کرونا و علوم انسانی(۱)

گروه دین و اندیشه- حجت‌الاسلام محسن قنبریان طی یادداشتی نوشت: در روانشناسی اقلا از ۳مفهوم درباره مرگ می توان سخن گفت:
-مرگ اندیشی(فکر کردن درباره مرگ خود)
-مرگ هراسی(وحشت از پدیده مرگ)
-مرگ پویائی(تعامل با مرگ و تجربه فعال از آن)

به گزارش بولتن نیوز، وی در ادامه نوشت: درباره "مرگ اندیشی": اول فروید آنرا علامت بیماری روانی خواند.
-ارنست بکر ثابت کرد، نشانه سلامت روانی است.
-کتاب راهنمای سلامت روانی از انجمن روانشناسی آمریکا آنرا شاخصه سلامت روانی دانست.
-جنبش آگاهی از مرگ در روانشناسی شکل گرفت که توصیه میکرد از کودکی، مرگ اندیش بار بیاوریم.
ثابت شد: مرگ اندیشی با مرگ هراسی نسبت معکوس دارد. هرچه مرگ اندیش تر، هراس از مرگ(اختلال روانی) کمتر!
نیچه، "مرگ پویائی" را هم چنین توصیه کرد: فرشته مرگ را تصور کردی، فرض کن فقط فرصت نوشتن یک جمله دوپهلو برای سنگ قبرت داده است: آرمان زندگی ات چه بود؟/ واقعیت چه شد؟!
حالا دست سر واقعیت بکش و فکر کن مرگ به تو فرصت داده، از حالا با آرمانت زندگی کن!
دو کارخواست:
از فرصت پیش آمده، مشاورین و وعاظ متبحّر برای، "افزایش این شاخصه ی سلامت روانی جامعه" کمک بگیرند.
جامعه بعد کرونا میتواند، "جامعه پویاتری" باشد. غنای تراث دینی مان در اینباره بی نظیر است.

با پاندمیک شدن کرونا، کاوشگران علوم اجتماعی، میتوانند نقش این پارامتر را در مقاومت جوامع سنجش کنند. جوامع معاد باور و مرگ اندیش، در شرایط برابر بهداشتی، آسانتر و کم هزینه تر از این هراس جهانی گذر می کنند.
باور به معاد و واعظ بودن مرگ، فقط برای بهبود آخرت انسان نیست؛ آرامش و پویائی دنیایی اورا هم تٲمین می کند.

انتهای پیام/