تحولات جامعه: از ارزش‌های انسانی تا خیانت و تبانی

به گزارش بولتن نیوز به نقل از جهاد تبیین، در این زمانه، وقتی که ارزش‌ها و اصول معنوی به ندرت به‌اهمیت داده می‌شوند و پول و قدرت به‌عنوان نهادهای اصلی در جامعه تلقی می‌شوند، رفتارهایی همچون خیانت و تبانی برای کسانی که به آن‌ها فقط به‌دنبال منافع شخصی‌اند، بسیار معمول است.

بالاخره زور پسر بر پدر چربید و فرزند مهدی نصیری که نزدیک دو دهه است به استخدام خبرگزاری آمریکایی در آمده، پدر را در تور شکارچیان انداخت و  به کانادا کشاند.
محمد نصیری از دو دهه قبل با خبرگزاری  آسوشیتدپرس ارتباط گرفت و پُلی برای به تله انداختن پدر شد. حالا هم در کانادا با بی بی سی و... همکاری می کند.
آقای نصیری نامردی نکرده و در گفت و گو با بی بی سی، حیثیت مدعیان اصلاح طلبی را با خاک یکسان کرده؛ آنجا که می گوید: "کاری که اپوزیسیون بکند این است که شکاف بین شاهزاده و تاجزاده، در میان اپوزیسیون برداشته بشود".
یعنی برخی عناصر در ایران آن قدر سقوط کرده اند که باید سراغ همکاری با پسر بی مایه محمد رضا پهلوی بروند؟ چه ابتذالی در عقل و جان آقای نصیری افتاده که نمی فهمد "شاه زاده" بودن، آورده ای جز ننگ ندارد؛ شاهانی که سر بار بودند و با کودتا یا اشغال ایران، بر تخت نشانده شده اند.
رضا ربع پهلوی، هویتی جز این ندارد که پسر شاه کودتاچی و نوه شاه کودتاچی است؛ و نسل اندر نسل، نوکر انگلیس و آمریکا بوده اند. عجیب، دست و پا زدن نصیری، برای آویزان شدن میان شاهزاده ها و تاج زاده ها است.
این هم البته قابل درک است. زندگی در کانادا، خرج دارد، خرج بسیار هنگفتی هم دارد. آنجا پول مفت نمی دهند؛ مخصوصا اگر پایور، خارجی باشد.
بیگاری سنگین دادن و ظرف چند هفته تا چند ماه تمام شدن، بدیهیِ این روند بارها طی شده از سوی افراد مختلف است. پس از آن هم که تاریخ مصرف تمام شد، خائن به وطن می ماند و پل هایی که پشت سر خودش خراب کرده است.
آقای نصیری -اگر تب و تاب  فرو نشست و هیجان مجال داد- باید ویدئوی امثال ارژنگ امیر فضلی و دیگرانی را که به نقطه ندامت رسیده اند، روزی چند بار گوش بدهد، یا این که دوز خیانتش را بالا ببرد، که آن هم سقف دارد؛ و عاقبتش اُوِردوز (OVERDOZE ) است.
البته زندگی ارژنگ امیر فضلی با همه خبط و خطایش، به مراتب شرافتمندانه تر از سبک زندگی است که آقای نصیری در چاه آن افتاده است.
سخت به نظر می رسد، اما امیدوارم آقای نصیری، فرصت مستقل اندیشیدن و توبه و جبران خیانتی را که ظرف چند سال اخیر مرتکب شده، پیدا کند.