حضرت زینب(س) و شهدای کربلا عالی‌ترین انفاق‌کنندگان کربلا بودند

گروه فرهنگ عمومی: گروه آیت‌الله سیدمحمد ضیاءآبادی از اساتید برجسته اخلاق در شهر تهران است. به مناسبت فرارسیدن سالروز وفات حضرت زینب(س) پای سخنان این مفسر قرآن کریم می‌نشینیم:

 

شخصیت والای زینب کبری (س)

به گزارش بولتن نیوز به نقل از فارس، عالی‌ترین انفاق، انفاق شهدای کربلا است، چشم روزگار چنین انفاقی از چنان انفاق کنندگانی هرگز ندیده و هرگز هم نخواهد دید. مرد و زنشان اساتید کرسی توحید و اخلاص و تسلیم هستند.

یک زن در ظرف یک روز چندین مصیبت دیده که به راستی یکی از آنها کافی بود دلیرترین مرد عالَم را به زانو در‌آورد ولی آن بزرگ‌زن پس از آن همه مصائب با لباس اسارت وارد شهری می‌شود که سال‌ها پایتخت حکومت پدرش بوده است، او را به مجلسی می‌برند که حاکم سفّاک ظلّام کوفه آن را برای مرعوب ساختن اسیران تشکیل داده است. او پس از شناختن، لب به زخم زبان می‌گشاید که:‌ ای زینب! دیدی خدا با برادرت چه کرد!

دختر کبرای امیرالمؤمنین (ع) با چند جمله‌ کوتاه امّا آتش‌بار، دنیا را در نظر آن نابکار تیره و تار ساخت، پرونده ننگینش را پیش چشم خودش و حضّار مجلسش گشود و با دنیایی شجاعت و شهامت توأم با وقار و متانت فرمود:

«ما رَأیْتُ إلّا جَمیلاً»؛ «من از خدا جز زیبایی ندیدم.

برادرم و یارانش به شرف شهادت در راه خدا رسیدند و به همین زودی بین تو و او در محضر خدا مجلس محاکمه تشکیل می‌شود و آن روز می‌فهمی که پیروزی با چه کسی بوده است،‌ای پسر مرجانه!

با بردن اسم مادرِ بدکاره‌اش سرکوفتی به امّت اسلامی آن روز زد که بنگرید تن زیر بار حکومت چه کسانی داده‌اید!

آری؛ «شیر» شیر است اگر چه در زنجیر است؛ همین زنِ دریادل بود که روز عاشورا یک یا دو پیوند دلش را با دست خودش کفن پوشاند و به قربانگاه فرستاد. وقتی هم که آنها در خون خود غلتیدند، امام حسین (ع) بالای سرشان رفت، امّا این مادر از خیمه بیرون نیامد در حالی که وقتی علی‌اکبر به زمین افتاد اوّل کسی که کنار پیکر او رفت، عمّه‌اش زینب (ع) بود. اما اینجا از خیمه بیرون نیامد که نکند اندک انفعالی برای برادرش پیش‌ آید. عملاً نشان داد که من با بودن برادرم حسین (ع) صاحب پسر نیستم. من افتخارم این است که با خون دل دو پسر پرورش دادم و آنها را فدای خاک پای برادرم کردم.

صَلَّی اللهُ عَلَیْکَ یا مَوْلانا یا أبا عَبْدِاللهِ الْحُسَیْنِ صَلَّی اللهُ عَلَیْکَ وَ عَلَی الْارْواح الَّتِی حَلَّتْ بِفِنائِکَ؛