اخم عربستان این بار به کویت

به گزارش بولتن نیوز، سردبير راي اليوم نوشت: روابط ميان كويت و عربستان سعودي «بحراني» يا در حال حركت به سمت بحراني شدن است زيرا عربستان نمي خواهد كويت در موضوع بحران با قطر، ميانجيگر باشد بلكه مي خواهد كويت عضو پنجم ائتلاف ضد دوحه باشد بنابراين در سايه چنين فضايي، اقدامات جديد ميانجيگرانه كويت، شانسي بيشتر از تلاشهاي گذشته اين كشور ندارد.
عبد الباري عطوان سردبير روزنامه راي اليوم چاپ لندن، سرمقاله امروز خود را به بحران ميان چند كشور خليج فارس و قطر و تلاشهاي ميانجيگرانه كويت براي حل اين بحران اختصاص داد و نوشت: تجربه كشورهاي عربي و ديگر كشورها، اين مسئله را به ما آموخته كه هر وقت ميانجيگران براي حل يك بحران وارد عمل مي شوند، اين بدان معناست كه آن بحران به سمت پيچيدگي و وخامت بيشتر پيش مي رود بنابراين بايد به سرعت وارد عمل شد و اوضاع را آرام كرد تا اين كه گرد و غبارها فرو نشيند و خشم فروكش كند.
عطوان افزود: نمي دانيم آيا اين قاعده در مورد تلاشهاي كويت براي ميانجيگري در زمينه بحران خليج (فارس) كه در دو روز گذشته از سرگرفته شده است، صدق مي كند يا خير؟
كويت پس از تقريبا سه هفته سكوت، اين روزها شيخ صباح خالد حمد الصباح معاون نخست وزير و  وزير خارجه خود را به پايتخت هاي كشورهاي پنجگانه درگير بحران و همچنين كشور پادشاهي عمان اعزام كرد.
منابع بلند پايه كويتي تاكيد مي كنند كه شيخ صباح الاحمد امير كويت در ساعت هاي اوليه پس از بروز بحران، توانسته با سفرهاي پي درپي به رياض، ابوظبي و دوحه، از وقوع رويارويي نظامي ميان قطر و چهار كشور ديگر (عربستان، بحرين، امارات و مصر) جلوگيري كند.
همين منابع در ديداري خصوصي در لندن كه راي اليوم از مضمون و محتواي آن اطلاع پيدا كرده است ، اعلام كردند: شيخ صباح پس از آنكه دريافت وضع خطرناك است با آنكه بسيار مريض بود، فورا وارد عمل شد و توانست خشم ها را فرو نشاند گر چه وي نيز به علت اصرار دو طرف بحران بر مواضع و شروط شان،  نتوانست راه حل هاي فوري براي اين بحران پيدا كند.
جالب توجه آنكه سفر هيئت كويتي به رياست معاون نخست وزير و وزير خارجه اين كشور، با سفر هئيت آمريكايي به رياست ژنرال آنتوتي زيني كه به دستور ركس تيلرسون وزير خارجه آمريكا باهدف حمايت از ميانجيگيري كويت و تلاش براي ايجاد راه حل هايي براي اين بحران بوده، همزمان شده است.
عطوان در ادامه سرمقاله نوشت: دست كم در حال حاضر نشانه اي از وجود تنش هاي بيشتر يا حركت به سمت گزينه نظامي در اين بحران مشاهده نمي شود كه نيازمند اقدام ميانجيگرانه براي آرام كردن فضا باشد مگر اينكه در نشست اخير وزراي خارجه ائتلاف چهارگانه ضد قطر در منامه، تصميماتي اتخاذ شده كه بسيار خطرناك بوده باشد و در  روزهاي آينده به مرحله اجرايي برسد و كويت و آمريكا هم شاخك هاي اطلاعاتي شان به اين خطر حساس شده باشد كه براي مهار آن وارد عمل شده باشند يا اينكه تغييري در موضع كويت ايجاد شده و به سبب تحولات خطرناك اخير، شور و اشتياقي براي ميانجيگري پيدا كرده باشد.
