مدیریت غیر حرفه‌ای و تکنوکراتیک سینما، نتیجه‌ای جز شرمساری ندارد

گروه فرهنگی: آخرین فرد معترض برنده سیمرغ بلورین برای بهترین بازیگر نقش مکمل زن، یعنی ثریا قاسمی بود که اعتراضاتی جدی به مدیریت جشنواره داشت و علاوه بر آن به مدیریت سینما و مدیریت کلان فرهنگی. ثریا قاسمی که از دیرباز خاطرات خوشی از او در ذهن تماشاگران و مخاطبان ثبت شده است، امسال پس از سال ها تلاش و هنرمندی، موفق به کسب سیمرغ بلورین نقش مکمل زن برای ایفای نقش در فیلم تحسین شده ((ویلایی ها)) گشت.

به گزارش بولتن نیوز، قاعدتا هر فرد دیگری بود از کسب چنین جایزه ای و دیده شدن تلاشش خوشحال می شد اما چه چیزی باعث گشته که خانم قاسمی خود به زبان بیاید و نسبت به دریافت سیمرغ بلورین بی تفاوت باشد بسیار مهم است. آن هم جایزه ای که بعضی بابت عدم دریافت و بعضی بابت عدم کاندیداتوری گلایه های بسیاری از هیات د اورانش کرده اند.

اولین گلایه ایشان متوجه مدیریت ضعیف جشنواره است که پس از تجارب بسیار هم چنان به کار خود تسلط ندارد. وقتی از فردی که کاندید سیمرغ بلورین است و علاوه بر آن جزو پیشکسوتان سینمای ایران است، برای حضور در چنین مراسمی دعوتی شخص به عمل نیامده است و احترام و تکریمی صورت نگرفته است، تنها می توان به این نتیجه رسید که مدیریت جشنواره نه تنها به وظایف خود آگاه نیست, حتی اصول اولیه را نیاموخته است و تحقیقی کوتاه در مورد نحوه رفتار و مدیریت این گونه برنامه ها نکرده است.

اما قسمت اصلی سخنان وی شامل حال مدیریت سازمان سینمایی و جناب ایوبی می شود. ایشان گفته اند که به جای این سبک برگزاری جشنواره و هزینه های گزاف، بیایند مشکلات هنرمندان و اهالی فرهنگ را رفع کنند. هنرمندانی که بیکار هستند و بیمار؛ و اشاره هم کرده اند که منظورشان تنها بازیگران نیست، بلکه همه عوامل مربوط به سینما و کل خانواده سینما؛ اما بلا شک شاهد اتفاقی در این زمینه نخواهیم بود. چه این که ایشان خودشان هم این حرف ها ر ا می زدند اما پس از گذشت بیش از سه سال از دوره مدیریتشان، حتی به یکی از صحبت های خود عمل نکرده اند. یک حرکت رو به جلو و مثبت را در این دوره شاهد نبوده ایم و اگر اتفاقی نیز رخ داده است، تنها شامل حال عده ای خاص، با تفکرات خاص و عموما لیبرالی شده است.

در واقع علاوه برغالب بدنه سینما، متاسفانه مدیریت ظاهرا مذهبی سینما نیز به دامان لیبرال ها افتاده است و اساسا مزایای سینما و الطاف همایونی ایشان، تنها شامل حال افرادی مشخص می شود. این قضیه در جشنواره نیز نمود دارد و رفتار با سینماگران و فیلم های جریان انقلابی کاملا نا برابر است. به هر حال جشنواره ای که سیاست های کلانش را عده ای غرب گرا مشخص می کنند قطعا سیاسی خواهد شد. آن هم نه سیاست از نوع خوبش، بلکه از نوع بدش که باعث می شود که شاهد رفتاری متناقض بین افراد مختلف باشیم و هر سال نیز این قضیه تکرار می شود. علی الخصوص در چند دوره اخیر این قضیه به اوج خود رسیده است.

این روند به صورت دقیق از برخورد با ((ابراهیم حاتمی کیا)) و نادیده انگاشتن فیلم ((چ)) آغاز گشت. در همان زمانی که به انتخاب نشدن فیلم ((شیار 143)) اعتراض کرد و رفتار هیات انتخاب را زیر سوال برد، ناگهان با رفتاری بدوی مواجه شدیم. حمله ای غیرمنصفانه و ناجوانمردانه که نه تنها خود حاتمی کیا، بلکه تمام فیلم را مورد تاخت و تاز قرار داد. این روند طی شد تا به فیلم ((بادیگارد)) و ((سیانور)) در دوره قبل می رسیم. دو فیلمی که تحسین همگان را در پی داشتند اما نتیجه داوری ها چیزی متفاوت بود و موجب بهت همگان.

بادیگارد تنها دو سیمرغ برنده شد و حاتمی کیا مطلقا دیده نشد و از آن بدتر سیانور مطلقا نادیده گرفته شد. سال قبل گفتیم شاید دلیل خاصی داشته است اما با برخوردی که با ((ماجرای نیمروز)) گشت، باعث شد دریابیم که فساد ایدئولوژیک در سینمای ایران نهادینه شده و این نادیده گرفتن فیلم ها و افرادی که متعهد به انقلاب اسلامی هستند، کاملا هدفمند است.

حال این سبک از مدیریت و تفکر را در کنار ناکارآمدی و ضعف مدیریت و عدم تحقق وعده‌ها و شعارهای فراوان بگذاریم شاهد چه اتفاقی خواهیم بود؟! نتیجه این ایرادات می‌شود جشنواره سی و پنجم فیلم فجر! جشنواره‌ای با انبوهی از کج‌اندیشی‌ها و کج‌رفتاری‌ها و سیاهی‌ها.