انباشته نشدن بیت المال توسط امیر المومنین کجا و احتکار دولتی منزل کجا؟

گروه اقتصادی- سید مجتبی نعیمی: در سیره‌ی نبوی آمده رسول الله هیچ گاه اموالی که متعلق به عامه‌ی مسلمانان بود، انباشت نمی‌کرد. هرچه که باید تقسیم می‌شد را در سریع‌ترین زمان تقسیم می‌کرد. آنطور که تاریخ نویسان آورده‌اند، حتی در دوران خلافت جناب ابوبکر هم اوضاع همین بود. تا زمان خلافت جناب عمر، که محلی به اسم بیت المال تاسیس شد. انواع دارایی‌هایی که باید بین مسلمین قسمت می‌شد، با این عذر که خیلی زیاد هستند، آنجا نگه داری شده و در بازه‌های زمانی مختلف تقسیم می‌شد. تقسیماتی که دیگر مساوی نبود. در زمان خلافت جناب عثمان، این وضعیت وخیم‌تر شد. هم طولانی‌تر شدن انباشت دارایی‌ها و هم نحوه ناعادلانه تقسیم آنها. همین هم کار دست او داد.

به گزارش بولتن نیوز تا کار به حضرت ابوتراب رسید. شرفِ بنی آدم، آنکه همه‌ی جلوه‌های دنیا در نزدش حقیرتر از برگی در دهان مورچه بود، علی علیه السلام وقتی به قدرت رسید، سنت نبوی را تکرار کرد. حتی با اینکه حجم اندوخته‌ی بیت المال چندین برابر زمان رسول الله بود، اما او هم دارایی‌ها را در بیت المال نمی‌خواباند. در سریع‌ترین زمان، به طور مساوی قسمت می‌کرد. روایت کرده‌اند که همیشه آخر هفته، از بس که چیزی در بیت المال نبود، آنجا را جارو می‌زد، در آن نماز می‌خواند و قیلوله می‌کرد.

حالا این معیار حکومت اسلامی را کنار یک مورد و آنهم خبر روزنامه جام جم در مرداد ماه همین امسال بگذارید. طبق این خبر، براساس آخرین آمار نفوس و مسکن در سال نود و پنج، تعداد خانه‌های خالی حدود دو میلیون و پانصد هزار واحد بود اما اخیرا برآوردها نشان می‌دهد حدود شش‌میلیون و دویست هزار خانه خالی در کشور خالی هستند. هشتاد درصد این خانه‌ها مربوط به افراد حقوقی یا همان دستگاه‌های دولتی و نیمه‌دولتی و بیست درصد هم مربوط به اشخاص حقیقی است. شواهد نشان می‌دهد در بین دستگاه‌های دولتی بانک‌ها دارای بیشترین خانه خالی هستند.

یعنی چیزی نزدیک به پنج میلیون خانه خالی با ارزش تقریبی صد و شصت میلیارد دلار در دست دولت است که همینطور خالی افتاده. نتیجه این ماجرا چه شده؟ اینکه طبق گزارش تکان دهنده مرکز پژوهش‌‌های مجلس در انتهای شهریور، شاهد شیوع هشت مدل بی‌خانمانی در کشور مانند پشت‌‌‌بام‌خوابی، موتورخانه‌خوابی، ماشین‌‌‌خوابی، گورخوابی، هم‌‌‌خانگی دو یا چند خانواده و ... هستیم. و البته این فقط وضعیت یک حوزه است و موارد دیگری را هم می‌شود در این راستا لیست کرد. و این در حالیست که رهبر انقلاب صریحا و علنا اعلام کردند بانک‌ها غلط می‌کنند که بنگاه داری می‌کنند. پس مشکل کجاست؟

مشکل در بعضی از کارگزارانی‌ست که عملا کار در دست آنهاست و در حوزه‌های قانون گذاری، اجرای قانون و نظارت بر اجرای قانون مشغول به کارند اما سبک زندگی‌شان اجازه نمی‌دهد بر اساس معیارهای اصیل اسلامی عمل کنند. در همین انتخابات مجلس که پیش روی ماست، حقیقتا چند نفر از آنهایی که داوطلب نمایندگی مجلس شده‌اند، دارایی‌ها و سبک زندگی‌شان اجازه می‌دهد که به نفع مردم قانون نویسی کنند؟ کاش مردم با علم بر این موارد دست به انتخاب می‌زدند.