عطوان در ادامه افزود: كشور كويت از طرف عربستان به شدت تحت فشار است و اين فشار به جايي رسيده است كه رياض، اين كشور را به طرفداري از قطر و نمك نشناسي متهم مي كند. نمك نشناسي در قبال هزينه دهها ميلياردي عربستان سعودي در تابستان سال هزار و نهصد و نود زماني كه پانصد هزار سرباز آمريكايي براي بيرون راندن نيروهاي عراقي از كويت وارد اين كشور شده بودند و امنيت و ثبات اين كشور كاملا به خطر افتاده بود.
مقاله عبد الرحمان راشد در روزنامه الشرق الاوسط كه بسيار به مسئولان سعودي نزديك است، در بردارنده همين مضمون و محتوا بود و اينگونه تفسير شد كه اين مقاله به مثابه «پيام خشم» برخي مسئولان بلند پايه عربستان به خاندان حاكم در كويت بوده است و خبرها مبني بر اقدام مسئولان كويت به ممانعت از توزيع روزنامه الشرق الاوسط در كويت هم در اين چارچوب بوده است.
عبد الرحمان الراشد در صدد بوده به مسئولان كويت ياد آوري كند كه «قطر تنها كشور در خليج فارس بوده كه با جلوگيري از صدور قطعنامه شوراي همكاري براي اقدام به حمله نظامي به منظور آزاد سازي كويت در نشست سال 1990 سران، تلاش كرده در مسير آزاد سازي كويت مانع تراشي كند به طوري كه شيخ حمد بن خليفه ولي عهد وقت(قطر) پافشاري مي كرد كه هيچ آزاد سازي براي كويت در كار نيست مگر اينكه بحرين وادار شود از مالكيت جزايري كه بر سر آن با قطر درگير است، عقب نشيني كند كه اين مساله پنج كشور ديگر شوراي همكاري را خشمگين كرد به طوري كه وي را مجبور كردند يا حرف خود را پس بگيرد يا اينكه دوحه را ترك كند».
معتقد نيستيم كه عبدالرحمان الراشد بدون دريافت چراغ سبز از مسئولان بلند پايه در دولت عربستان، بتواند مقاله اي با چنين شدت و حدت منتشر كند و در آن از موضع يك كشور در خليج (فارس) كه براي ميانجيگري در اين بحران پيشقدم شده است، انتقا كند و رسانه هاي آن را به تبليغ براي قطر متهم و بحران قطر را به اشغال كويت تشبيه كند چرا كه درهاي اجتهاد رسانه اي براي نويسندگان در عربستان باز نيست.
زماني كه عبد الرحمان الراشد مي گويد: «برادران در كويت بايد به ياد بياورند كه اين چهار كشور (عربستان سعودي، مصر، امارات وبحرين) بودند كه پس از حمله صدام به كويت به ياري آنها شتافتند و رسم وفاداري حكم مي كند كه كويت در كنار اين كشورها قرار گيرد يا حداقل اين اجازه را ندهد كه قطر از فضاي اين كشور براي بهره برداري  سياسي، رسانه اي واقتصادي استفاده كند»، اين بدان معناست كه روابط ميان كويت و عربستان سعودي «بحراني» يا در حركت به سمت بحراني شدن است و عربستان نمي خواهد كويت ميانجيگر باشد بلكه مي خواهد كويت عضو پنجم ائتلاف مخالف قطر باشد (به ائتلاف ضد قطر ملحق شود) و به هر حال اين كشور بايد انتخاب كند.
عطوان در پايان نوشت: در سايه اين فضاي متشنج ميان كويت و عربستان ، اعتقاد نداريم كه  اقدامات جديد ميانجيگرانه كويت، شانسي بيشتر از تلاشهاي گذشته اين كشور در اين زمينه داشته باشد حتي تعجب نمي كنيم كه پيام هاي شيخ صباح الاحمد كه هيات كويتي آن را به اطلاع مسئولان كشورهاي عربي و كشورهاي خليج فارس مي رساند، متضمن كناره گيري از ادامه ميانجيگري با توجه به شرايط فعلي باشد و مهمترين نشانه آن هم روابط «سرد» ميان عربستان و كويت است. ميانجيگر كويتي خود به ميانجيگري ديگر براي بهبود روابط با مهمترين طرف بحران يعني عربستان سعودي نياز دارد و مشكل بزرگ نيز در همين مسئله نهفته است.