چرا زورمان به سوری‌ها نرسید؟

گروه ورزشی: آیا می بایست تقصیر را تمام و کمال به گردن زمین انداخت و گفت چون گل بود ما قادر به بازی همیشگی مان نبودیم؟

به گزارش بولتن نیوز، هنوز تیم ملی کشورمان با یازده امتیاز در صدر جدول است و شانس بسیار بالایی برای صعود به عنوان تیم نخست به جام جهانی 2018 روسیه دارد. با این وجود کمتر کسی تصورش را می کرد ما نتوانیم دروازه سوری ها را ولو برای یک بار باز کنیم. علت واقعی این موضوع چه بود؟ بهتر است از ابتدا شروع کنیم. ایمن حکیم، سرمربی سوریه قبل از بازی گفته بود تیمش می آید برای متوقف کردن ایران که صدرنشین گروه است و بهترین تیم آسیا.

او به همین دلیل با جمع بازی کردن و پوشش دادن عرض زمین اجازه نداد بازیکنان تیم ملی با فراغ بال کارشان را انجام بدهند. البته در این راه، زمین هم به کمکش آمد. حکیم برای پانزده دقیقه پایانی هم برنامه داشت؛ به بازی فرستادن مواس و استفاده از سرعت او و دیدیم که این ترفند هم نتیجه داد.

سوریه در این دقایق صاحب یک ضربه آزاد پشت محوطه جریمه تیم ملی شد و دو بار هم فرصت شوتزنی پیدا کرد.تیم ملی و کی روش می خواستند به چه چیز برسند؟ راهی که قرار بود ما را به آن هدف برساند، چه بود؟ راه های گل زدن تیم ملی کدام ها بودند؟ چند بار امتحان شدند؟ ما می خواستیم از پاس عمقی استفاده کنیم اما روی این زمین نمی شد از چنین حربه ای استفاده کرد. ارسال های بلند حربه دیگری بود.

اما متاسفانه هافبک های تیم ملی و بخصوص سعید عزت اللهی در انجام این کار به طرز عجیبی ناتوان نشان دادند. ارسال های امید ابراهیمی هم بیشتر اشتباه بود. سپس به کناره های زمین رفتیم.میلاد محمدی و رامین رضایین کمتر در نفوذ شرکت کردند و به همین دلیل جهانبخش، طارمی و امیری هم کمتر در عبور از بازیکن خودی و شکست دادن برتری عددی موفق شدند.شوتزنی روش بسیار مناسبی می توانست باشد اما چند بار امتحان شد؟

عزت اللهی دو بار چنین فرصتی را داشت ولی هر دو بار با مکث فراوان از دستش داد. شوت جهانبخش بلاک شد و ضربه ابراهیمی فاصله ای فراوان با تیر افقی داشت. شاید ضربات ایستگاهی بهترین ترفند به حساب می آمد با این وجود کرنرها را به بدترین شکل ممکن زدیم؛ همگی روی تیر اول برای یک ضربه با پشت سر تا نظم دفاع سوریه به هم بخورد ولی هیچکدام چنین نقشه ای را اجرا نکرد.

سایر ضربات ایستگاهی را هم مستقیم برای دروازه بان سوریه می فرستادیم. اصرار به کشیدن کرنرها توسط اشکان دژاگه خودش سوال بزرگی بود که کسی پاسخی برای آن نداشت. در تمام 90 دقیقه، فقط یک بار دیدیم که هر دو مدافع راست و چپ تیم ملی جلو رفتند و وارد زمین سوریه شدند.

در لحظه استارت رضاییان و محمدی، حسینی و پورعلی گنجی از هم فاصله گرفتند و ابراهیمی جلوتر از آنها کمی عقب آمد و در مرکز ایستاد. محمدی با اورلپ از کنار امیری فرار کرد. همزمان جهانبخش با اضافه شدن رضاییان از خط طولی فاصله گرفت و به محوطه جریمه رفت. ارسال محمدی و ضربه سر جهانبخش؛ بهترین موقعیتی بود که از دست رفت.شاید با کنار گذاشتن بهانه ها بیشتر روی این تاکتیک پافشاری می کردیم حالا اینچنین بحث زمین و وقت تلف کردن رفقای سوری ما مطرح نبودیم. باید اعتراف کرد در روزی که چندان خوب نبودیم باران بدجوری زمین گیرمان کرد.