روایتی از ایستادگی سوری‌ها برای سوریه

به گزارش بولتن نیوز، سوریه برای سوریه، این گزاره به طور قطع مهمترین وجه مستند«کویرس؛ وطن کوچک من» است. مفهومی مهمی که شاید در عالم سیاست نیز تکلیف استراتژی ایران و سوریه را مشخص می­کند.

کویرس روایتی از یک اردوگاه فرودگاهی که سه سال در منطقه ای به همین نام زیر محاصره انواع متجاوزین از داعش تا النصره استوار می ماند و سقوط نمی کند.

این مستند با روایت اول شخص و قصه گویی واقعی از ماجرای محاصره از دیگر آثاری که در مورد سوریه ساخته شده است، متمایز است. قصه ای پر از فراز و فرود با اتفاقات پر کشش که پتانسیل تنزل به آثار بیشمار این حوزه را داشت. کویرس میشد که ملغمه ای باشد از راش های جذاب به هم چسبیده اما روایت گرم و روان آن، به همه تصاویر در قالب سینمای مستند جان داده است.

متن روان مستند با تک تک پلان های تصویری مستند در هم آمیخته شده است و صدای گرم راوی، مخاطب را مانند ساکنین اردوگاه صبور و آرام می­کند و منتظر می­ماند تا پاسخ تعلیق ایجاد شده در تدوین را در پس فراز و نشسیب های قصه روی پرده ببیند.

اگر چه برخی جزئیات مانند تعداد ساکنین اردوگاه و چگونگی وضعیت ارتباطی آنان با بیرون از دل مستند بیرون نمی آید ولی هدف فیلم نیز در مرحله اول یک مستند اطلاع محور نیست بلکه روایت برای همذات پنداری و درک کار بزرگ دانشجویان ساکن اردوگاه طراحی شده است. به همین منظور است که دوربین کویرس درون اردوگاه محصور نمی شود و سراغ آنچه به روایت مظلومیت کویرس کمک کند رفته است؛ از مادری که طی این سه سال یک لقمه خوش از گلویش پایین نرفت تا بیان شقاوت داعشی ها و کشتارهای آنان در موقعیت های مشابه.

عجز از پرواز در خانه هواپیماها، مهمترین وجه دراماتیک قصه است که نماهای پرتعداد هلی شات به خوبی روی آن تاکید می­کند و درک درستی از فضای فرودگاه به مخاطب ارائه می دهد.

سر افراز ماندن کویرس، در حملات مختلف اقسام گروه های تکفیری که روز و شب و با تمام قدرت به فرودگاه می تازند در مقابل آرامش و زندگی ساکنین در محاصره که در موقعیت جنگی قلیان می­کشند،فوتبال بازی می­ کنند، مرغ پرورش می ­دهند و مته می نوشند، موقعیتی عجیب پدید آورده است که حاصل آن پیروزی وطن کوچک آنان است. وطنی که به قول ستوان نیروی هوایی فقط متعلق به سوریه و مردمان کویرس است.