان صحبتهاي درگوشي نكونام
بود با احمدي نژاد در تمرين تيمملي؛ فرصتي كه نصيب واليباليستهاي نوجوان
قبل بازي با تايلند، ژاپن و ديگر بازيها نشد. اما حتماً اگر چنين فرصتي هم
نصيبشان ميشد، ذهنشان به هرجايي ميرفت جز گرفتن قول پاداشي هنگفت و
ميليوني، چراكه سادهتر از آني هستند كه از فرصتهاي پيش آمده اين چنين
استفادهاي بكنند.
خجالت هم دارد. بايد هم كه خجالت بكشيم و سر به زير
بيندازيم از شرمندگي؛ وقتي كه جام قهرماني آنها فقط ۳۰۰ هزار تومان ميارزد
و يك برد ناقابل ۲۰ ميليون ارزش گذاري ميشود. بايد هم شرمنده شويم قبل از
آنكه بفهمند كه چقدر ناديده گرفته شدهاند از ديد مسئولاني كه هنوز
نميدانند قدر اين افتخار آفرينيها را و باز هم بايد خجالت بكشيم كه نه
كسي سري به آنها ميزند قبل و بعد بازيها و نه وعدهاي ميدهد، نه كمك و
پاداشي برايشان در نظر ميگيرد تا انگيزههايشان بيشتر شود. انگار كار
اينان وظيفه است و كار آنان، شق القمر كه اين را اينچنين ناديده ميگيرند و
آن را آن چنان بزرگ و. . .
قهرماني نوجوانان واليباليست ايراني، البته
چيزي نيست كه بخواهيم با چند ريال يا تومان ارزشگذارياش كنيم. اما
نميتوان از كنار اين همه بياعتنايي و بيانصافي هم به راحتي گذشت و
ناديده گرفت؛ اجحافي را كه در حق اين بچهها شده است؛ اجحافي كه البته كار
امروز و ديروز نيست و از خيلي قبل ترها هم بوده و به عادت تبديل شده است.
اما شايد ديگر وقت شكست اين عادتهاي غلط رسيده باشد. وقت آنكه اين همه
واقعيت را ببينيم. واقعيت هايي كه ميگويند يك برد نميارزد به ۲۵ميليون
تومان هر اندازه كه بزرگ باشد و يك قهرماني، ارزشش ۳۰۰هزار تومان نيست. حتي
اگر نوجوانان واليبال آن را كسب كرده باشند.
اما جالب تر اينكه همين
هايي كه امروز احجاف ميكنند، همان هايي هستند كه مدام ميگويند اين فوتبال
را بزرگ نكنيد و به ديگران و ورزشهاي ديگر هم نگاهي كنيد اما پاي عمل كه
ميرسد، خب فوتبال در ديدتر است با آن بازيكنان مثلاً ستاره و دانه درشت و
پاداش دادن به آنها حتماً بيشتر ديده ميشوند تا رسيدگي و ارج نهادن به
قهرماني واليباليستهاي نوجوان.
راستي ديروز جشن آشتيكنان همين
ميلياردرهاي بيخاصيت بود كه توسط يك بيخاصيت ديگر راهاندازي شده بود،
دور هم جمع شدند ميليوني خرج كردند. اينكه چقدر خرج آشتيكنان بيخاصيتهاي
ورزش ايران شد حتماً در مخيله نوجوانان قهرمان آسيا نميگنجد.