جرم جواد نکونام دقیقا چیست؟

پنجشنبه شب در ورزشگاه آزادی چه اتفاقی افتاد که حالا همه دارند به نکونام می تازند؟ همه آنهایی که خیلی های شان همان لحظه واکنشی مثل نکونام را کنار زمین داشتند، حالا دقیقا چه می گویند؟ بی شک تنش زایی کار درستی نیست و قرار نیست کسی کار بد را توجیه کند.بدون شک حسن حبیبی درست می گوید و خوب نیست و باید از تنش زایی در کنار زمین پرهیز شود اما نکونام دقیقا چه کرده؟

ابتدا بیایید از زاویه حسن الهیدوس، کاپیتان سرشناس قطری ها صحنه را تجسم کنیم. او از پشت سر جواد را در آن لحظه تعقیب می کرده است. از وسط زمین چمن. هیدوس می گوید:«جواد بعد گل سمت مربی ما رفت و با دستش کاری کرد که شرمم می شود بگویم چه کرده.....»
این تنها روایت منفی از حرکت جواد نیست.میشل عبدالله مهاجم سرشناس قطری ها هم نظری تقریبا مشابه دارد و می گوید:«مشت او را همه ما دیدیم که ریختیم تا کتکش بزنیم. چطور بازیکنی به این بزرگی باید چنین رفتاری بکند.» این درحالی است که هافبک برزیلی قطری ها در واکنش به اتفاقات انتهای بازی، می گوید چیزی ندیده است. حالا همین روایت را از سردار آزمون بشنویم. او که روی نیمکت و در موازات جواد دویده است: «آقا جواد فقط خوشحالی کرد. آنها عصبی بودند. ریختند کتکش بزنند. از باخت شان شاکی بودند و خواستند اینطوری تلافی اش کنند.»
و جواد که می گوید:«من فقط سمت بچه ها رفتم که شادی کنم. تازه از داخل زمین رفتم نه جلوی نیمکت آنها. مگر مورینیو و کونته وسط زمین نمی روند؟ مگر در همین یورویی که گذشت از این نوع خوشحالی ها ندیدید؟ قطری ها سخت شان بود که بازی به این مهمی را باختند و داشتند این طوری تلافی می کردند و می خواستند اعصاب خوردی شان را خالی کنند.»
تصاویر شکار شده توسط عکاسان ایرانی هم تائید می کند ، نکونام که بلافاصله بعد از گل به سمت گوچی دویده و با تمام وجود فریاد می زده است. رفتاری که سرمربی اروگوئه ای قطری ها آن را نپسندیده. او که تا دقیقه 93 شاهکار انجام داده بود و از ایران داشت با امتیاز به قطر بر می گشت. مردی که بهتر از همه می دانست بازی را به شلوغ کاری کی روش باخته است. همان جایی که کی روش دعوا با داور را شروع کرد و داور سریلانکایی ضعیف بازی را ترساند.
برای همین در آن لحظه به سمت نکو یورش برد و بزرگترین اشتباهش در طول بازی را مرتکب شد و دوباره در زمین بازی اسیر پاتک ذکاوت کی روش شد. او بازی را کشت و شرایط را به سمتی برد که دیگر مجالی برای تیمش نماند که بعد از دعوایی طولانی، آرامش حمله کردن در آن 2 یا 3 دقیقه را داشته باشد. گلر تیمش هم که نابود شده بود، برابر ضربه سرضرب علیرضا جهانبخش، دستانش را به علامت تسلیم بالا برد و آنها بد باختند.
کارنیو خودش بی شک از همه حرفه ای تر بود که بعد از بازی به خبرآنلاین گفت:«این ها یک اتفاق فوتبالی بود. با نکونام مشکلی ندارم و همه چیز در زمین بود و تمام شد.»
حالا شاید گروهی از نویسندگان ورزشی بخواهند نکونام را که اتفاقا خیلی چهره محبوبی در بین عوام فوتبال نیست ، به همین بهانه گوشه رینگ بفرستند. خیلی های شان هم البته درباره او درست می گویند که جواد باید بیش از این صبوری کند ، ولی نباید از یاد ببرند او تقریبا هیچ کاری بیشتر از آنچه همه ما بعد گل انجام دادیم، انجام نداده. کارش هیچ محرومیت تیمی برای ایران ندارد و شاید برای خودش جریمه شخصی داشته باشد. در آن لحظات سکوها فقط درحال شادی کردن بودند ، اصلا جسمی به زمین نیانداختند و حتی توهین هم نکردند. هرچه بود ، فقط در زمین مسابقه بود و حمله قطری ها به بچه های ما که بیشتر شبیه یک تهدید بود تا جنگ واقعی . برای آن اتفاق کسی از بازیکنان درون زمین هم محروم نمی شود اما همه آن جنجال ها فقط یک حسن داشت. اینکه تمرکز قطری ها به کلی نابود شد و ما سه امتیاز مهم مان را گرفتیم. این آیا شیوه خوبی برای امتیاز گرفتن است؟ اخلاقی اش شاید نه باشد اما یادمان باشد ما بردیم و حالا خوشحالیم. این همان کاری است که آنها همیشه با ما می کردند. کمی برگردیم به عقب ، سالی که 2بر صفر به آنها باختیم و رفتیم پلی آف جام جهانی. روزی که کریم باقری در زمین بازی اخراج شد. یادمان هست هنوز چه بازی پر حاشیه ای بود و چقدر حرص خوردیم. این بار ما با تاکتیک خودشان بردیم. بله روش درستی نیست اما این بار جواب داد. بیایید همه چیز را گردن نکونام نیاندازیم. تک تک ما آن لحظه حس نکونام را داشتیم و حالا فقط ژست می گیریم.
بگذریم که یکی مثل زرینچه می آید و بحث را به دوره مربیگری و چیزهای دیگر می کشاند. نکونام همین حالا مدرک مربیگری درجهB را دارد و احتمالا بعد از بازی با چین جدیدترین دوره مربیگری اش را می رود. روزی که اختلافات شخصی مان را کنار بگذاریم و منصف باشیم خیلی از این مشکلات حل می شود. ذبح کردن نکونام بعد از این اتفاقات ، ساده ترین راهکار است. اگرچه او هم باید یاد بگیرد کمتر هیجانی شود. جواد که 90 دقیقه سوپاپ اطمینان نیمکت ایران بود و مدام میکو، کی روش، دن و دیگران را می گرفت که داور را نزنند، نباید آن لحظه آخر هم این طور هیجان زده می شد اما نتیجه این شاید هیجانی او برای مان خیلی هم بد نشد.