فرق پناهندگان افغانی که در ایران هستند با مهاجران افغانستانی که در اروپا هستند چیست

گروه اقتصادی، در حالی که کشورهای اروپایی نهایتا چند هزار مهاجر نخبه و یا سرمایه دار را غلبارگری کرده و با جذب اینها شعار می دهند که ما این بدبخت بیچاره ها را پناه داده ایم اما ما در ایران شاهد خیل عظیم پناهندگان افغان هستیم که عمدتا نه نخبه هستند و نه دلاری دارند تا در ایران سرمایه گذاری کنند و تنها خروجی آنها برای ما تحمیل هزینه های سنگین از محل استفاده انها از کالا و خدمات یارانه ای و ارزانی است که از حق مردم ایران برداشت و مصرف می کنند.

به گزارش بولتن نیوز، شبکه اجتماعی برندسازی ملی در این رابطه نوشت: مقاله پیوست در خصوص برندسازی دو کشور اروپایی سوئد و بلژیک در زمینه پناهندگان از طریق شبکه های اجتماعی در زمانه بحرانهای دهه اخیر مانند جنگ های خاورمیانه، پاندمی کرونا و بحران های زیست محیطی می پردازد:

https://lirias.kuleuven.be/retrieve/741463

 این کشورها نهایتا چند هزار نفر مهاجر در طول این سالها آن هم با غربالگری های خاص خودشان که شامل جذب سرمایه و مهاجرین نخبه می شود کرده و منتش را هم بر سر جامعه جهانی می گذارند که ما این بدبخت بیچاره ها را پناه دادیم و از این طریق برند خود را به عنوان یک کشور خوب و حامی حقوق بشر جا می اندازند.

 از سویی دیگر در دو سال اخیر و همزمان با اوج گیری تحریم های آمریکا ۵ تا ۸ میلیون مهاجر از افغانستان مقیم ایران شده اند.

 اصولا دیپلمات ها و رسانه های برون مرزی ما ایده ای برای بازنمایی آن دارند؟؟

 آیا ابتکار عملی وجود دارد حداقل چند سال دیگر طلبکار نسل های جوان تر آنها نشویم که در شرایط تحریم های حداکثری آنها را بدون مالیات پذیرفته ایم و همچون شهروندان ایرانی از زیرساخت های ما منتفع می شوند؟

 آیا استراتژی رسانه ای و متولی درخصوص برندسازی از این موضوع برای جامعه جهانی وجود دارد ؟

 سوال بیهوده ای است، طبیعتا خیر!!

 ایران حتی در موضع متهم قرار گرفته و این فشار در سالهای آتی حتی بیشتر نیز خواهد شد.

 دولتهای رقیب و متخاصم هم علاقه ای به بهره برداری ایران از فرصت های های جامعه مهاجرین ندارند و با انفعال موجود این موضوع می تواند به یکی از پاشنه آشیل های امنیت ملی ایران در سالهای پیش رو تبدیل شود.

✍ پیشنهاد اینکه برندسازی از ایران در مسئله پناه دادن به آوارگان و مهاجرین بایستی یک پروژه دائمی، مستمر و هوشمندانه باشد. اما در نبود رویکرد یکپارچه سیستمی؛ عزم و اراده ای  بعید است شکل بگیرد.