این یک اتفاق «خصوصی» نیست!

به گزارش سرویس فرهنگ و هنر بولتن نیوز؛ مهمترین نکته ای که در فیلم «خصوصی» می توان به آن اشاره کرد،فاصله گرفتن از هدفی است که شاید از ابتدا قصد بیان آن را داشته است. این هدف در اصلی ترین وضعیت خود قرار بوده به بیان عقاید سیاسی در یک جامعه و همچنین موقعیت شخصی بپردازد که زمانی مشغول فعالیت های سیاسی بوده است. داستان فیلم درباره شخصیتی به نام ابراهیم کیانی (فرهاد اصلانی) است که حالا پس از مدت ها اهداف سیاسی خود را در قالب روزنامه نگاری ادامه می دهد. او در اوایل انقلاب شخصیتی مذهبی و تندرو بوده است که اکنون تغییر عقیده داده است. او در این مسیر با دختری (هانیه توسلی) آشنا می شود که همین اتفاق موجب به هم ریختن وضعیت خانوادگی و زندگی عادی وی خواهد شد.ارتباط او با این دختر در واقع نقطه ضعفی است که می تواند به زندگی اش لطمه بسیاری وارد کند. حال او باید با این وضعیت پیش آمده بجنگد در حالی که دختر نیز او را تهدید کرده است که ماجرای خودش و او را به همه اطلاع خواهد داد.موقعیتی که در این فیلم شاهد آن هستیم به واقع گلچینی از وضعیت روزهای انقلاب و مبارزه عقاید است که در قالب فلاش بک ارائه می شود و می توان تا حد قابل قبولی بر حسب ظاهر امر و نوع فضاسازی موفق عمل کرده است. این فلاش بک البته نتوانسته با فضای حال تطابق پیدا کند و روایتی منسجم را رقم بزند. ظاهر ماجرا به عنوان بخشی که بیش از همه مورد توجه مخاطب قرار می گیرد، در رابطه دختر و شخصیت اصلی خلاصه می شود که در برخی نقاط مثل خاموش شدن لامپ خانه و بی توجه بودن همسر شخصیت اصلی (لعیا زنگنه) کمی دور از ذهن به نظر می رسد.

قصه ای که در اینجا به دست آمده است،تنها نمایی از گفته هایی است که با نزدیک شدن ارتباط شخصیت اصلی و آن دختر ترکیب شده است.آنچه که بیشتر بر صفحه ظاهر می شود در میانه ماندن یا نماندن بر روی یک عقیده است و نکته جالب توجهی را آشکار نمی کند. به طور مثال ما باید هدف کلی از پرداختن به چنین سوژه ای را در جامعه کنونی خودمان بدانیم و اگر قرار است این بخش مورد بازبینی قرار گیرد،حالا چه نقطه رونشی برای بیننده خواهد بود. در این اثر پیش از آن که ذهن به تحلیل وضعیت بپردازد،حضور آن دختر به عنوان شخصیتی اغواگر نمایان می شود و تنها یک رابطه شکل می گیرد.تحلیل بیشتر در این اثر در همین نقطه باقی می ماند که آیا این شخصیت به کلی از عقاید گذشته خود فاصله گرفته است یا آن دختر فقط برای از بین بردن اعتبار شخصیت اصلی به میدان آمده است.با این فیلم با حال و هوایی سیاسی آغاز می شود و در انتها به هیچ یک از نکاتی که از ابتدا در ذهن خود داشته است دست پیدا نمی کند. جزییاتی که در این اثر خود را به نمایش می گذارند تنها برای کنجکاوی حس مخاطب طرح ریزی شده است نه این که واکاوی مساله خاصی در جامعه کنونی ما باشد. فیلمساز به سراغ سوژه ای رفته است که می تواند مخاطب بسیاری را به سمت خود بکشاند ولی این نکته نه در جذب مخاطب موثر بوده است و نه تفکر فیلم که به نظر می رسد مسیر را اشتباه طی کرده است.

فیلم «خصوصی» جدا از مبحث تفکر و عقیده،از لحاظ فنی و تکنیکی نیز نتوانسته پاسخگوی نیاز مخاطب جستجوگر در این گونه مسایل باشد.این فیلم با وجود دارا بودن تمام نکاتی که می توانست روشن کننده برخی مسایل در حوزه تفکر سیاسی باشد اما به صورت روایتی ناقص پیش رفته است.در بخش بازیگری اما می توان به بازی درخشان و تاثیرگذار فرهاد اصلانی اشاره کرد که به خوبی بر نقش استوار شده  و تحلیل مناسبی از آن نقش داشته است. بقیه بازیگران دیگر اما چندان نتوانسته اند بازی قابل قبول و شگفت انگیزی را به نمایش بگذارند تا با روایت داستان هماهنگی بیشتری پیدا کند.این فیلم محصول نگاه کارگردانی است که تا پیش زا این به عنوان کارگردان در سینمای ایران فعالیت کرده است و حالا با اثری به سینما آمده که شاید بیش تز هر نکته دیگری پذیرای نقدهای مختلفی از سوی ارگان های مختلف و همچنین نگاه عقیدتی در بین قشر مذهبی ما باشد.    

شکل ظاهری سیاسی این فیلم و حواشی موجود در آن شاید برای هر مخاطبی قابل قبول نباشد به ویژه آن که بر تلخی ماجرای داستان نیز افزوده است.این روند که چرا اکثر فیلمسازان به سمت داستان هایی با تم سیاسی حرکت کرده اند نیز برای خود دارای حرف و حدیث هایی است که باید ریشه یابی شود.این مساله یعنی بیان تفکرات سیاسی در میان فیلم های جشنواره فیلم فجر اخیر به خوبی دیده شد؛این که هنرمندان تا چه اندازه بر بستر این باورها حرکت می کنند و تا چه اندازه می توانند در موشکافی این بخش موفق باشند،بحثی است که باید بیش از اینها مورد توجه قرار گیرد.   

فاطمه فریدن