صدای مظلومیتی که خاموش ماند

گروه فرهنگی: 29 سال از روزی که بیگناه پرپر شدند گذشت. بر آسمان . پرواز مسافربری شماره ۶۵۵ شرکت هواپیمایی ایران‌ایر د ر تاریخ 12 تیرماه سال 1367 از تهران حرکت کرد و پس از توقف بین راهی در بندرعباس به سمت دوبی در حرکت بود که با شلیک موشک هدایت شونده از ناو یواس‌اس وینسنس متعلق به نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا در ارتفاع ۱۲ هزار پایی بر فراز خلیج فارس منهدم شد.

به گزارش بولتن نیوز، آمریکایی ها با استناد به اشتباه، از زیر بار قبول مسئولیت شانه خالی کردند. تمامی ۲۹۰ سرنشین آن که شامل ۴۶ مسافر غیر ایرانی و ۶۶ کودک بودند، جان باختند. این اتفاق از نظر میزان تلفات انسانی، هشتمین جنایت مرگبار هوایی تاریخ است.

اتفاق درست 15 روز پیش از امضای قطعنامه 598 و قبول آتش بس میان ایران و عراق رخ داده بود . سندی آشکار از جنایت آمریکا علیه ایران . سندی که ایران می تواند در مجامع بین المللی آن را مورد استفاده قرار داده و نشان دهد تا چه میزان مظلوم واقع شده است . این اما پایان داستان نیست .

اهمال در انعکاس

به نظر می رسد اهمال ایرانی ها در انعکاس شرایط تاریخی خودشان، تنها به حوزه فرهنگ و اقتصاد و ... ختم نمی شود . تصویر سیاهی که غربی ها در سال های طولانی از ایران به نمایش گذاشتند نیز در سایه بی توجهی ایرانی ها، مدتها برقرار مانده بود . این توریست های غربی بودند که پس از حضور در ایران پرچمدار تبلیغ در خصوص ایرانیان شدند . حالا در این حوزه نیز شرایط قابل بررسی است . داستان بی برنامگی برای اطلاع رسانی داستانی طولانی است . شاید اگر غربی ها چنین زخمی از ظلم بر تن داشتند، بارها و بارها آن را دستمایه تولید اثرات هنری مانند تئاتر، اپرا، موسیقی، فیلم و سریال می کردند کما اینکه بی رحمی خودشان بر خودشان را در جنگ جهانی دوم سالیانی طولانی به در قالب فیلم و سریال و کتاب و ... به جهانیان عرضه کردند .

در ایران اما تولید چند نما آهنگ و مستند، تمام کاری است که برای قربانیان بی گناه این حادثه صورت گرفته است .

در جستجوی مقصر

دولت مقصر است یا هنرمند؟ آیا می توان هنر را جهت داد؟ شاید یادآوری سخنان وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در روز انتخابات بیراه نباشد. وی وقتی با سئوالی در خصوص دیدار یک خواننده مبتذل با ابراهیم رییسی، کاندیدای حاضر در دوازدهمین دوره انتخابات روبرو شد، گفت: اگر نیازی داشتند می گفتند چند هنرمند برایشان بفرستیم (نقل به مضمون) . هر چند بعدها عذرخواهی و توضیح درباب این مساله اتفاق افتاد اما اصل داستان جهت گیری ها را اشکار می کند. در این میان سئوال این است؛ آیا ماجرای سقوط دغدغه دولتمردان نیست که برای مانور هنری بر آن، هنرمندان را گسیل دارند؟ از سوی دیگر هنرمندانی که هر دوره در انتخابات ریاست جمهوری احساس تکلیف می کنند و وارد میدان می شوند تا نشان دهند چه میزان به سرنوشت کشور خود علاقمند هستند، چگونه در این حوزه، برای رساندن صدای مردم ایران و ظلمی که بر آنان رفته است، احساس تکلیف نمی کنند. شهدای این فاجعه سی ساله شدند، آیا هنوز قرار است زمان را برای شرح نامردمی با مردم ایران از دست بدهیم؟