گفتگو با دختری که دربی را در استادیوم دید

به گزارش بولتن نیوز، هانی؛ این دختری است که باید لقب شجاع و نترس بهش بدی. یک تنه جلوی همه کسانی که استادیوم رفتن را برای زنان ممنوع کرده، ایستاده. می گوید مثل همه حق دارد بازی تیم محبوبش را ببیند و از این حق هم نمی گذرد.

 

فکر کردن به اینکه یک دختر 21 ساله باشی و به استادیوم آزادی بروی و بازی را کنار جمعیت هشتاد نود هزار نفری تماشا کنی و در تاریکی شب بخواهی به خانه برگردی، دلهره آور است، چه برسد به اینکه این کار را انجام بدهی. هانی هم مثل بقیه می ترسد، از اینکه گیر بیافتد، خانواده اش متوجه شوند و... اما او پای حرفش مانده و می خواهد از چیزی که حقش است دفاع کند. حرف های او و اینکه چطوری خودش را به استادیوم می رساند جالب است.

 

هانی اسم مستعاری است که برای خودش انتخاب کرده. می خواستیم درباره لباس پوشیدنش هم بپرسیم، پیشنهاد خودش این بود که سوالات تکراری نباشند: «سوال جذاب بپرسید». هانی بعد از بازی پرسپولیس با راه آهن گفته بود که چند دست لباس روی هم پوشیده بود تا مشخص نوشد که دختر است.

 

 

 

دومین بازی بود.اولین بار بازی پرسپولیس و راه آهن در فصل پیش بود این بار هم که دربی را از نزدیک دیدم؛ ولی باز هم می روم.

 

چرا بترسم؟! من پای هر کاری که بخواهم انجام بدهم، می ایستم.

 

نه، تهدید کنند، چه اتفاقی می افتد؟ چند نفر جوگیر شده بودند و یک تهدیدی هم کردند، من باید بترسم؟

به خاطر تهدیدها نبود. نمی دانم فیلترش کرده بودند یا اتفاق دیگری افتاده بود که باز نمی شد. من هم قفلش کردم که همه نتوانند صفحه ام را ببینند.

 

دفعه قبل تنها رفته بودم ولی این بار با دوستم رفتم.

 

دوستم است، ولی پسر نیست.

 

دختر است و 17 ساله. صورت من دخترانه است و مجبورم کلی رنگ به صورتم بزنم تا کسی متوجه نشود من دختر هستم ولی قیافه دوستم خیلی پسرانه است. موهایش هم کوتاه است و مشکلی ندارد.

 

21 سال.

 

نه موهایم بلند است. زیر کلاه جمعش می کنم.

 

نه. جواب می دهد.

 

چرا مشکوک می شوند. به هر حال راه رفتن یک دختر با راه رفتن یک پسر متفاوت است. من خیلی سریع رد می شوم تا خیلی به چشم نیایم.

 

طبقه دوم. برایم خیلی بهتر است. هم راحت تر بازی را می بینم و هم اینکه کمتر دیده می شوم.

 

بچه که بودم در کوچه با پسرها بازی می کردم ولی بزرگتر که شدم، دیگر بازی نکردم.

 

دوست نداشتم رشته ورزشی ام فوتبال باشد. یکی از دوستانم در تیم ملی فوتبال بود ول به جایی نرسید. من هم دوست ندارم کاری کنم که به جایی نمی رسم. من رزمی کار هستم.

 

در تکواندو کمربند مشکی دارم.

 

نه. آنجا هم وضعیتش خوب نیست.

 

نگاهم منفی نیست. مدال هست، تیم ملی هست، المپیک هست اما خیلی ناحقی می شود. من باید جایی باشم که بتوانم حقم را بگیرم. 

 

فوق دیپلم معماری را گرفته ام و الان هم برای لیسانس قبول شده ام.

 

بله. شغلم آزاد است.

 

چند نفر از دوستانم می دانند، اما خانواده ام نه.

 

در خانه حاضر نمی شوم. بهشان می گویم که با دوستانم بیرون می رویم. 

 

نه. در سرویس بهداشتی پارک ها.

 

 

چرا شوکه می شوند. دفعه اول در پارک نزدیک خانه مان حاضر شدم. ولی برای دربی به دستشویی میدان آزادی رفتم. خانم های زیادی هم آنجا بودند. همه شان من را تماشا می کردند و می خواستند بدانند که چه کار می کنم. من بهشان گفتم که دارم می روم استادیوم.

 

نه. برای چه نگران باشم؟ من هر وقت خواسته ام کاری انجام بدهم، داده ام.

 

من فقط پرسپولیسی ام. عشق پرسپولیسم. همه بازی های این تیم را دیده ام. تاحالا نشده یک بازی را از دست بدهم. البته بازی های رئال مادرید و بارسا را هم می بینم. طرفدار رونالدو هم هستم.

 

پرسپولیسی اند. پدرم عاشق پرسپولیس است. کلا همه خانواده ام پرسپولیسی اند. کسی را نداریم که پرسپولیسی نباشد.

یکی از جذابیت های پرسپولیسی بودن، کری خواندن برای استقلالی هاست.

 

برای دوستان استقلالی ام کری زیاد می خوانم.

 

مهدی طارمی و علی کریمی.

 

اگر متوجه بشوند بهشان توضیح می دهم. نگاه شان مثبت است. این حق من است که به استادیوم بروم و بازی تیمم را از نزدیک تماشا کنم. کسی نمی تواند این حق را از من بگیرد. من از بچگی سر هر چیزی که حقم بوده، ایستاده ام و به حقم هم رسیده ام.

 

مثلا اینکه پدرم خیلی مخالف این بود که به رشته رزمی بروم، ولی رفتم. پدرم در انتخاب رشته معماری با من خیلی مخالف بود ولی من آن را انتخاب کردم و درسم را هم خواندم. کلا پدرم خیلی جاها با من مخالف بوده ولی من کاری را که می خواستم انجام داده ام.

 

والیبال را دوست دارم ولی به استادیوم نرفته ام.

 

نه. چند نفر از آنها خیلی دوست دارند همراه من بیایند ولی من تا به امروز سعی کرده ام جلوی شان را بگیرم. این دوستم هم خیلی علاقه داشت که بیاید و من موافقت کردم. حاضرم خودم به دردسر بیافتم ولی دلم نمی خواهد برای دوستانم مشکلی پیش بیاید.

 

 

نه. واقعا این طور نیست. بیشتر نگران خود آنها هستم.

 

برادر دوستم با کارت ملی خودش و کارت ملی دوستش برای مان بلیت خرید.

 

می ترسم ولی به ترسم غلبه می کنم. مدام به این فکر می کنم که خدایی نکرده برایم اتفاقی بیافتد یا کسی بخواهد حرکت ناپسندی انجام بدهد. سعی می کنم تا آخرین لحظه که به داخل شهر می رسم، تخسی ام را حفظ کنم تا کسی به خودش جرات ندهد که به من نزدیک شود.

 

بله. هیجان زده که می شوم، نمی توانم خودم را کنترل کنم، جیغ که می زنم می فهمند من دخترم.

 

بعضی ها نگاه بدی کرده اند و بعضی ها هم خندیده اند که فهمیدیم و لو رفتی، ولی چیزی نگفته اند.

منبع:برترین ها