بدون تردید از حقوق بشر و سازکارهای آن استفاده دوگانه یا سوء می‌شود اما چرا دولت ایران خود را موضوع چنین استفاده‌هایی قرار می‌دهد؟!
گروه بین الملل- محسن عبداللهی: بدون تردید از حقوق بشر و سازکارهای آن استفاده دوگانه یا سوء می‌شود اما چرا دولت ایران خود را موضوع چنین استفاده‌هایی قرار می‌دهد؟!
به گزارش بولتن نیوز ، از روز درگذشت #مهسا_امینی و پس از آن بارها گفته شد که بررسی چنین حوادث نیازمند تشکیل یک کمیسیون حقیقت‌یاب مستقل از دولت است اما گوشی بدهکار نبود.
حالا با این قطعنامه هرچند شکننده شورای حقوق بشر و تصمیم به تشکیل یک کمیسیون حقیقت‌یاب بین‌المللی ایران۳ راهکار پیش رو دارد: تشکیل یک کمیسیون مستقل داخلی و انتشار عمومی یافته‌های آن؛ همکاری با کمیسیون بین‌المللی؛ و عدم شناسایی و همکاری با آن. لازم به ذکر است که در صورت اخیر...
کمیسیون اعضای خود را از میان اپوزیسیون ایرانی و کارشناسان خارجی انتخاب و گزارش خود را با استناد به منابع خارجی از جمله گزارش اخیر CNN در مورد استفاده ادعایی از تجاوز جنسی برای ارعاب و سرکوب معترضین تنظیم و منتشر خواهد شد.
در اینصورت اگر در گزارش یک ارگان بین‌المللی حکومت ایران به ارتکاب جنایت علیه بشریت متهم شود -که با توجه به گزارش‌های منابع غربی محتمل است- دو پرونده جدید و خطرناکی علیه حاکمیت ایران گشوده خواهد شد که حتی می‌تواند بهانه دخالت نظامی خارجی را نیز فراهم کند.
ارجاع پرونده بررسی ارتکاب جنایات احتمالی به دیوان ب کیفری و توسل به دکترین حمایت برای مداخله نظامی. البته هر ۲ نیازمند تصمیم شورای امنیت متحد است. در پرونده اول ممکن است رسیدگی به پرونده برخی از مقامات ایران به دیوان ارجاع شود اما در پرونده دوم پای سرزمین ایران درمیان است.
فراموش نکنیم گزینه مداخله نظامی علیه سرهنگ قذافی در قالب دکترین مسئولیتِ حمایت، پس از احراز اولیه ارتکاب جنایت علیه بشریت توسط شورای امنیت پس کشتن ۴۰۰ نفر از معترضان در ۱ هفته رقم خورد. این دکترین با ارتکاب ۴ جنایت نسل‌زدایی، جنگی، پاکسازی قومی و جنایت علیه بشریت فعال می‌شود.
لبته فاز مداخله نظامی دکترین مسئولیت حمایت نیازمند قطعنامه شورای امنیت است. در قضیه لیبی چهره قذافی بقدری در جامعه بین‌المللی مخدوش بود که هیچ عضوی تمایلی به توسل به حق وتو نداشت. لذا مداخله انجام و پس سقوط ذلت‌بار قذافی لیبی نیز تا به امروز روی آرامش ندید.
بدیهی است مقامات ایرانی همواره روی وتوی روسیه و چین حساب باز می‌کنند که البته محتمل است. با اینحال دو نکته را نباید از نظر دور داشت: اول اینکه قضیه کوزوو نشان داد که غربی‌ها ممکن است با دور زدن شورا دست به مداخله نظامی یکجانبه بزنند.
نکته دوم اینکه هر تمنایی برای وتو بی‌هزینه نخواهد بود و ایران را تبدیل به برگ بازی برای قدرتهای صاحب وتو خواهد کرد که سابقه خوبی در پرونده اتمی ندارند.
حکومت ایران برای خروج از این بحران نیازمند شناسایی بحران و پذیرش خواست‌های مردم و البته تشکیل کمیسیون حقیقت‌یاب مستقل است.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
این گروه حقیقت یاب مستقل که جناب کارشناس می فرمایند یعنی چه؟ قرار است چه فرد یا نهادی اعضای این گروه را برگزیند؟ از بین چه کسانی؟ اصلا این گروه قرار است چطور مدارک مربوطه را گردآوری کند و از چه منبعی؟ مگر نه این است که در نهایت همین گروه هم برای گردآوری مدرک باید به همان سازمان های دولتی همچون نیروهای انتظامی، پزشکی قانونی، بیمارستان های احتمالا دولتی مربوط به متوفی و ... مراجعه کند( یا شاید هم قراره مدرک سازی کنند)؟! خب اگر سازمان های به اصطلاح بین المللی گفته های همین نهادها را قبول ندارند و چنین ادعایی دارند چطور حرف آن گروه به قول شما مستقل را خواهند پذیرفت؟ علاوه بر این اکنون معیار این است که حکومت فعلی توسط اکثریت جامعه برگزیده و نصب شده است اگر آن سازمان به ظاهر ملل متحد ارکان این حکومت و دولت مردم نهاد را قبول ندارد آیا به این معنی نیست که حق حاکمیت مردم را بر خود نقض کرده است؟! یعنی سازمان ملل فعلا خودش در جایگاه متجاوز و نقض کننده حقوق یک ملت هست چطور ادعای دفاع از آنان را دارد؟! در نهایت اینها همه صرفا بازی ای است برای لگد مال کردن اقتدار و حاکمیت یک ملت بر خود و نخستین گامی که به عقب برداریم عاقبتمان می شود همچون همان لیبی که در متن گفته اید، به بهانه کشته شدن یک یا چند نفر صدها هزار نفر را به خاک و خون می کشند و میلیون ها نفر را آواره می کنند . حالا اگر هزینه سنگین رها کردن اقتدار را در یک کفه بگذاریم و هزینه احتمالی تمنا کردن وتو به گفته کارشناس را در کفه دیگر بدون شک کفه رها کردن اقتدار بی نهایت سنگینتر از تمنا کردن وتو خواهد بود . پس توصیه کردن به رها کردن اقتدار ملی نمی تواند یک توصیه از سر دلسوزی باشد، بماند که احتمال اینکه غرب بخواهد کار را تا آنجا پیش ببرد که سازمان ملل اجازه حمله نظامی علیه ایران صادر کند هم بسیار بعید است، نه ایران همچون لیبی آنقدر ضعیف است که نتواند از خود دفاع کند و نه غرب دیگر در آن شرایط ایده آل ده سال پیش است، علاوه بر این اگر کار به آنجا بکشد بسیاری از کشورهایی که اینبار رای مثبت دادند پا پس کشیده و رای منفی دهند یا دستکم رای ممتنع چون به راه افتادن جنگ برای آنها هزینه بسیار سنگینی خواهد داشت، برای مثال فرض کنید عربستان به این طرح رای مثبت دهد آنوقت خیال می کند از موشک های ایران در امان خواهد بود؟! من نمی دونم این کارشناس، ایران رو چی فرض کرده داداش عمو کارشناس یا هر اسم دیگه ای که داری؟ لیبی تا وقتی خلا سلاح و بی دفاع نشد غرب هیچ علطی نکرد. الان هم بفهم غرب واسه مداخله نظامی نیاز به هیچ توضیح دلیل یا بهتره بگیم بهانه ای نداشت اگه فقط یک درصد احتمال میداد توان نظامی کافی برای مداخله و شکشت ایران دارد.حالا هی خودتون رو بترسونید. 
