پنجشنبههای آخر سال روزی برای درگذشتگان است تا پیش از عید و بهرسم سالهای همیشه بهار در کنار مزار آنان تحویل شود.
به گزارش
بولتن نیوز به نقل از تسنیم، پنجشنبههای آخر سال که میشود میرود به آخرین قطعهٔ
بهشتزهرا، از آن قطعهها که قدیمی است و آب هیچ فاتحهای آن را نونوار نمیکند.
بعد مینشیند انگشت میساید به قبرها و صدای سلام و صلوات از هوای سرد بالا میرود. سبزهها را میگذارد روی قبرهایی که حالا دیگر نه تاریخی از آن باقی است و نه اسمی از آن که سالها است زیر خاک گور خوابیدهاست.
سبزهها و بوی عود آخرین قطعهٔ بهشتزهرا را عید کردهاست. کسی آنطرفتر ایستاده است به پریشانیهای فراق، مو میکَند از عید بیجگرگوشه و حالا که چقدر پیرتر شدهاست.
مویهاش که بالا میرود جان میکنی از مادری که حالا تنها پسرش را ندارد. سبزه برایش آورده کنار مزار. میگذارد کنار قابی بر گوری سرد. میگویند خاک مرگ را سرد میکند، اما مگر میشود طاقت آورد جای خالیاش را.
مادر آب میپاشد به مزار شمعاندودشده و اینجا تنها مکان دیدار است، قرارهای پنجشنبه بین او و پسرش یک رسم شدهاست و کسی نمیداند در آخرین پنجشنبهٔ سال بر او چه گذشت که بیتاب شد و اشکها را بهروی مزار فرزندش میسابید. مگر فرزندی که بمیرد جانی برای مادر باقی میماند؟