آوارگی مردم این شهر را شوکه کرده/ رویای برگشت به قبلِ جنگ

به گزارش بولتن نیوز، این روزها نمایشگاه عکس های مریم مزروعی با نام «موصل؛ رالی بی قراری» در خانه هنرمندان ایران برپاست که مزورعی درباره این نمایشگاه گفت: حدود ۵۰ قطعه عکس در این نمایشگاه به نمایش درآمده که آنها را قبل از آزادسازی موصل گرفتم. در آن روزها در ۲۰ کیلومتری موصل حضور داشتم و حتی می توانستم به پادگان ها هم سر بزنم که به همین منظور 2 پروژه در دست گرفتم که یکی مربوط به یک خانواده کوبانی بود و دیگری مربوط به بچه های کمپ پیش مرگ ها. البته اتفاقاتی رخ داد و من بخش مهمی از عکس ها و تجهیزاتم را در این سفر از دست دادم اما در نهایت با آنچه برایم بود نمایشگاهی برپا کرده ام.

وی ادامه داد: این نمایشگاه بخشی از آنچه را در آن روزها ثبت کردم به نمایش می گذارد و اسم نمایشگاه را «موصل؛ رالی بی قراری» گذاشتم چون زن ها و مردهایی را نشان می دهم که در آن شرایط واقعا کاری از دستشان برنمی آمد و فقط میان کمپ قدم می زدند. این را باید بگویم که موصل شهری بوده که مردم تا قبل از جنگ در آن زندگی خوبی داشتند و آوارگی این مردم را شوکه کرده بود.

این عکاس که عکس هایش در گالری زمستان خانه هنرمندان به نمایش درآمده است، بیان کرد: من به افغانستان هم زیاد سفر می کنم و پروژه های عکاسی درازمدت در افغانستان در دست دارم و اتفاقا نمایشگاه بعدی ام درباره زنان افغانستان است، اما با اینکه افغانستان ناامن به نظر می رسد و من مجبور شدم برای غلبه بر ترس از ناامنی بسیار تلاش کنم، اما نا امنی ای که در عراق هست بسیار متفاوت است.

مزروعی با بیان اینکه در سفر به عراق متوجه شده که بسیاری از ان جی او هایی که از سوی سازمان ملل آنجا حضور دارند واقعا نیتشان تنها کمک به مردم عراق نیست، گفت: در عراق بسیاری از ان جی او ها ذهنیت مردم را نسبت به ایرانی ها خراب کرده اند و اینکه تو یک عکاس زن باشی و اروپایی نباشی در این منطقه کار را بسیار سخت می کند.

وی در پایان با بیان اینکه عموما عکس های او را باید عکس های خیابانی نامید، ادامه داد: عراقی ها اصلا دوست ندارند دوربین را سمتشان بگیری مثلا پیرمردها می گفتند کشور ما را به هم ریخته اند و ما در این جنگ سهمی نداریم و در عین حال تبدیل شده ایم به خوراک رسانه ها که از فلاکت ما عکس بگیرند و بروند در جشنواره ها جایزه بگیرند.

مزروعی در استیتمنت این نمایشگاه آورده است: «از یک جایی به بعد همه چیز تعارف می‌شود، همه دغدغه‌ ها رنگ می بازد، از یک جایی به بعد فقط می خواهی برگردی به همه نگرانی های دیروز، به انتخاب بین رنگ لباس و کفش، به باک خالی ماشین، به شیطنت‌ های دخترک همسایه، به همه کتاب‌ های نخوانده و جاگذاشته میان آوارها، همه فیلم‌ های ندیده، به همه بگومگوهای سیاسی... از یک جایی به بعد می خواهی برگردی به یک روز قبل از جنگ و از همین است که جنگ‌زده که باشی دچار سندروم پاهای بیقرار می‌ شوی، مثل همه وقت‌ هایی که هیچ کاری از دستت بر نمی‌ آید، بلند می‌ شوی و عرض حال را می روی و برمی‌ گردی. صبح، ظهر، عصر و شب در سکوتی مرگبار تنها اما میان دیگران رونده.

راسته خاکی بین چادرهای آوارگی و کانکس‌ ها را در کمپ پناهندگان می روی و برمی گردی، می روی و برمی‌گردی، می روی و برمی‌گردی...می خواهی برگردی به یک روز قبل از شروع جنگ، به امنیت همه روزمرگی ها… شاید از همین است که وقتی سفر ناگهان و به اجبار و البته معجزه ناتمام می‌ماند و پروژه و تجهیزات از دست می‌ رود تو بر می‌گردی با عکس‌ های مانده از لبخند کودکانی آواره که جنگ و فلاکت را طبیعیت زندگی خود می بینند و مردان و زنانی عصبانی در رالی بی قراری که دوربین و اسلحه دیگران را یکسان و شریک در فلاکتشان می دانند.»

این نمایشگاه تا ۱۱ مهر در خانه هنرمندان ایران برپاست.