حقیقتی که در مرگ مومیایی «زن فریاد زننده» نهفته بود

به گزارش بولتن نیوز، دکتر زاهی حواس، باستان شناس مشهور و دکتر سحر سلیم، استاد رادیولوژی باستان شناسی در دانشگاه قاهره توانستند رمز و راز «مومیایی زن فریاد زننده» را حل کنند.

تحقیق انجام شده توسط دو دانشمند مصری با استفاده از سی تی اسکن انجام شد که سخت شدن عروق کرونر قلب این زن را نشان داده و ظاهرا این مسئله منجر به مرگ ناگهانی شاهزاده خانم مصر در اثر حمله قلبی شده است؛ مومیایی کردن جسد او در مصر باستان وضع بدن را در لحظه مرگ برای نزدیک به ۳ هزار سال حفظ کرد.

داستان پیدا کردن این مومیایی چیست؟
در سال ۱۸۸۱ مخفیگاه سلطنتی دیرالبهاری در لوکسور کشف شد جایی که کشیشان سلسله ۲۱ و ۲۲ سلسله پادشاهی اعضای خانواده سابق را پنهان کردند تا از آن‌ها در برابر دزدان مقبره محافظت کنند.

در این مخفیگاه «مومیایی مرد فریاد زننده» بود که در مطالعات اخیر با سی تی اسکن و DNA انجام شده توسط دکتر زاهی حواس و تیم علمی پروژه مومیایی مصر ثابت شد که مومیایی متعلق به شاهزاده پنتاور، پسر پادشاه رامسس سوم است که به جرم دست داشتن در قتل پدرش در آنچه توطئه حرم شناخته می‌شود، مجبور به خودکشی با مجازات حلق آویز شد.

پسر قاتل با مومیایی نکردن جسد و پیچانده شدن آن در پوست گوسفند مجازات شد، این نشان می‌دهد که در زمانی که سایر مومیایی‌ها با پارچه سفید بسته شده و با دقت مومیایی می‌شدند، او ناپاک قلمداد شود و جهنم مقصد زندگی پس از مرگ اوست.

همان مخفیگاه سلطنتی دربردارنده مومیایی زنی بود که علائم وحشت، درد و جیغ روی صورت خود را نشان می‌داد، سرش به سمت راست کج شده و پا‌ها خم شده و در مچ پا پیچیده شد و معروف به مومیایی زن فریاد زننده است.

برملا شدن حقیقت مرگ این شاهزاده مصری
برای حل رمز و راز اینکه آیا این زن نیز سرنوشت همان مومیایی مرد فریاد زننده را داشته و کدام شاهزاده است، تیم دانشمندان مصری از روی لوح‌ها و اشعه سیمنز در موزه قاهره دریافتند که او دختر میریت آمون بوده است، اما چند شاهزاده بدین نام وجود داشته اند یکی از اواخر سلسله هفدهم (۱۵۵۸-۱۵۵۳ قبل از میلاد) و دیگری دختر پادشاه رامسس دوم (۱۲۷۹-۱۲۱۳ قبل از میلاد) از سلسله نوزدهم است.

نتایج سی تی اسکن نشان می‌دهد که مومیایی زنی است که در شصت سالگی درگذشته، اما بدن او را برخلاف مومیایی مرد فریاد زننده، بسیار مراقبت کرده و احشا را از بین بردند و مواد گران قیمت مانند رزین و ادویه‌های معطر را در حفره بدن قرار دادند و از پارچه تمیز برای بسته بندی مومیایی استفاده کردند.

نتایج اسکن توموگرافی رایانه‌ای نشان می‌دهد که مومیایی زن تصلب شرایین شدیدی داشته که بسیاری از رگ‌های بدن را تحت تأثیر قرار داده و عروق کرونر او مشکل داشته و دچار سکته قلبی شده است.

این مطالعه فرض می‌کند که شاهزاده خانم در حالی که در وضعیت فعلی، در حالی که پا‌ها خم شده و از ناحیه مچ پا پیچ خورده بود، ناگهان بر اثر حمله قلبی درگذشت. این مرگ باعث کج شدن سر به سمت راست و شل شدن عضلات فک شد که منجر به باز شدن دهان شده است.

شواهد نشان می‌دهد که متوفی قبل از کشف جسد برای مدت طولانی در این وضع باقی مانده است و خشک شدن عضلات و بدن موجب شده تا مومیایی کردن او به صورت معمول نباشد و نتوانستند بدن او را صاف و دهانش را ببندند.

تصاویر سی تی اسکن نشان داد که مومیایی‌ها مغز مومیایی را استخراج نکرده اند، زیرا مغز هنوز در داخل حفره جمجمه دیده می‌شود و بررسی مومیایی‌های خاندان‌های سلطنتی از سوی دکتر زاهی حواس نشان می‌دهد که به علت خالی نکردن مغز این مومیایی متعلق به اواخر سلسله هفدهم ۱۵۵۸-۱۵۵۳ قبل از میلاد باشد. بررسی‌ها در خصوص تعیین دقیق به خاندان سلطنتی از روی DNA ادامه دارد.