راه‌ حل‌هایی برای ترمیم غول‌های اروپایی

منچستر یونایتد: تغییر سیستم

مهمترین مسئله در حال حاضر برای مورینیو پیدا کردن سیستمی مناسب برای تیمی است که با توجه به اسکوادِ پر ستاره و مستعدش لایق جایگاهی بالاتر از ششم در جدول لیگ برتر است. در این راه مهمترین نکته بازی دادن به پل پوگبا در پستِ مجبوبش است.

مشکلاتِ پوگبا در یونایتد اغراق شده‌اند. او تا همینجایِ فصل هم گل‌هایِ فوق‌العاده زده، هم حرکت‌هایِ زیادی به سویِ دروازه‌یِ حریفان داشته و هم فرصت‌هایِ زیادی برای هم‌تیمی‌هایش ایجاد کرده، که البته اکثرشان از دست رفته‌اند. با این حال نمی‌توان از این حقیقت گذشت که پوگبا بازیکنِ 3-3-4 است، نه 1-3-2-4. اگر پوگبا در 1-3-2-4 به عنوان یکی از دو هافبکِ دفاعی قرار بگیرد خلاقیتش محدود می‌شود و اگر در پست شماره‌یِ 10 بازی کند فضایِ لازم برای حرکت‌هایِ رو به دروازه را نخواهد داشت و بیشتر پشت به دروازه صاحب توپ خواهد شد.

ذاتِ بازی پوگبا یک هافبکِ باکس-تو-باکس است، بازیکنی که باید آزادی عمل و فضایِ زیادی برای حرکت در زمین داشته باشد. اینکه چرا مورینیو هنوز به 3-3-4 رو نیاورده نکته‌یِ عجیبی است. درسته که او وین رونی، خوان ماتا و هنریک مخیتاریان را برای بازی در پستِ شماره‌یِ 10 دارد، اما هیچکدام از آن‌ها این فصل بازیکنانِ محبوبش نبوده‌اند.

زلاتان ابراهیموویچ پستِ مهاجمِ تکِ مرکزی را به خوبی اجرا می‌کند و مارکوس رشفورد و آنتونی مارسیال هم ترجیح می‌دهند به عنوان مهاجمین واید بازی کنند تا وینگرهایِ راست و چپ. بنابراین تغییر سیستم به 3-3-4 نه تنها به سود پوگبا، بلکه به سودِ کل تیم خواهد بود.

بوروسیا دورتموند: نیاز به پیشرفت در پس گرفتن توپ

دورتموند قرار بود این فصل رقابتی نزدیک با بایرن مونیخ برای فتح بوندسلیگا داشته باشد، برای همین جای تعجب است که این تیم را در حال حاضر در رده‌یِ پنجم، با 6 امتیاز کمتر از بایرنِ صدرنشین می‌بینیم. مشکل از خط حمله نیست. مردانِ توخل در 10 هفته 25 گل زده‌اند. مشکلِ خط دفاعِ دورتموند است که تا اینجایِ فصل 12 بار تسلیم شده، یعنی دو برابر بایرن.

از همان اول هم قابل تصور بود که رفتنِ متس هوملز مشکلاتی برای دورتموند ایجاد کند، اما ساده‌انگارانه است که تنها دلیلِ ضعفِ دفاعیِ تیم را نبودنِ کاپیتانِ سابقشان بدانیم. ماتیاس گینتر و سوکراتیس پاپاستاتوپولوس، هر دو مدافعینی قابل هستند، چه رویِ زمین و چه در هوا. مشکل دورتموند در بعد دفاعی مشکلی ساختاری است، نکته‌ای که توخل باید بهش رسیدگی کند.

سیستمِ 1-4-1-4 ای که توخل انتخاب کرده با حضورِ معمولا کریستین پولیسیچ، گونزالو کاسترو، رافائل گوئروو و اوزمان دمبله پشتِ سر پیر-امریک اوبامیانگ (گزینه‌هایِ دیگر ماریو گوتزه، شینجی کاگاوا و آندره شورله هستند) از دروتموند تیمی فوق‌العاده هجومی ساخته، اما این سیستم در زمان نداشتنِ مالکیت توپ، برای دفاع کردن، نیاز به سازماندهیِ فوق‌العاده دقیقی دارد، اتفاقی که در بازی‌هایِ زیادی از این فصل شاهدش نبودیم.

جولین وایگل، هافبک دفاعی دورتموند، بازیکنی بسیار مستعد است، اما به نظر نمی‌رسد به تنهایی قادر به حمایت از خطِ دفاعی‌اش باشد. این نکته بسیار مهم است که دورتموند این فصل کمترین تعدادِ تکل، کمترین تعدادِ قطعِ توپ و به صورتِ مشترک کمترین تعداد پیروزی در جدال‌هایِ هوایی را بینِ تمامِ تیم‌هایِ بوندسلیگا داشته.

برایِ رفعِ این مشکل البته توخل گاهی از یک هافبکِ دفاعیِ دیگر کنار وایگل استفاده کرده، اما سباستین روده این فصل فرمِ خوبی نداشته و به میکل مرینو هم که از رئال سوسیداد به دورتموند پیوسته خیلی کم بازی رسیده است. توخل برای حل معضلِ دفاعیِ تیمش نیاز به زمان دارد تا در جلساتِ تمرین ساختارِ دفاعیِ پیوسته‌ای از بازیکنانش بسازد.

