این کشتارِ امید است... جان پدر کجاستی؟
گروه بین الملل - محمدرضا اسلامی در یادداشتی نوشت: این بار هم حمله به دختران در حال تحصیل، تا یکبار دیگر اهریمن نشان دهد که غایتِ جُمودِ مغز انسان تا به کجاست؟
به گزارش بولتن نیوز، سخنگوی وزارت داخله افغانستان گفت: 55 کشته و 150 زخمی... باور می کنی؟ بر روی زمینِ مقابل مدرسه اجساد بیش از پنجاه دختر دبیرستانی غرق در خون همراه با اشک و مویه مادران و پدران قرار گرفت تا که تیرِ دیگری بر پیکرۀ امید افغانستان وارد شود. این کشتار دخترانِ دبیرستانی نیست، این کشتار امید است.
مردمان، به امید زنده اند و در کشوری که بهای تحصیل دختر، تابوت و خون است این «امید» است که مسلخ می رود.
شگفتا! ده سال گذشته، باور می کنی؟ ده تا سیصد و شصت و پنج روز گذشته، وهمان تفکری که گلوله به مغزِ «طفلِ خُرد» (ملاله یوسف زی) نشاند و دخترکی وبلاگ نویس در کوچه پس کوچه های منطقه دره سوات (در شمال غرب پاکستان) را تا سر حد مرگ کشاند (به جرم کفر!)، همان تفکر منجمد، همان تفکر متعفن، «همان تفکر» دیروز مقابل دبیرستان دخترانه کابل، بمب منفجر می کند تا که پدر و مادران زجه زنان در میان جزوه و دفتر و کتابِ خونین به دنبال آثار فرزند باشند... جان پدر کجاستی؟
از مشهد تا هرات با ماشین (سفر زمینی) چهار ساعت و چهل دقیقه است.
از تربت جام تا هرات، دو ساعت و چهل دقیقه است.
از تایباد خراسان تا هرات، دو ساعت رانندگی است.
چندان دور نیست فاصلۀ ما از جغرافیایِ اصحابِ آن تفکر منجمد... چندان دور نیستند.
چه حکایت غریب و چه زهر تلخی است. افغانستان نمادِ صحبت نکردنِ بشر است. نماد تلاشِ انسان برای حلِ فیزیکی یک مشکل. «مشکلی» که «ریشه اش» نخشکید، بلکه ضخیم تر شد. یک سَمتِ ماجرا، ژنرال های غربی هستند که بمب میلیون دلاری از هواپیمای میلیارد دلاری می اندازند و یک سمتِ ماجرا ملّای بیرون آمده از مدرسۀ دینی است که بمب مقابل مدرسه دخترانه منفجر می کند به انتحار و وعدۀ بهشت. افغانستان، نماد رنج انسان است، انسانِ آوارۀ میانِ آن ژنرالِ کالج نظامی و آن ملای مدرسه دینی.یکی درسِ ژئوپلیتیک خوانده و یکی درسِ تکفیر.
عصرِ همان روزِ این ماجرا، در یک رویدادِ علمی/مدنی، در یک نشستِ متناسب با زمانۀ کرونا، چند نفر جمع شدند که درباره «توسعه و شاخص های توسعه در ایران» صحبت کنند. محمد فاضلی از تهران، محسن رنانی از اصفهان، مجتبی لشکری بلوکی از آلمان، ساعتی گرد هم نشستند و در یک بحث علمی با حضور «مستمعینِ آنلاین» در آپاراتِ وطنی محمدجواد شکوری، به مرورِ شاخصهای توسعه در کشورشان پرداختند... و دریغ که دو ساعت آنطرف تر از مرزِ تایباد، اینگونه «گفتگو» ممکن «نیست».
افغانستان، نمادِ «انسداد» است. انسدادِ گفتگو، و زمانی که «کلمه و کلام» کار نمی کند، گلوله و انفجار و خون است که آغاز می شود.
هلمند، جانستان کابلستان، مزار شریف، هرات، این اسامی در جغرافیا، نمادِ تجربۀ انسان است برای «حلِ فیزیکیِ اختلاف های ذهن» ها.
افغانستان، نمادِ تلاشِ ژنرال ها و مهندسین و ملّا هاست برای ایجادِ «ساختارِ حکمرانی»!
و در میانۀ اینها، در بینِ این «بی گفتگویی» ها، آنچه که رخ می دهد، کشتارِ امید است...
خدایا! یک سرزمین را قبل از دروغ و خشکسالی از «بی گفتگویی» امان بده.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
