تو همانی که محال است دلی را بخراشی

گروه دین و اندیشه: نام محمد رسول الله تداعی گر عشق است و لطف و مهربانی. محمدی (ص) که در جوانی، در قلب عرب جاهلی، امین مردم می شود، مگر می شود غیر از مهربانی از وجودش تراوش کند. او که به قول خود خدا، دلیل سرازیر شدن همه الطاف الهی به جهان است، خود جهانی سراسر مهر است.

به گزارش بولتن نیوز، اما این بزرگترین بشر تاریخ که بزرگی اش بواسطه رحمه للعالمین بودنش است، حتی در آِینده بعد از خودش نیز سبب خیر است. چگونه؟ آنگونه که ملت رسول الله، ملتی که حالا و بعد از هزار چهار صد سال، با تفسیرهای مختلف، به دسته های گوناگون تبدیل شده اند، به محمد (ص) که می رسند، دور هم می نشینند. که چقدر جهان اسلام امروز، به این دور هم نشستن ها نیاز دارند. و نه تنها جهان اسلام که همه دنیای امروز، محتاج کنار هم نشستن هستند. به نظر می رسد تنها کسی هم که می تواند بهانه این دور هم نشینی باشد، همین حضرت عشق، محمد (ص) است.

اما سوالی که در دوران ما مطرح کردنش بسیار حیاتی است، این است که ما با میراث رسول الله چه کردیم؟ این ما، فقط ما بچه شیعه های ایرانی را در بر نمی گیرد؟ این ما، یعنی همه آنهایی که سر نماز، به اشهد ان محمد رسول الله می رسند، مکثی کرده، صلواتی نثار آن وجود نازنین می کنند. ما با میراث خیره للعالمین چه کردیم؟

به نظر می رسد کار چندان خوبی با این میراث نشده است. همین چندپارگی، خود گواه آن است که کار خوبی با میراث رسول الله انجام نشده است. پیامبری که همه همتش، دور هم نگه داشتن امتش بود و چنان از آینده این امت بیم داشت که تنها، پیام الهی می توانست آرامش کند، حالا که این جماعت پراکنده را می بینید، از آن صلوات فرستندگانی که بر طبل جدایی می کوبند، دل خون است.

دل خونی هم دارد. وقتی هرجا پای خون در میان است، این امت محمد رسول الله است که در میانه آن خون دست و پا می زند، باید هم دل خون بود. و چیست جز این افتراق لعنتی که قرن هاست دامن میراث رسول الله را گرفته و آنها را به خاک و خون می کشد. ای کاش همه درود فرستندگان بر آخرین فرستاده خدا، آن وجه مهربانی ایشان را می دیدند و با هم مهربانی، دور هم می نشستند تا بیشتر از این، نه خون به دل امین الله می کردند نه خود، در خون می غلتیدند.