جولان خارجی‌ها در بازار نوشت افزار / کم کاری فرهنگی و تولیدی سر از کیف مدارس درآورد

گروه اجتماعی: این روزها دیگر کیف دانش آموزان تنها محتوی دفتر و کتاب و خودکار و مداد و ساده نیست؛ انواع ماژیک ها، چسب و لاک غلط گیر، جامدادی هایی مجهز به ساعت و کورنومتر و آهنگ و تراش و چسب های تزیینی برای مشخص کردن بخش های مهم کتاب و ... در کیف دانش آموزان ایرانی جا خوش کرده اند؛ با طرح هایی خاص؛ باربی یا مرد عنکبوتی و ملکه یخی و ...

به گزارش بولتن نیوز،  در حالی 70 درصد از بازار لوازم التحریر ایران در اختیار خارجی ها قرار دارد که بررسی ها نشان می دهد اتفاقا این لوازم غیر ضروری و حاشیه ای اما جذاب است که از آن سوی آب راه طی می کند تا در مدارس ایران سر از کیف ها بیرون بیاورد. شاید عجیب باشد اما ایران در حوزه تولید اتود و انواع مدادهای جدید بازمانده است.

خط کش های دانش آموزان و پرگار و گونیا و نقاله و طرح زن و ... دیگر شبیه گذشته نیستند، شکل هایی جالب و جذاب دارند و سرمایه گذاری برای تولید این دسته از کالاها جز پول، انگیزه و تکنولوژی و بازار می خواهد.

 تولید کنندگان اهمال کردند

 در حالی تولید کنندگان لوازم التحریر از سهم 70 درصدی لوازم التحریر قاچاق در بازار ایران سخن می گویند که بررسی ها نشان می دهد وسایل فانتزی مورد نیاز در کیف بچه ها اغلب وارداتی است و لوازم سنتی نظیر مداد و دفترچه و ... سهم مطلوبی را در بازار داخلی داراست. حالا خودکارهایی با رنگ های نامتعارف برای کودکان ایرانی جذابیت های فراوانی دارد. خودکارهایی که رنگ نوشته هایشان در نور و تاریکی تغییر می کند و اتفاقاتی از این دست جذابیت هایی را نه تنها برای کودکان که برای بزرگ ترها به همراه دارد. حرکت نکردن با ذائقه نسل تازه یکی از مهمترین مشکلاتی است که صنعت تولید لوازم التحریر در ایران با آن مواجه است. عقب ماندن از ذائقه روز و کار نکردن برای ایجاد بازار جدید تنها بحران این صنعت در ایران نیست، صنایع بزرگ، حتی خودروسازی ها نیز با چنین مشکلاتی دست و پنجه نرم می کنند و اینجاست که خودروهای چینی با نظاره مناسب و کیفیت نه چندان مطلوب می توانند سهمی از بازار ایران را از آن خود کنند.

 کیفیت حرف اول را می زند

 مصرف کنندگان لوازم التحریر اما حرف دیگری دارند. می گویند کیفیت بسیاری از اقلام سنتی نیز چندان مناسب نیست. به عنوان مثال مدادها و خودکارهای ایرانی رنگ های محدودی دارند؛ آبی، قرمز، سبز و مشکی. در طیف همین رنگ ها نیز محدودیت هایی وجود دارد. این مساله سبب می شود که محصلان اقبال چندانی به محصولات داخلی نداشته باشند.

برخی نیز معتقدند حتی لوازمی که در ایران تولید می شوند، باید المان خارجی داشته باشند تا از سوی محصلان خریداری شوند. به عنوان مثال کیف هایی با طرح های باربی و ... اینجا کم کاری های فرهنگی نیز نمود پیدا می کند، معلوم می شود ما نه قدرت آن را داشته ایم که شخصیت های مذهبی و ملی مان را برای کودکانمان قهرمان کنیم و نه توانسته ایم در حوزه تولید دستی را بالای دست بیابیم. بدون تردید تداوم این دست کم کاری ها می تواند بازار ایران را یک جا با فرهنگ در اختیار خارجی هایی بگذارد که ورود غیر قانونی کالایشان به ایران نیز برای دلالان بر ورود قانونی ارجحیت دارد.