مبادا در مبارزه کوتاهی کنید

 

سلَامٌ عَلَيْكُمْ بِمَا صَبَرْتُمْ ۚ فَنِعْمَ عُقْبَى الدَّار

دل‌وجان‌معطر کنیدبذکرصلوات

ذکرروزدوشنبه :  یا قاضیَ الحاجات 

 

 التماس دعا 

 

#توضیحات
جمله «یَتِرَکم» از «وتر» به معناى نقصان و کاهش است.
سؤال:
قرآن در یک جا مى‏فرماید:
«و ان جنحوا للسلم فاجنح لها» اگر دشمن آغوش خود را براى صلح باز کرد، شما نیز بال خود را بگشایید و پیشنهاد صلح را بپذیرید،
امّا این آیه از صلح انتقاد کرده و مى‏فرماید: «فلاتَهنوا و تَدعوا الى السّلم» پس تکلیف چیست و باید به کدام آیه عمل کرد؟

پاسخ: هر آیه نظر به یک جنبه‏ اى دارد، سازش بر اساس ترس و سستى و رعب زدگى ناپسند است، زیرا آرزو و علاقه دشمنان همین است، «ودّوا لو تدهن فیُدهنون» امّا مدارا که از موضع قدرت و ترحم بر ضعیف است، پسندیده مى‏باشد. چنانکه آهسته رفتن گاهى بر اساس ضعف جسمى است و گاهى براى همراهى با کودکان و سالمندان که توان تند رفتن ندارند.
اسلام مى‏فرماید: شما از نظر روحیه، قدرت و امکانات باید در مرحله عالى باشید و در آن حال اگر دشمن تقاضاى صلح کرد بپذیرید.
مراد از معیّت و همراهى خداوند با مؤمنان «و اللّه معکم»، معیّت عمومى خداوند، که فرموده است: «هو معکم این ما کنتم» نیست، بلکه معیّت خاص است که در اینجا به معناى عزّت و نصرت و هدایت ویژه الهى نسبت به مجاهدان راه اوست. چنانکه در آیات دیگر نیز به این همراهى خاص اشاره شده است: «انّ اللّه لمع المحسنین»
هنگامى که خداوند متعال خطاب به مؤمنان فرمود: «و انتم الاعلون» امکان داشت که برخى مؤمنان با دیدن کمى نفرات خودى و کثرت نفرات و تجهیزات و قدرت دشمن دچار تردید و دودلى شوند، لذا خداوند بلافاصله فرمود: «واللّه معکم».