گروه بین الملل: رسانههای فلسطینی بامداد امروز (یکشنبه) نوشتند که دکتر «حسام ابوصفیه» در حمله پهپادی به بیمارستان «کمال عدوان» مجروح شده است؛ او در جایی گفته بود که آماده شهادت است؛ داستان زندگی او و اصرارش بر ماندن در بیمارستان، داستان فردی است که به سوگند پزشکیاش در عالیترین سطح خود وفادار مانده است.تنها او و یک پزشک دیگر به همراه چند پرستار در بیمارستان «کمال عدوان» باقی ماندهاند، بیمارستانی که تنها امید بیش از 200 هزار ساکن مناطق شمالی غزه است.ارتش اشغالگر به طور مدوم اطراف و گاهی حیاط بیمارستان و در مواقعی نیز ساختمان اصلی را هدف قرار میدهد؛ در یک مورد حتی تانکهای اسرائیلی در تاریخ چهار آبان به مدت سه روز بیمارستان را محاصره کرده و سپس سربازان اسرائیلی وارد بیمارستان شده و تعدادی از بیماران، مجروحین و کادر درمان را ربوده و با خود بردند.دکتر ابوصفیه نیز در این یورش برای ساعاتی بازداشت و تحت بازجویی ارتش اسرائیل قرار گرفت.در این یورش بود که «ابراهیم» 12 ساله تنها پسر دکتر «حسام ابوصفیه» به شهادت رسید و خود او بر پیکر فرزند شهیدش نماز خواند و او را در کنار دیوار بیمارستان به خاک سپرد.
به گزارش بولتن نیوز به نقل از فارس، ارتش اسرائیل بامداد امروز نیز مخازن اکسیژن در حیاط بیمارستان را با پهپاد مورد هدف قرار داد که منجر به زخمی شدن دکتر «حسام ابوصفیه» و چند پرستار شده است.اشغالگران از 15 مهر ماه تهاجم گستردهای را در شمال غزه آغاز کرده و سعی در تخلیه کامل اردوگاه جبالیا، شهرک بیت لاهیا و مناطق شمالی شهر غزه را دارند؛ بیمارستان «کمال عدوان» نیز باید تخلیه شود.اما در این میان دکتر حسام ابوصفیه، علیرغم تمامی تهدیدها و فشارهای ارتش اسرائیل حاضر به ترک بیمارستان نیست تا جايی که فلسطینیها به او لقب «طبیب غزه» دادهاند.
دکتر ابوصفیه، علاوه بر کار مداوا و عملهای جراحی پی در پی، از رسانهها نیز غافل نیست؛ به طوریکه مصاحبهها و فریادهای او سهم بهسزایی در آگاهی جامعه جهانی از شرایط حاکم بر شمال غزه و جنایات رژیم اسرائیل به خصوص در بیمارستان «کمال عدوان» داشته است.او بارها به رسانهها گفته است که روزانه شاهد مرگ بیماران به دلیل نبود دارو و پزشک است و ارتش اشغالگر همزمان با بازداشت کادر درمانی، اجازه ورود پزشکان از دیگر مناطق غزه به این بیمارستان را نمیدهد.دکتر ابوصفیه ماه گذشته به الجزیره گفت: «همه چیزمان را در این بیمارستان از دست دادیم، حتی فرزندانمان را، قلبمان به خاطر شرایط بیمارستان آتش گرفته است؛ کودکانمان جلوی چشمانمان پرپر میشوند، ما ندای انسانیت هستیم و این تنها کاری است که از دستمان بر میآید».