استقلالی که عبدالحمید از آن دم می زند سر دراز دارد

گروه سیاسی: توهم زدگی مولوی عبدالحمید نسبت به حضور پررنگ در عرصه سیاست و کنش به سیاست ورزی وی از تریبون های مختلف در زاهدان، وی را بیش از پیش از خود بی خود کرده و گمان می برد که در عالم سیاست، دارای نظر و رویه سیاسی ست؛ اگرچه عبدالحمید به پشتوانه جایگاه دینی و مذهبی و بواسطه تحریف در مبانی آن با هدف امروزی نشان دادن خود در ماه های اخیر افسار پاره کرده و در مقابل مماشات دستگاه های مربوطه نظارتی بال و پر پیدا کرده است اما با این حال باید به این مولوی تقلبی خاطر نشان کرد که آنچه وی امروز بر روی آن موج سواری می کند به دلیل حرمتی ست که دستگاه سیاسی برای جایگاه دینی و مذهبی او قائل است وگرنه هم می دانند که ایشان نماد تناقض گویی و فرصت طلبی اند.
به گزارش بولتن نیوز،  واقعیت امر این است که سعه صدر آقایان در راس حاکمیت جمهوری اسلامی در برخورد با مولوی عبدالحمید موجب شده تا وی بیش از پیش و روز به روز متهورتر و بی ملاحظه تر شود و به نحوی که دم از مسئله استقلال بزند و دیگر علمای اهل سنت را به این وادی فرا بخواند. بطوریکه وی در دیدار با علمای شهرستان های خاش، تفتان و میرجاوه به مناسبت عید قربان گفته است«معتمدین و ریش سفیدان ما نیز باید استقلال خودشان را حفظ کنند و به خاطر منافع ناچیز دنیا ارزش خود را پایین نیاورند؛ وابستگی چیز خوبی نیست»؛ وی در ادامه اضافات تفرقه افکنانه خود به علما و ریش سفیدان اهل سنت توصیه کرد که «بعد از 44 سال که به عنوان سیاه لشکر از آنها استفاده شده باید استقلال را هم تجربه کنند».
در این باره باید چند نکته مهم را خاطر نشان کرد و خطرات احتمالی بذر نفاقی که عبدالحمید می خواهد آن را بکارد مسئولان و مخاطبان را آگاه ساخت.
اول اینکه، آنچه این مولوی حاشیه ساز در عرصه سیاست از ابتدا به دنبال آن بود همین موضوع استقلال خواهی و ترویج آن و تشویق دیگران به انجام آن می باشد. بطوریکه مقصد حمایت های تصنعی و غرض دار و تناقص گویی هایی عبدالحمید در تشریح شرایط کشور از آغار ناآرامی ها در سال گذشته تا به امروز این مسئله بوده است.
دوم اینکه، قصد و نیت جناب عبدالحمید از طرح واژه استقلال و عدم وابستگی هرچه باشد در نهایت به سمت تجزیه خواهی یا استقلال سیاسی جهت پیدا خواهد کرد. اگر مفروض از طرح این واژگان استقلال فکری، در رای(نظر) و ... باشد بی شک دامنه این استقلال خواهی در صورت عدم برخورد با آن به سمت شکل عریان آن در قالب سیاسی و تجزیه خواهی خواهد رفت.
سوم اینکه، عبدالحمید با طرح اینگونه مسائل به دنبال جریان سازی از جنس آشوب سازی ست؛ آشوبی که نه تنها تمامیت ارضی بلکه مسائل مذهبی را نیز در برخواهد گرفت. به عبارت بهتر سوژه سازی از مسائل مذهبی و قومی و گره زدن آن به مسائلی چون آزادی و حقوق و تظلم خواهی و ... همگی ابزاری برای دستاویز هدفمندانه عبدالحمید در ذیل حصول به هدف شوم استقلال در شکل و قالب خطرناک آن خواهد شد.
بنابراین آنچه امروز نیاز مبرم و جدیست اولاً هوشیاری در عرصه خنثی سازی اهداف این کوچک سیاستمدار مذهبی است و ثانیاً تعبیه راهکارهای مقابله با اقداماتی ست که مولوی به دنبال آن است و در آخر نیز باید رویه مماشات با عبدالحمید تغییر پیدا کند و وی را نسبت به عواقب آنچه را که انجام می دهد آگاه سازند.