پاریس سن ژرمن: کاوانی باید در بازیسازی شرکت کند

قرار گرفتن در رده‌یِ سوم جدول برای پی.اس.جی فاجعه نیست، اما تیمی که عادت کرده بود هر سال با اقتدار و فاصله‌یِ زیاد قهرمانِ لیگ یک شود، حالا خودش را در شرایطی متفاوت می‌بینید. خط دفاعیِ پاریسی‌ها همچنان مستحکم است، اما در بعد هجومی تیمِ امری در برخی بازی‌ها نمایشی قابل قبول نداشته.

یکی از دلایل این مشکل رفتنِ ابراهیموویچ است. در گذشته هم شاهد اتفاقی مشابه در تیم‌هایی که این مهاجم سوئدی ترک‌شان کرده بوده‌ایم، چون زلاتان نه تنها یک مهاجمِ شماره‌یِ 9، بلکه یک هافبکِ شماره‌یِ 10 هم هست و مدام در جریان بازیسازیِ تیم شرکت می‌کند و برای بازیکنانِ دیگر فرصت گل زدن پدید می‌آورد، دقیقا وظیفه‌ای که ادینسون کاوانی در اجرایش به مشکل خورده است.

کاوانی فصلِ عجیبی را در پی.اس.جی سپری کرده. انتقاد از مهاجمی که در 11 بازیِ لیگ 11 گل زده مسخره به نظر می‌رسد، اما حقیقت اینجاست که کاوانی این فصل تداوم لازم را نداشته است. نمایشِ او در هفته‌یِ اول، در پیروزیِ 0-3 مقابل متز، یکی از بدترین نمایش‌هایی بود که این فصل از یک مهاجم مرکزی دیدیم، جوری که انگار کاوانی کلا فوتبال یادش رفته بود. اما کمتر از یک ماهِ بعد، مهاجمِ سابقِ ناپولی 4 بار دروازه‌یِ کان را باز کرد.

نکته اینجاست که وقتی کاوانی گل نمی‌زند، هیچ فایده‌یِ دیگری برای تیم ندارد. دقیقا در بازی‌هایی که این فصل پی.اس.جی در لیگ امتیاز از دست داده، مقابلِ موناکو، سنت اتین، تولوز و مارسی، کاوانی اصلا در جریان بازی دیده نشد. از منظر او البته خیلی ساده است که تقصیر را گردن بازیکنان دیگر برای نرساندن توپ بهش بیندازد. اما یک مهاجمِ درجه‌یِ یک، مثلِ زلاتان، باید در این شرایط عقب بیاید، در جریان بازیسازی شرکت کند و فضایِ گلزنی برای هم‌تیمی‌هایش بسازد. کاوانی باید به چنین مهاجمی تبدیل شود، وگرنه مشکلات پی.اس.جی ادامه پیدا خواهند کرد.

منچستر سیتی: بالا بردن فیزیکالیته‌ی تیم

خیلی کلیشه‌ای به نظر می‌رسد اگر بگوییم منچستر سیتی فقط به خاطر بعدِ فیزیکیِ بالای لیگ برتر در هفته‌هایِ اخیر به مشکل بر خورده است. اما اتفاقی که در تساویِ 1-1 خانگی مقابل میدلزبورو افتاد دقیقا همین بود.

علاقه‌یِ گواردیولا به بازیکنانِ تکنیکی و پاسورهایِ باهوش که فوتبالی ترکیبی با استفاده از تمامیِ فضاهایِ زمین بازی می‌کنند را همه می‌دانیم. وقتی این طرح درست اجرا می‌شود فوتبالی واقعا فوق‌العاده می‌سازد و رقبا را شاهانه نابود می‌کند، اما وقتی به مشکل می‌خورد از سیتی تیمی یک بعدی و تخت می‌سازد.

گواردیولا با کمال میل از دروازه‌بانی استفاده می‌کند که کوتاه‌ترین دروازه‌بانِ تاریخ لیگ برتر است، از زوجِ خط دفاعی‌ای استفاده می‌کند که متشکل از یک فول‌بک و یک مدافع جوان است که ضعف‌هایِ تدافعی‌اش را همه می‌دانند و از دو فول‌بک و یک هافبکِ دفاعیِ قد کوتاه استفاده می‌کند، هافبکی که نقطه‌یِ قوتش انرژیِ بالایش است، نه لزوما تخصصش در گرفتنِ توپ از حریف. این رویکردِ گواردیولا بسیار متهورانه است و فوتبالی فوق‌العاده جذاب می‌سازد. اما قطعا نقاطِ ضعفِ خودش را هم دارد.

اینکه میلدزبورو این هفته یک امتیاز در اتحاد گرفت، با توجه به جریان بازی، غیر منتظره بود. اما گلِ تساویِ آن‌ها در لحظاتِ پایانی دقیقا همانطور زده شد که می‌توانستیم تصور کنیم، از رویِ یک ارسال و با یک ضربه‌یِ سر.

گواردیولا نمی‌تواند نسبت به این مسئله کاملا بی‌تفاوت بماند. بازگشتِ وینسنت کمپانی که بازیِ شنبه را از روی نیمکت تماشا کرد، می‌تواند فیزیکالیته‌یِ سیتی را بالا ببرد، حتی اگر فقط به عنوانِ یک طرحِ دوم (Plan B) و برای بازی‌هایی که آن‌ها نیاز به کنترل و حفظ نتیجه دارند، استفاده شود.

منبع: آی اسپورت