فقیه روشن‌گر، مدافع راستین

گروه دین و اندیشه: محسن اکبری در یادداشت پیش رو به شخصیت مرحوم آیت الله حاج شیخ حسین روشن گلپایگانی می پردازد و معتقد است این عالم ربانی سالیان سال با آن که می‌توانست از شهرت و اعتبارخوبی برخوردار باشد، از آن گریخته، و در گوشه‌ای از تهران، در یکی از بیوت الله تعالی به هدایت و ارشاد مردم پرداخت.

به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت که به صورت اختصاصی در اختیار خبرنگار ما قرار گرفته، به شرح زیر است: 

در بین بندگان خداوند، هنوز هم کسانی پیدا می‌شوند که «تلک الدّار الاخرة نجعلها للّذین لایریدون علوًّا فی الأرض» را نصب العین خود قرار داده، و با وجود دانش فراوان، و تسلّط بر علوم مختلف، نویسندگی و صدها مکارم و فضائل اخلاقی دیگر، به جاه و مقام و شهرت دست ردّ زده، و لحظه‌ای اجازه ورود این رذائل به قلوب خود نداده‌‌اند؛ و البته آنها اگر چه در دنیای بشریت، مجهول و بی‌نام و نشان هستند، لیکن مدال پر افتخار «أشهر فی السماء» را بر گردنشان آویخته‌اند؛ فطوبی لهم هذه السّعادة العظمی.

یکی از این بزرگمردان که حجاب معاصرت حتّی نام ایشان را پنهان نگه داشته بود، دانشمندی است عالیقدر از تلامذه مرحوم آیت الله العظمی بروجردی، و مرحوم آیت الله العظمی گلپایگانی که سالیان عمر خویش را وقف خدمت به مکتب اهل بیت علیهم السلام و تبلیغ در راه اسلام نموده بود.

شخصی که دانشمند بزرگوار مرحوم رازی در کتاب گنجینه دانشمندان وقتی به نام ایشان می‌رسد، رابطه نزدیک خود با وی به عنوان هم‌حجره بودن را می‌نویسد، و آن مرحوم را این‌چنین توصیف می‌کند: «وی از دانشمندان متّقى، و با متانت، و موصوف به ورع و محامد اخلاق و آداب مى‏باشد، و هرگز از وى، مكروهى ندیده و نشنیده‏ام.»

آن عالم بزرگوار مصداق «الدّاعين إليه و الدّالين عليه و الذّابّين عن دينه بحجج الله و المنقذين لضعفاء عباد الله من شبّاك إبليس؛ دعوت‌کنندگان و هدایتگران به سوی خداوند، و مدافعان از دین حق، و نجات‌دهنده ضعفای بندگان خدا از دام‌های شیطان» بود، و قلم او در زمانی که دین‌نشناسان فقه‌گریز، اندیشه‌‌های مسموم را با قلم ‌خویش به اذهان جوانان این مرز و بوم تزریق می‌کردند، مجاهدانه قیام کرد، و آثاری مانند «دکتر چه می‌گوید؟» را به رشته تحریر درآورد که موافقان و مخالفان زبان به ستایش آن گشودند.

آری، آن اندیشمند گمنام کسی نبود جز مرحوم آیت الله حاج شیخ حسین روشن گلپایگانی (قدس سره) که عمر خویش را وقف تبلیغ معارف الهی و نورانی اهل البیت (علیهم‌السلام) کرده بود، و سالیان سال با آن که می‌توانست از شهرت و اعتبارخوبی برخوردار باشد، از آن گریخته، و در گوشه‌ای از تهران، در یکی از بیوت الله تعالی به هدایت و ارشاد مردم پرداخت، و متواضعانه درب منزل خویش را به روی مؤمنین باز نگه داشت، و مؤمنین، پروانه‌وار گرد شمع وجود ایشان می‌چرخیدند، و همین فضایل بالای اخلاقی و مکارم والای روحانی ایشان بود که مرجع عالیقدر آیت الله العظمی صافی گلپایگانی در پیامی که به مناسبت ارتحال آن فقیه بزرگوار صادر فرموده ایشان را مدافعی راستین، و خدمتگزاری مخلص در آستان ملک پاسبان حضرت بقیة الله الأعظم ارواح العالمین له الفداء دانسته، و تألیفات ارزنده آن مرحوم را، پاسخی محکم و متین به شبهات معرّفی نموده‌اند. روح آن عالم ربانی شاد، و یادشان گرامی باد