تنش در روابط میان ریاض و ابوظبی به نقطه جوش رسیده است

گروه بین الملل- مصطفی مطهری: سایه بحران و افزایش روند تیرگی در روابط میان ابوظبی و ریاض روز به روز پررنگ تر و عمیق تر می شود؛ بطوریکه براساس وقایع رویدادی و در شرف رخداد میان طرفین می توان بسترهای تشدید بحران را بیشتر از آنچه دید که امروز شاهد آن هستیم.

به گزارش بولتن نیوز، به همین دلیل در این یادداشت ضمن واکاوی زاویای بحران، به تحلیل متغیرهای شکل گیری بحران و تأثیر آنها در تداوم بحران خواهیم پرداخت.

اختلافات میان ابوظبی و ریاض به استثنای اختلافات تاریخی آنها در عرصه مرزی که همچنان پا برجاست، در بر گیرنده اختلافات نوپدید دیگری علیرغم اتحاد و ائتلاف میان آنها می باشد. بحران یمن به عنوان یک منبع اختلاف و تبدیل آن به تعارض منافع و بعد منازعه میان آنها در یکسال اخیر هر لحظه در حال آشکارتر شدن بود که بالاخره تحت تأثیر اتفاقات در اجلاس اوپک پلاس و مخالفت امارات با کاهش تولید نفت و صادرات آن سرباز کرد. این اختلاف در این باره تنها به معنای آغاز راه اختلافات و تبدیل آن به تعارض میان طرفین بود. بطوریکه انفجار مهیب یک کشتی تجاری در بندر «جبل علی» واقع در دبی نشان داد که اختلافات میان ریاض و ابوظبی فراتر از تصور عمومی بوده و در حال تبدیل شدن به یک تنش جدی میان طرفین است.

اگرچه تا پیش از این مؤلفه هایی از اختلاف میان ریاض و ابوظبی(عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی و تعلیق پروازها میان سعودی و امارت با ادعای مقابله با ویروس کرونا و حتی راه اندازی هشتگ تحریم کالاهای اماراتی توسط کاربران سعودی)عملیاتی و پیاده شدند و حتی پای کویت را نیز به موضوع میانجیگری میان ریاض و ابوظبی باز کرد، اما شیب تند اختلافات و تبدیل به تعارض میان طرفین آنها سیر صعودی داشته است که ریاض در برابر حمله جنگنده های امارات به مواضع نیروهای دولت مستعفی در یمن به نیروهای تحت فرماندهی علی محسن احمر چراغ سبز نشان داده و از آنها خواسته است تا برای حمله به عدن در کنار سعودی ها آماده باشند.

تمامی این وقایع نشان از این دارد که ریاض و ابوظبی به انتهای مسیر اتحاد و دوستی در عرصه مناسبات منطقه ای رسیده اند؛ در واقع وقوع این رویداد با مفروض پایان دادن به همکاری ها، به نظر می رسد تصمیمی اتخاذی از سوی امارت باشد؛ چرا که شیوه بازی ابوظبی در عرصه معادلات منطقه ای در چند سال اخیر در مناطق مملو از بحران منطقه ای نشان از این داشته و دارد که امارات می خواهد به طور مستقل بدون وابستگی به ریاض به کنش گری هایش در عرصه سیاست خارجی بپردازد. این درحالی است که ریاض بدون در نظر گرفتن زمان های سپری شده در طول دهه های گذشته و صرف نظر از نوع بازی های منطقه ای و بازیگری واحد های سیاسی هنوز خواهان حفظ جایگاه سنتی خود به عنوان رهبر در میان کشورهای عربی و حاشیه خلیج فارس است. از این رو آنچه در این باره در حال روی دادن است مطمئناً به ضرر ریاض می باشد. چونکه با خروج امارات از دامنه نفوذ و دایره رهبری سعودی در عرصه منطقه ای این باره امارت به چالشی جدید برای ریاض تبدیل خواهد شد و هزینه هایی برای آنها به ارمغان خواهد آورد.

در مجموع باید منتظر ماند و دید آیا ابوظبی نیز در برابر ریاض راه دوحه را خواهد پیمود یا تحت تأثیر شرایط از مواضعش عقب نشینی خواهد کرد؟ با توجه به شدت اختلافات فهمیدن پاسخ این سوال چندان طول نکشید و به زودی مشخص خواهد شد که آینده روابط میان طرفین بر کدام پاشنه خواهد چرخید دوستی یا دشمنی؟