آقای رئیس قوه قضائیه: هیچ وقت برای اعدام دیر نمی شود

به گزارش بولتن نیوز، حال و روز صنعت قطعه سازی چندان تعریفی ندارد. تحریم صنعت خودرو با تاثیر بر میزان تولید و فروش خودروسازان، تمامی وابستگان به این صنعت از جمله شرکت های قطعه سازی را با مشکل روبرو کرده است. کمبود نقدینگی، عدم تامین مواد از خارج، عدم همکاری بانک ها و شرکت های خارجی نفس شرکت های قطعه سازی را به شماره انداخته است. هر کسی که کوچکترین ارتباطی با این صنعت داشته باشد، صراحتا این موضوع را تایید خواهد کرد.

ولی این تمام ماجرا نیست. قطعه سازان در حالی در صف مقدم جنگ اقتصادی در حال نبرد با تحریم ها هستند که در پشت سنگرهای خودی نیز برخی"خواسته یا ناخواسته"،"عالمانه یا جاهلانه"،"همسو یا در تضاد با مصالح کشور" درحال ارعاب آنان هستند.

شاید وقتی که آمریکا صنعت خودرو ایران را تحریم نمود فکر نمی کرد که وضعیت شرکت های قطعه سازی در داخل ایران بدون اعمال تحریم ها هم چندان رو به راه نیست. شرکت های قطعه سازی بیش از آنکه دغدغه مسائل تولید و موضوعات مترتب بر آن را داشته باشند، بیشتر نگران نامه نگاری ها، احضارها و عتاب های دستگاه های نظارتی هستند. یکی در حال نامه نگاری و پاسخ در خصوص عدم تامین برخی قطعات خودروهای کف است، دیگری در دادگاه در حال محاکمه در خصوص پرونده ای که از قبل تحریم ها مفتوح شده بود. یکی در حال از دست دادن سرمایه گذار خارجی خود است و دیگری در حال پاسخگویی در خصوص ادعای مضحک دوتابعیتی است.

اگر ترامپ کمی دقیق تر مسائل صنعت خودرو ایران را رصد می کرد و اطلاعی از این فضای امنیتی حاکم بر صنعت خودرو و شرکت های قطعه سازی داشت شاید این قدر هم به خود زحمت تحریم ها را نمی داد. چرا که برخی از ماه ها قبل از آغاز تحریم ها، شرکت های قطعه سازی را تحریم کرده بودند. برخی از نهادهای نظارتی نه تنها هیچ شناختی از تولید ندارند بلکه تاکنون یک بار هم پای شان به شرکت های قطعه سازی نگذاشته اند و اگر شرکتی هم آنان را برای شفاف سازی در خصوص اتهامات به شرکت خود دعوت نموده باشد، به جای پذیرش، بابت این دعوت آن را مورد عتاب قرار داده اند. آیا از پشت کوه می توان بر شهر نظارت کرد؟

ای کاش برخی از دستگاه های نظارتی می دانستند که لزوما مبارزه با فساد به معنای زندان کردن کسی نیست، به معنای اعدام کردن کسی نیست، به معنای آبروریزی متهمی قبل از قطعیت جرم ش نیست. بلکه مبارزه با فساد به معنای جلوگیری از وقوع جرم است و نه لزوما محاکمه مجرم.

ای کاش برخی از دستگاه های نظارتی می دانستند که در تمام دنیا، برای مبارزه با فساد در ابتدا نهادهای فنی و تخصصی اقدام به بررسی مجاری و فرآیندهای فسادخیز می کنند و در صورت لزوم در انتها دستگاه های نظارتی ورود می کنند. نه اینکه در سکوت دستگاه های مرتبط و متخصص، صرفا تریبون های دستگاه های نظارتی در مبارزه با فساد روشن باشد؟ مگر غیر از این است که فساد حاصل یک فرآیند معیوب است که حاکمیت اعم از دولت، مجلس و قوه قضائیه باید آن را اصلاح کنند و مسئول آن هستند.

ای کاش برخی از دستگاه های نظارتی می دانستند که مسائل و مشکلات اقتصادی و فنی شرکت های قطعه سازی، با راه حل امنیتی و قضائی قابل حل نیست. چگونه ممکن است یک ضابط قضائی صرفا با استناد به چند منبع(که مشخص نیست ادعاهای آن چقدر قابل استناد باشد) و بدون بازدید در خصوص یک شرکت گردش کار امنیتی بنویسد؟ چگونه ممکن است یک ضابط قضائی که تاکنون فرآیند تولید یک قطعه را از نزدیک ندیده در خصوص آن نظر امنیتی و قضائی دهد؟

ای کاش برخی از دستگاه های نظارتی می دانستند که جسد شرکت های قطعه سازی قبل از بمباران نامه نگاری و احضارهای آنان در خصوص پاسخگویی، با تیر تک تیراندازان حرفه ای آمریکایی ها به زمین افتاده و جانی در بدن ندارد.

ای کاش برخی از دستگاه های نظارتی می دانستند که میلیون ها خانواده کارمندان شرکت های قطعه سازی که با هزار امید فرزندان، مادران و پدران خود را راهی جبهه مبارزه با جنگ اقتصادی غرب کرده اند، چشم انتظار اعضای خانواده خود هستند.

ای کاش برخی از دستگاه های نظارتی می دانستند، شرکت های قطعه سازی که هزاران میلیارد تومان ماشین آلات و سخت افزار را خریداری و از سال های قبل در این صنعت سرمایه گذاری کرده اند، هدف شان دزدی و فرار نبوده بلکه تولید و اشتغال بوده است. هرچند که کسی منکر آن نیست که در اقتصاد نفتی، رانتی و ناکارآمد کشور کمتر شرکتی عاری از خطا و اشتباه است.

ای کاش برخی از دستگاه های نظارتی می دانستند، برنده هجمه های سنگین آنان بر شرکت های قطعه سازی، قطعا صنعت و مردم نیستند. چرا که صنعت با همه فرازنشیب های خود تمام توان ش را در مقابل دشمن خارجی تجهیز کرده است.

ای کاش برخی از دستگاه های نظارتی می دانستند در سال رونق تولید وقتی که فرمانده جنگ، تولیدگران را سربازان خط مقدم این جنگ می داند، به جای بستن دست آنان باید به آنان آذوقه و تجهیزات داد.

و ای کاش برخی از دستگاه های نظارتی می دانستند که صنعت خودرو در شرایط کنونی که دشمنان ملت، صنعت و اقتصاد ایران با تمام قوا در حال بمباران تحریمی ایران هستند، نیازمند مصلحت اندیشی است، نیاز به تدبیر دارد. برای مجازات و اعدام کردن هیچگاه دیر نمی شود ولی اگر شرکت های قطعه سازی نابود شوند حداقل یک دهه زمان لازم است تا مجددا احیا شوند.

مخلص کلام اینکه ای کاش برخی از دستگاه های نظارتی می دانستند، جامعه، صنعت و اقتصاد نیاز به آرامش دارد. در فضاهای هیجانی نمی توان صنعت را اصلاح کرد. هیچ کس مخالف مبارزه با فساد نیست و با مفسد بایستی با اشد مجازات برخورد کرد ولی در شرایط کنونی قدری باید مدبرانه تر رفتار کرد.