بیشتر شعر‌هایم را در محل کار می‌گویم

به گزارش بولتن نیوز، او که از مهم‌ترین شاعران انقلاب محسوب می‌شود این روزها مسئولیت مرکز آفرینش‌های ادبی حوزه هنری را برعهده دارد و قبلش هم رئیس مرکز تحقیقات فارسی رایزنی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در دهلی نو بود.

با او درباره خاطراتش از روزهای ورزش کردنش، و رابطه‌اش با خانواده گفت‌وگویی انجام دادیم که در ادامه می‌خوانید.

اولین شعرم را وقتی گفتم که اول دبیرستان بودم.

من انشاهای خوبی داشتم. همیشه معلم انشا مرا تشویق می‌کرد. همان موقع همه کتاب‌های شعر ایران و جهان را می‌خواندم. از کتابخانه شهرمان هفته‌ای هفت کتاب بیشتر به امانت می‌گرفتم. اوایل انقلاب هم بود. من شعر را به صورت جدی در دوران دانش‌آموزی دنبال می‌کردم.

هم پدر و مادرم و هم معلمم. معلمی داشتم که معلم ادبیات نبود، معلم جغرافیا بود.

نه. یک دوقلو دارم که دو دخترند و هر دو دانشجو هستند. 21 سال دارند. علاقه‌مندی به ادبیات دارند و رمان و کتاب می‌خوانند، اما شعر نمی‌گویند. ولی همسرم شعر می‌گوید و شعرهای خیلی خوبی هم می‌گوید، اما به همایش‌ها نمی‌آید. ایشان مدرک دکترای اسلام‌شناسی از دانشگاه جامع اسلامیه هند دارد.

رابطه بسیار خوبی داریم. شب‌ها می‌پرسم چه کردند، گاهی هم روزها دخترهایم را به دانشگاه می‌رسانم. گاهی زنگ می‌زنم در طول روز و حالشان را می‌پرسم. همیشه اگر کاری دارند همراهی‌شان می‌کنم. الحمدلله رابطه خوبی با خانواده دارم.

شعر خودش می‌آید. بیشتر شعرهایم را در محل کار می‌گویم. چون من صبح‌ها حدود ساعت 9ـ8 سر کار هستم. دست‌کم ده‌تا 12 ساعت در محل کار حضور دارم و شعرهایم را آنجا می‌گویم.

ورزش گاهی در حد پیاده‌روی. اما به فوتبال، بسکتبال، والیبال و پرش ارتفاع علاقه داشتم و بلدم.

مدتی کار می‌کردم. بسکتبال هم حرفه‌ای بازی می‌کردم که دستم شکست. در چند رشته ورزشی کار کردم، اما الان بیشتر در حد پیاده‌روی است. از جدی ورزش کردنم خاطره‌ای را می‌خواهم برایتان بگویم. روزگاری سرتمرین تیم فوتبال کیهان می‌رفتم. یک بار مرحوم امیرحسین فردی گفت گرم‌کن بیا داخل زمین. من گرم نکردم و اتفاقا زمین هم خوردم. اما قبلش، توپ را کاشتم وسط زمین و گفتم سه شوت می‌کنم که توپ برود زیر طاق دروازه. زمین هم از این زمین‌های هندبالی بود. آقای مومنی‌شریف (رئیس فعلی حوزه هنری) و رضا امیرخانی (نویسنده) هم بودند. خلاصه از سه شوت من، دو تا زیر طاق خورد و یکی به تیر افقی برخورد کرد. بچه‌ها تعجب کردند. خودم هم متعجب شدم. من حرفه‌ای کار می‌کردم، منتها شهرستان بودیم و امکانات نبود. اگر تهران بودیم در فوتبال به جایی می‌رسیدم. الان وزنم زیاد شده، ولی هنوز هم وقتی می‌بینم بچه‌ها فوتبال بازی می‌کنند می‌روم با توپشان بازی می‌کنم. دو سه سال پیش هم با رضا امیرخانی رفته بودیم لازقیه با بچه‌های لازقیه مسابقه دادیم.

سفر زیاد می‌روم. همین پریشب رشت بودم، پس‌فردا هم عازم مشهد هستم.

سفرهایی اداری را بیشتر خودم می‌روم، اما با خانواده هم زیاد سفر می‌روم.

این متاسفانه خوب نیست. اگر در حد اندازه باشد و مدیریت شود، خوب است. جوان‌ها باید خودشان ساماندهی کنند تا آرامش داشته باشند. مثلا نهایتا ساعت 10 شب تلفن همراه خود را خاموش کنند و به استراحتشان برسند. این مهم است که چقدر برای آن وقت می‌گذارند و با چه کسانی از طریق شبکه‌های اجتماعی ارتباط برقرار می‌کنند. در نهایت خودشان باید درست هدایت کنند.