ریگان خواستار به تعویق افتادن آزادی زندانیان آمریکایی در ایران بود

ادعای "برینکلی" پیش از این نیز مطرح شده بود؛ اما بررسی‌ و تحقیق نمایندگان کنگره آمریکا در دهه 90 میلادی نشان داد هیچ مدرک موثقی دال بر اثبات این ادعا وجود ندارد.

ج‍ی‍م‍ی‌ ک‍ارت‍ر سال‌ها بعد با نوشتن کتاب " ۴۴۴ روز: م‍اج‍رای‌ گ‍روگ‍ان‌ه‍ای‌ آم‍ری‍ک‍ائ‍ی‌ در ای‍ران" به شرح ماجرا پرداخت. وی کتاب خود را اینگونه آغاز کرده است: روز یکشنبه چهارم نوامبر 1979 (13 آبان 1358) تاریخی است كه هرگز آن را فراموش نخواهم كرد. اوایل صبح آن روز "برژینسكی" گزارش داد سه‌هزار نفر از معترضان ایرانی اعضای سفارت آمریكا را در تهران كه تعدادشان 50 یا 60 نفر است، دستگیر كرده‌اند. پس از آن "ونس" و من فورا اطمینان خاطر و ضمانت‌هایی كه قبلاً از سوی مقامات ایرانی برای حفظ جان آمریكایی‌ها به ما رسیده بود، بررسی كردیم. شدیداً نگران و ناراحت بودیم؛ ولی اطمینان داشتیم مقامات ایرانی به ‌زودی اشغال‌كنندگان سفارت را از محوطه آنجا بیرون و افراد ما را آزاد می‌كنند. تا جایی كه می‌دانستیم هیچ گاه یك دولت میزبان از كوشش برای حفظ جان دیپلمات‌های خارجی كه مورد تهدید واقع شده بودند، كوتاهی نكرده است. 

وی در بخش دیگری از کتاب نوشت: اولین هفته ماه نوامبر 1979 دشوارترین ساعت زندگی‌ام بود. سلامت گروگان‌های آمریكایی در ایران به صورت یك نگرانی دائمی در آمده بود. صبح زود در باغچه‌های كاخ سفید مشغول قدم‌زدن می‌شدم و شب‌ها خواب به چشمم نمی‌آمد. همواره در این اندیشه بودم برای آزادی گروگان‌ها چه می‌شود كرد بدون اینكه احساسات و شرافت ملی خود را لكه‌دار سازیم. به هر پیشنهادی هر چند غیر عقلایی و مسخره به نظر می‌رسید گوش می‌دادم. از جمله پیشنهاد تحویل دادن شاه به ایران برای محاكمه و نیز بمباران اتمی شهر تهران. گرچه نمی‌توانستیم روش آیت‌الله خمینی را حدس بزنیم؛ ولی سعی كردیم منطقی رفتار كنیم. 

مفسر تاریخی سی‌ان‌ان در پایان افزود: کارکنان سفارت آمریکا در تهران سرانجام آزاد شدند؛ اما در نهایت جیمی کارتر نتوانست در انتخابات ریاست جمهوری سال 1981 به پیروزی برسد و ریگان بر جای او نشست.