به مناسبت هشتم مهر و فرا رسیدن روز بزرگداشت مولانا
مسئولین میراث فرهنگی نگذارند مفاخر ایرانی به تاراج اغیار روند
هشتمین روز از مهر ماه در تقویم کشورمان به نام روز مولوی نام گذاری گشته است. بی شک مولانا جلال الدین بلخی یکی از بزرگ ترین مفاخر تاریخ ایران زمین است که در تمام جهان شناخته شده است و بخش عظیمی از فرهنگ و عرفان کشور ما مدیون اوست.
گروه فرهنگی -بی شک هر کشوری که نابغه ای هم چون مولانا را در تاریخ خود داشته باشد، با نهایت قدردانی تمام سعی خود را می کند تا آن فرد را در تمام دنیا معرفی کند و افتخار وجود چنین فردی در تاریخ کشورش را مایه مباهات خود به دنیا گرداند. اما متأسفانه گویا باید برای این که چنین موضوعی را به مسئولان فرهنگی کشور آموزش داد، هزینه بسیاری صرف کرد. که اگر چنین نبود، هنگامی که کشورهای همسایه میراث فرهنگی ما را مصادره و به نام خود ثبت جهانی می کردند، ایشان در خواب زمستانی نبودند و به یک باره به دنبال مقصر نمی گشتند.
به گزارش بولتن نیوز، البته در آخرین نمونه برخورد جالب تری را شاهد بودیم. در قضیه ثبت جهانی تار به نام کشور آذربایجان، معاون سازمان میراث فرهنگی و گردشگری کشور در همایشی در این موضوع صحبت کرده است و با افتخار کامل گفته است که ما باید با عشق این قضایا را بپذیریم و باید از جهان شمولی و گسترش بزرگان و میراث فرهنگی مان توسط سایر کشورها استقبال کنیم!!!
عجیب اما واقعی است. معاون سازمان میراث فرهنگی چنین دیدگاهی دارد و به آن عمل می کند، از آن سو در هنگام بازبینی و سنجش عملکرد مدیران دولتی جایزه بهترین سازمان به سازمان میراث فرهنگی و گردشگری که در همه زمینه ها ضعیف عمل کرده است، اهدا می شود. همین امر باعث می شود که مفاخر ایران را به نام خود مصادره می کنند و کمترین فعالیتی از طرف مسئولین امر صورت نگیرد.
به هر حال کشوری با گستره وسیع جغرافیایی در گذشته، مفاخر زیادی در تاریخ خود جای داده است. هم اکنون شاید بسیاری از این بزرگان در کشورهای همسایه مدفون گشته باشند اما در مراجعات تاریخی، این بزرگان اهل ایران و در خاک ایران کهن دفن گشته اند. مثال بارز این امر حکیم نظامی گنجوی است که تمام اشعارش به زبان فارسی است، اما به دلیل مکانی که در آن مدفون گشته و هم چنین خواب زمستانی مدیران فرهنگی کشور، افتخار ثبت جهانی این حکیم بزرگ را کشور آذربایجان به خود اختصاص می دهد.
مولانا نیز خارج از این گردونه نیست. شاعری که تمام اشعارش به زبان پارسی است و ایرانی است، توسط کشور ترکیه ثبت و به جهانیان معرفی می شود. و هم چنان مسئولان امر در ناکجا آباد به سر می برند. تک تک این شعرا، عرفا و دانشمندان در راه اعتلای فرهنگ ایران تلاش هایی وصف ناپذیر کرده اند و از جان خود مایه گذاشته اند. کمترین تلاش ممکن از طرف حتی خود مردم سعی در گسترش و معرفی این بزرگان می باشد.
سوالی که پیش می آید این جاست که چند مولانای دیگر باید مصادره شوند تا مسئولان فرهنگی به خود بیایند و بزرگان کشور خود را، ثبت و به جهانیان معرفی نمایند. کمترین توقعی که از سازمانی هم چون میراث فرهنگی می رود همین امر است که در جهت ثبت جهانی بزرگان خود اقدام کند.
ما باید امیدوار باشیم که با نوع رفتار و بی توجهی مدیران فرهنگی مربوطه، سایر نخبگان مان را مصادره و به نام خود ثبت نکنند. زیرا در آن زمان هر چقدر که نوشته، مصاحبه و گفته شود، تأثیری نخواهد داشت و دیگر مجبور به پذیرش این حقیقت تلخ در قبال میراث خود هستیم. بزرگانی هم چون مولانا در هر مکانی که باشند مایه مباهات و افتخار آن کشور هستند. پس مجددا نباید بگذاریم اتفاقی که برای مولوی رخ داد، برای سایر علما و بزرگان ایران رخ دهد. زیرا بسیاری از شعرا، عرفا، علما و دانشمندان ایرانی در کشورهای همسایه مدفون هستند و اگر هم چنان مسئولان در خواب باشند، باز هم شاهد مصادره مفاخر ملی خود توسط کشورهایی هم مرز با خود خواهیم بود.
عجیب اما واقعی است. معاون سازمان میراث فرهنگی چنین دیدگاهی دارد و به آن عمل می کند، از آن سو در هنگام بازبینی و سنجش عملکرد مدیران دولتی جایزه بهترین سازمان به سازمان میراث فرهنگی و گردشگری که در همه زمینه ها ضعیف عمل کرده است، اهدا می شود. همین امر باعث می شود که مفاخر ایران را به نام خود مصادره می کنند و کمترین فعالیتی از طرف مسئولین امر صورت نگیرد.
به هر حال کشوری با گستره وسیع جغرافیایی در گذشته، مفاخر زیادی در تاریخ خود جای داده است. هم اکنون شاید بسیاری از این بزرگان در کشورهای همسایه مدفون گشته باشند اما در مراجعات تاریخی، این بزرگان اهل ایران و در خاک ایران کهن دفن گشته اند. مثال بارز این امر حکیم نظامی گنجوی است که تمام اشعارش به زبان فارسی است، اما به دلیل مکانی که در آن مدفون گشته و هم چنین خواب زمستانی مدیران فرهنگی کشور، افتخار ثبت جهانی این حکیم بزرگ را کشور آذربایجان به خود اختصاص می دهد.
سوالی که پیش می آید این جاست که چند مولانای دیگر باید مصادره شوند تا مسئولان فرهنگی به خود بیایند و بزرگان کشور خود را، ثبت و به جهانیان معرفی نمایند. کمترین توقعی که از سازمانی هم چون میراث فرهنگی می رود همین امر است که در جهت ثبت جهانی بزرگان خود اقدام کند.
ما باید امیدوار باشیم که با نوع رفتار و بی توجهی مدیران فرهنگی مربوطه، سایر نخبگان مان را مصادره و به نام خود ثبت نکنند. زیرا در آن زمان هر چقدر که نوشته، مصاحبه و گفته شود، تأثیری نخواهد داشت و دیگر مجبور به پذیرش این حقیقت تلخ در قبال میراث خود هستیم. بزرگانی هم چون مولانا در هر مکانی که باشند مایه مباهات و افتخار آن کشور هستند. پس مجددا نباید بگذاریم اتفاقی که برای مولوی رخ داد، برای سایر علما و بزرگان ایران رخ دهد. زیرا بسیاری از شعرا، عرفا، علما و دانشمندان ایرانی در کشورهای همسایه مدفون هستند و اگر هم چنان مسئولان در خواب باشند، باز هم شاهد مصادره مفاخر ملی خود توسط کشورهایی هم مرز با خود خواهیم بود.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
