دیده شدن به بهای ابتذال مفهوم عدالتخواهی

گروه سیاسی: بعضی از ما انسان‌ها که به خیال خودمان، خیلی می‌فهمیم و وظیفه روشنگری بر دوش‌مان گذاشته شده، تخصص حیرت انگیزی در به ابتذال کشیدن معانی کلمات و مفاهیم بلند داریم. یکی از مفاهیمی که این روز‌ها یک جریان خاص، خود را با آن به عرصه سیاسی - اجتماعی ایران معرفی کرده، عدالت و عدالتخواهی است. واژگانی که از بار معنایی بسیاری برخوردار هستند و اساسا از ارکان مذهب شیعه به شمار می‌روند و از شعار‌های مهم انقلاب اسلامی محسوب می‌شوند. همین دلایل کافی است برای درک اهمیت و جایگاه مفهوم عدالت و اهمیت آن و ضربه‌ای که عده‌ای به اسم عدالتخواه به آن می‌زنند.

به گزارش بولتن نیوز، عدالتخواهی در معنای حقیقی آن، ارزش بالایی دارد و پیش از این بسیاری از آن سخن گفته‌اند و اینجا بنا نیست یک بار دیگر هم ما به تعریف آن مبادرت ورزیم. آن چه که موجب نگارش این مطلب شد، نوع کنشگری کسانی است که ادعای عدالتخواهی دارند، اما یا مشغول دروغ‌بافی هستند و یا سیاه‌نمایی صرف. امکان ندارد کسی از صفحات اجتماعی این دوستان یک متن و موضوع مثبت استخراج کند و تنها با موجی از بدبینی، منفی‌بافی، تهمت و ظن مواجه خواهد شد. متأسفانه این دوستان حتی به مناسک دینی بزرگی همچون راهپیمایی و زیارت اربعین هم رحم نمی‌کنند.

نمونه اخیر این شیوه رفتاری لایک‌گیر و فالوور پسند را می‌توان در صفحه اینستاگرام مهدی نیک‌خواه مشاهده کرد. شکوه راهپیمایی اربعین در این فصل، زیبایی‌های مسیر و خدمات عراقی‌ها به زوار، بهبود قابل توجه عملکرد دولت در خدمات‌دهی به زوار و تعدد پایانه‌های خروجی همگی از نکات مثبتی هستند که نگاه هر بیننده‌ای را به خود جلب می‌کنند. اما نیک‌خواه از بین تمامی این زیبایی‌ها، تنها ارزش پایین ریال را دیده و نشر داده است. هنگامی هم که به وی اعتراض می‌کنند که انتقادت به جا، ولی در میانه برگزاری این همایش جهانی، زمان مناسبی برای طرح مسأله نیست، می‌گوید که او فقط همین سیاهی‌ها را می‌بیند و نشر می‌دهد.

چرا نیک‌خواه و غالب عدالت‌خواهان چنین رویکردی دارند؟! پاسخ روشن است؛ لایک و فالوور امروز در اولویت این آقایان قرار گرفته. اگر زمانی واقعا دغدغه عدالت را داشتند، امروز و بعد از افزایش دنبال‌کنندگان، لایک‌ها و دیده شدن توسط مردم و حتی بعضا به دست آوردن پست‌های سیاسی و اجرایی، بقای خود را در بیشتر به چشم آمدن می‌دانند. پس چاره کار این است که به هر قیمتی دیده شوند ولو به قیمت اینکه در میان اینهمه زیبایی مراسم اربعین، یک سیاهی را ببینند و بر روی آن مانور بدهند و منتقدان این رویکرد را به کبک‌هایی که سر در برف فرو برده‌اند، تشبیه کنند.

انتقاد نیک‌خواه به اوضاع نابسامان ارزش پول ملی، مهم است و ما خودمان در نقد او، جانب عدالت را رعایت می‌کنیم. اما آیا اگر یک هفته دیگر چنین نقدی مطرح می‌شد، اتفاق خاصی رخ می‌داد؟! آیا کسی بر او خرده می‌گرفت که چرا از مواضع عدالتخواهانه کوتاه آمده است؟! خیر؛ فقط مشکل این بود که دیگر در آن زمان به چشم نمی‌آمد و متفاوت از سایرین نبود و در نتیجه منفعتی برای او نداشت. همین رویه غلط آرمان بلند عدالتخواهی را دچار ابتذال معنایی کرده است.