ما مردمي هستيم كه نوعدوستيمان زبانزد خاص و عام است.
مشاركت
گسترده ما در جشن نيكوكاري، ارسال كمكهاي بشردوستانه براي مردم كشورهايي
كه دچار حادثه شدهاند و همچنين رقم ميلياردي صدقاتي كه در صندوقهاي صدقه
مياندازيم نمونههايي از روحيه پررنگ نوعدوستي در فرهنگ و رفتار ما
ايرانيهاست. اما چه خوب ميشد اين نوعدوستي را در برابر پديدههايي همچون
آلودگي هوا نيز به كار ميگرفتيم.
از آن جا كه برخي مديران ما فكر
ميكنند فقط اختصاص بودجه به نام كاهش آلودگي هوا، كفايت ميكند و اين
بودجه خود به خود معجزه خواهد كرد و از آنجا كه طرحهاي اين مديران براي
كاهش آلودگي راه به جايي نبرده است، به نظر ميرسد خود مردم بايد دست به
كار شوند و با رويكرد نوعدوستانه، در اين آلودگي، هواي يكديگر را داشته
باشند.
ما كه اينقدر از نوعدوستيمان تعريف ميكنند در شرايطي كه اين
روزها وضعيت آلودگي هوا به خاطر سيطره ريزگردهاي عربي فاجعه است ميتوانيم
بيشتر مراعات همديگر را بكنيم و با برخي كارها، سبب تشديد آلودگي هوا
نشويم. با توجه به نقش بسيار زياد خودروها در تشديد آلودگي هوا، ما كه
انسانهاي نوعدوستي هستيم چرا هر روز اصرار داريم با خودروهاي شخصيمان
بيرون بياييم و با اين كار، سلامت همنوعانمان را به مخاطره و مرگشان را به
تعجيل بيندازيم؟! چرا هنوز به اين باور نرسيدهايم كه استفاده نكردن از
خودروي شخصي در اين شرايط خطرناك هوا، به اندازه شركت كردن در جشن نيكوكاري
ارزش دارد؟
مديران كه تا كنون نتوانستهاند در مقابله با آلودگي هوا
روسفيدمان كنند! ديگر انتظاري هم از اين مديران نداريم، اما خود ما بايد با
رفتارهاي نوعدوستانه، مقدمات يك انقلاب عليه آلودگي را بچينيم؛ انقلابي كه
بيترديد در كاهش آلودگي هوا مؤثر است.